Θεός ο ΠΑΟ. Άχρηστος ο ΠΑΟ.

Μόνο σε ετούτη την χώρα ο «κατσεκαλάς» γίνουται στο πιτσφιτούλι σκατιάρης περιοπής. Όχι πως δεν κράζουν κόσμο και αλλού, αφού τους έχουνε κάμει τους αγάλματα, αλλά εδώ τον σύντομο χρόνο μετάβασης από την μια φάση στην άλλη τον έχουμε αναγάγει σε τέχνη.

Ο ΠΑΟ, ο χερ Νιόπλιεν και το πιο πλήρες ρόστερ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχει γίνει μέσα σε μερικές αγωνιστικές σκορποχώρι και σαπιοκάραβο που θέλει τον καλό καπετάνιο χερ Πατέρας να το στήσει από την αρχή και να το πάει σε πιο ήρεμα νερά.

Η χθεσινή ήττα από την αρμάδα του Ντάμε του Εντόι, είναι από εκείνες που στην Ελλάδα οριοθετούνται ως ήττες «βάι βάι παναήα μου, πάει το παιδί το χάσαμε, βάι βάι μανούλα μ’, μας τιμώρησεν ο θεός, βάι βάι μάνα μου, θοσχωρέστον», ακόμα και όταν