Το συγχωροχάρτι του Γκάλη

Και κακούργημα να ήταν, θα είχε πλέον παραγραφεί. Άλλωστε δεν μιλάμε για 200.000 μάρκα που ευθαρσώς ομολόγησε στη Βουλή ο κύριος Μαντέλης ότι πήρε από την Siemens, αλλά για μερικά «κατοστάρικα» της εποχής, που έμελλε να εκτοξεύσει το μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό.Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, μου έρχεται πάντα στο μυαλό η «τρέλα» εκείνου του απογεύματος του 1987. Ήταν μεσημεράκι της μεγαλύτερης ημέρας που έζησε η Ελλάδα, μέχρι την κατάκτηση του Euro στην Πορτογαλία το 2004. Όλη η χώρα ζούσε στο παλμό που... χόρευαν ο «Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο (τραυματίας) Φιλίππου και τα άλλα παιδιά». Η εξέλιξη του θαύματος είχε φθάσει ως τον τελικό και απέμενε να υποταχθεί στο ταλέντο του Γκάλη, το πάθος του Γιαννάκη, τη δύναμη ψυχής του Καμπούρη, τη «φλόγα» της εξέδρας, η (τότε) ΕΣΣΔ του Γκομέλσκι για να ολοκληρωθεί.Στο ΣΕΦ είχα παρακολουθήσει μόνο τον προκριματικό αγώνα με τη Γαλλία.