«Ξεκουράζομαι, αλλά θέλω να επιστρέψω»

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης  αναφέρθηκε στην παρουσία του στον πάγκο της Εθνικής και στην εξέλιξη του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ενώ εξέφρασε την επιθυμία του για επιστροφή στους πάγκους. Οι συνεντέυξεις του πρώην τεχνικού του Ολυμπιακού είναι εξαιρετικά σπάνιες και μετά τη λύση της συνεργασίες του με τους Ερυθρόλευκους έχει μιλήσει μόλις μία φορά σε ελληνικό Μέσο. Ο Γιαννάκης μίλησε με αφορμή το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας στην ισπανική «El Pais» και έπλεξε το εγκώμιο του ισπανικού μπάσκετ, θυμήθηκε το παρελθόν και τόνισε ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όσο περνάει ο καιρός, προσεγγίζει το ΝΒΑ. Με τι καταπιάνεστε τώρα; «Έχω χρόνο για να ξεκουραστώ, γιατί είχα πολύ δουλειά τα τελευταία δέκα χρόνια. Με την Εθνική είχαμε πολύ πίεση.  Χρειαζόμουν ξεκούραση, επειδή ξεκίνησα την προπονητική μετά από πολλά χρόνια στα παρκέ. Τώρα, έχω την ευκαιρία να χαρώ την οικογένειά μου, να έρθω κοντά στο μπάσκετ με έναν πιο ήρεμο τρόπο . Παρακολουθώ πολλά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Παρακολουθώ το ισπανικό και τους προπονητές του». Βλέπετε το μπάσκετ από μία διαφορετική σκοπιά; «Όταν είσαι προπονητής, βλέπεις πως αντιδρούν οι παίκτες, τι κάνουν οι προπονητές, όχι μόνο από τεχνική σκοπιά, αλλά και από μία  ανθρώπινη. Γνωρίζεις τα δυνατά τους σημεία και τις αδυναμίες τους. Τώρα, αναλύεις καλύτερα τις καταστάσεις, βλέπεις διαφορετικά πράγματα. Θέλω να επιστρέψω στην προπονητική». Καλύτερα παίκτης ή προπονητής; «Το να είσαι παίκτης είναι μία δουλειά που σε διασκεδάζει όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Κάνεις αυτό που σου αρέσει και είσαι και επαγγελματίας κάνοντάς το. Η προπονητική είναι επίσης κάτι που αγαπώ. Βλέπεις τους παίκτες να αναπτύσσονται μέσα στην ομάδα, νιώθεις το πάθος μίας χώρας. Νιώθεις πως τα παιδιά βελτιώνονται. Για μένα είναι εκπληκτικό να διδάσκεις στους νέους, είσαι σαν καθηγητής. Και μερικές φορές βλέπεις ένα παιδί να τα πηγαίνει καλύτερα από εμένα όταν ήμουν παίκτης. Ξέρω πως νιώθει κάποιος στο παρκέ. Ξέρω πως νιώθει ένας παίκτης όταν ρισκάρει μία πάσα ή ένα σουτ. Μπορώ ακόμα να το αισθανθώ μέσα μου». Η Ισπανία απέναντι στη Γαλλία στον τελικό. Μέσα στις δύο ομάδες, υπάρχουν 11 παίκτες από το ΝΒΑ. Πως είναι η ζωή του ΝΒΑ μέσα στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ; «Οι ΗΠΑ είναι μια σχολή του μπάσκετ. Αλλά ξεκινούν πρώτα σαν αθλητές, όχι σαν παίκτες του μπάσκετ. Πρώτα τους ενδιαφέρει η φυσική κατάσταση και μετά μελετούν την τακτική. Στην Ευρώπη, οι καλύτεροι όσον αφορά τα φυσικά τους προσόντα αφιερώνονται στον αθλητισμό, για παράδειγμα. Εμείς δεν είμαστε τόσο γρήγοροι, τόσο δυνατοί, ούτε μπορούμε να πηδάμε τόσο ψηλά. Ξεκινάμε από διαφορετική αφετηρία όσον αφορά τα φυσικά προσόντα και συγκεντρωνόμαστε στην αντίληψη του παιχνιδού. Και όταν τα χρόνια πέρασαν και οι Ευρωπαίοι έχουμε γίνει καλύτεροι αθλητές, οι διαφορές με το ΝΒΑ έχουν μειωθεί.  Είμαστε ήδη έτοιμοι για να αναμετρηθούμε με αυτούς. Δεν είναι από άλλο κόσμο . Είμαστε καλύτεροι στην τακτική. Οι Ευρωπαίοι παίκτες καταλαβαίνουν καλύτερα το μπάσκετ από τους Αμερικανούς. Είναι ένα εκπληκτικό παιχνίδι, δεν έχει να κάνε