Το «είμαι καλά» πριν το τέλος!

Κάθε ώρα που περνάει όλο και πιο συγκλονιστικές μαρτυρίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας για τον άδικο χαμό του 21χρονου Γιάννη Ρουσάκη τα ξημερώματα της Δευτέρας στο Ηράκλειο!   Όπως αποδεικνύεται από τα λεγόμενα των φίλων του, ο θάνατος του, που προήλθε από λάμα μαχαιριού, δεν ήταν ακαριαίος καθώς λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή πρόλαβε να ψελλίσει ένα «είμαι καλά»! Δυστυχώς η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική! Αποκαλυπτικά είναι τα όσα αναφέρει ο 20χρονος φίλος του Ρουσάκη με τον οποίο είχαν φύγει μαζί από τα Μάλια την νύχτα της φονικής συμπλοκής. Είναι αυτός που μετέφερε το άψυχο πτώμα στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο.  «Αρχίσαμε να τρέχουμε προς το αυτοκίνητο όλοι μαζί. Σε μία στιγμή γύρισα προς τα πίσω και είδα τον Ρουσάκη πεσμένο στο έδαφος και τους Οφιτζήδες να έχουν απομακρυνθεί. Τότε πλησιάσαμε τον Ρουσάκη. Είδαμε αίματα στην μπλούζα του, μας είπε «είμαι καλά» και λιποθύμησε. Εγώ χτυπήθηκα από πέτρες στα πόδια και στα χέρια, ελαφρά» ήταν τα λόγια του 20χρονου και πρόσθεσε: «Την ώρα που βάζαμε τον Γιάννη μέσα στο αυτοκίνητο, κάποιοι από τους Οφιτζήδες επέστρεψαν και πέταξαν ξανά πέτρες εναντίον μας και κάποια από αυτές έσπασε το πίσω τζάμι. Όταν οι γιατροί παρέλαβαν τον Γιάννη, μας έβγαλαν έξω. Μάθαμε από κάποιον αστυνομικό ότι πέθανε».  «Κάνω τον καραγκιόζη» Όμως αυτή που συνεχίζει να συγκλονίζει είναι η μητέρα του θύματος η οποία εκτός από τον αδικοχαμένο υιό της σκέφτεται και τα άλλα μέλη της οικογένειας της και τονίζει: «Δούλευε και πλήρωνε το ενοίκιό του και τα έξοδά του.  Καθημερινά του τηλεφωνούσα και μου έλεγε που ήταν και με ποιους. Τότε δεν έπαθε τίποτα, αν και ήταν μακριά μου. Τώρα μου πήραν το παιδί μου μέσα από το σπίτι μου. Έπλενα σκάλες 23 χρόνια για να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να τους προσφέρω ότι μπορώ . Κάνω τον καραγκιόζη στη μικρή μου, που αναζητά τον αδερφό της για να μην κλείσει το σπίτι μου.  Δε ξέρω όμως τι θα κάνω με τον πατέρα του, ο οποίος έχει τα δικά του προβλήματα υγείας. Ό,τι και να μου συνέβαινε το αντιμετώπιζα, δυστυχώς όμως αυτό δεν μπορώ να το αντέξω, πονάω, μου λείπει το παιδί μου.  Ήξερα ότι είχα το Γιάννη αν θα μου συνέβαινε κάτι, ήταν το φιλαράκι μου. Ξυπνούσα τα πρωινά για να πάω στο ξενοδοχείο που εργάζομαι και περνούσα πάντα από την κρεβατοκάμαρά του για να τον δω και να του μιλήσω. Να τον χαϊδέψω και να τον φιλήσω πριν φύγω».