Βeach giagia.gr

Ο Κώστας Ασημακόπουλος επέστρεψε από την Νάξο και γράφει στο blog του στo gazzetta.gr τα όσα βίωσε σε ένα σημαντικό τουρνουά beach volley τονίζοντας πως έφτασε και η ώρα για αλλαγές στο άθλημα!  Για να είμαι ειλικρινής είχα χωθεί στις καλαμιές στο Αλυκό της Νάξου μέχρι που μου… χάλασαν την ηρεμία αυτοί οι… τύποι του μπιτς βόλεϊ, ενώ σε ένα μικρό μίνι μάρκετ της Μικρής Βίγλας μια γιαγιά καθισμένη πλάι στο ταμείο του μαγαζιού περηφανεύονταν στους τουρίστες για την επιτυχία της Εθνικής πόλο γυναικών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Όταν έφτασε η σειρά μου στο ταμείο ενημερώθηκα και μάλιστα ήξερε όλες τις λεπτομέρειες για τον άθλο των κοριτσιών του πόλο αλλά και για το μπιτς βολεϊ... Μετά ένας παππούς για να υπερθεματίσει «πετάχτηκε» και άρχισε να μιλάει για την ομάδα βόλεϊ γυναικών της Νάξου που του χρόνου θα παίζει στην Α2. Αφού μοιράστηκα για αρκετή ώρα τις… χαρές τους η κουβέντα τελείωσε… άδοξα όταν η γιαγιά με ρώτησε «από πού είμαι» και «τι δουλειά κάνω». Το από πού είμαι ήταν εύκολο… Απάντηση για το επάγγελμα δεν έδωσα ποτέ. Θα ήταν δύσκολο να εξηγήσω στην γιαγιά την πραγματικότητα. Έτσι έφυγα από το μίνι μάρκετ πιο… σοφός και πιο ενημερωμένος αφού η «πρώτη σελίδα» της «giagias.gr» δεν περιελάμβανε ούτε «στημένα», ούτε φανταστικά μεταγραφικά σενάρια που είναι η πρέζα των οπαδών. Η γιαγιά είχε το ρεπορτάζ μόνο για τα «άλλα σπορ», για τα αθλητικά γεγονότα που σύμφωνα με τους εκδότες, διευθυντές, αρχισυντάκτες και μεγαλοδημοσιογράφους του αθλητικού ρεπορτάζ «δεν πουλάνε» αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο απασχολούν, ενδιαφέρουν και ενθαρρύνουν τον απλό κόσμο. Ίσως διότι η προσπάθεια δεν ταυτίζεται με δόλο αλλά με κατάθεση ψυχής. Την επομένη άρχισαν στην παραλία Αγ.Γεωργίου οι τελικοί του Πανελληνίου πρωταθλήματος μπιτς βόλεϊ και η Νάξος παρότι βρίσκονταν στο φόρτε της τουριστικής περιόδου, αγκάλιασε τη διοργάνωση, τις αθλήτριες, τους αθλητές και έδωσε στην διοργάνωση την αίγλη που της αξίζει για να γραφτεί το καλύτερο φινάλε της σεζόν. Πολύ κουβέντα έγινε για το αγωνιστικό επίπεδο του εφετινού πρωταθλήματος μπιτς βόλεϊ. Σίγουρα δεν είχε καμία σχέση με τις προηγούμενες σεζόν όσον αφορά τα γυναικεία τουρνουά. Χωρίς τις Τσιαρτσιάνη, Αρβανίτη, την Παπαγεωργίου, τις πρωταθλήτριες Κύπρου Κωνσταντίνου, Αγγελοπούλου και τις Μαγκανάρη, Μεθενίτη οι ελπίδες να δούμε κάτι καλό είχαν περιοριστεί από την αρχή. Ευτυχώς που ήρθαν και οι ελληνοαμερικάνες Παπαγεωργίου και Ρουμπάνη και έπεσε και λίγο... αλάτι. Έχοντας συνηθίσει να βλέπουμε 4-5 δυνατές ομάδες οι οποίες αποτελούνταν από την αφρόκρεμα του ελληνικού μπιτς βόλεϊ όπως οι Καραντάσιου, Αρβανίτη, Τσιαρτσιάνη, Κουτρουμανίου και λίγο παλαιότερα και η Σφυρή το ενδιαφέρον ήταν μεγάλο. Με την αποχώρηση των Καραντάσιου, Σφυρή και πολύ πρόωρα της Κουτρουμανίδου το ελληνικό μπιτς βόλεϊ έγινε πιο φτωχό. Οι υποδομές δεν ανέδειξαν κάτι νέο. Καμία από τις αθλήτριες της σάλας δεν ακολούθησαν τα βήματα των Σφυρή, Καραντάσιου είτε γιατί δεν είχαν τα κίνητρα, είτε γιατί φοβήθηκαν τον ανταγωνισμό, την απόρριψη και τη μοναξιά της επιβίω