Ιδιωτική ”μουσική σχολή” σε δημοτική περιουσία της Λεμεσού

Αναφέρομαι, βέβαια, στην πρόσφατη-ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Λ/σού για  παραχώρηση του πρώην Δημοτικού Νηπιοκομικού Σταθμού (μέρους ή του όλου κτιρίου, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) σε «δημοφιλή μουσικοσυνθέτη» (!) προς δημιουργία «μουσικής σχολής» για παιδιά.

Είναι γνωστό πως καθαρά οικονομικοί  λόγοι οδήγησαν, πριν μερικά χρόνια, στην κατάργηση του Δημοτικού Σταθμού που λειτουργούσε στην παραμελημένη συνοικία του Άη Γιάννη. Εξ ου και  αποτέλεσε συγκεκριμένο στόχο «αξιοποίησής» του.

Το οίκημα σήμερα υπολειτουργεί και χρησιμοποιείται, περιορισμένα, ως βρεφοκομικός σταθμός για φτωχούς μετανάστες και  αυτόχθονες ενώ, επίσης, προορίζεται (καλώς) να στεγάσει προγράμματα που προωθεί η Δημοτική Επιτροπή Κοινωνικής Πρόνοιας.

Λοιπόν, κοινωφελή ιδρύματα, που σήμερα στεγάζονται σε ακατάλληλα παραπήγματα στην αυλή του Παλιού Νοσοκομείου, θα μείνουν χωρίς στέγη (αφού αυτά όλα θα κατεδαφιστούν για υλοποίηση της β’ φάσης κτιριολογικής ανάπτυξης του ΤΕ.ΠΑ.Κ.). Συν τοις άλλοις, η Χορωδία του ΑΡΗ  για παράδειγμα(ναι, κι αυτή πραγματοποιεί τις πρόβες της χρησιμοποιώντας, από κοινού με το  Παττίχειο Κέντρο Ενασχόλησης Ενηλίκων, ένα απ’ αυτά τα παραπήγματα) την οποία, κατά τα άλλα, θεωρούμε ως ένα από τα σχήματα που πάντα μας εκπροσωπούν επάξια και όλοι την επαινούν  και δηλώνουν συμπαραστάτες στην  70χρονη και πλέον ανεκτίμητη προσφορά της, θα πρέπει ν’ αναζητήσει και η ίδια νέα στέγη. Ευκαιρίας δοθείσης, να θυμίσω πως όταν ο «Φιλελεύθερος» ενοικίασε το σημερινό οίκημα του (ποδοσφαιρικού) σωματείου ΑΡΗΣ στην Πλατεία Ηρώων, εξανέστησαν οι πάντες επικρίνοντας την ενέργεια γιατί θα στερούσε (δήθεν) τη στέγη στη Χορωδία (ας μην χαρακτηρίσω τη σημερινή χρήση του ποδοσφαιρικού οικήματος…). Περιέργως,  κανένας δημοτικός σύμβουλος, ή άλλος, δεν ευαισθητοποιήθηκε να ζητήσει την παραχώρηση του διαθέσιμου δημοτικού υποστατικού στη Χορωδία. Πέραν όμως της Χορωδίας υπάρχουν, όπως θα πρέπει να γνωρίζουν, αν μη τι άλλο, οι δημοτικοί σύμβουλοι-μέλη της Πολιτιστικής Επιτροπής, κι’ άλλα πολιτιστικά σωματεία που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στέγης.

Δεν τις εξετάζω, ούτε και μ’ ενδιαφέρουν, οι  μικροαστικές φιλοδοξίες του καθενός που δηλώνει ή αποδέχεται τον χαρακτηρισμό του «δημοφιλούς μουσικοσυνθέτη», ούτε και ποια τα προσόντα και η ακαδημαϊκή του κατάρτιση. Όμως, ως πολίτη, με ενδιαφέρει και διερωτώμαι με ποιο δικαίωμα αιτείται χρήσης δημοτικής περιουσίας για να «μορφώσει» μουσικά τα παιδιά; Αυτοί που πήραν την (ομόφωνη) απόφαση, αποδέχονται να δηλώνουν ως «επίτευγμα» της πόλης τη δημιουργία της  εν λόγω ιδιωτικής «Μουσικής Σχολής» μαζί με το «Παπαδάκειο Δημοτικό Ωδείο» (το μόνο αρμόδιο, με δικαίωμα και καθήκον, να παρέχει μουσική μόρφωση στεγαζόμενο σε δημοτικό υποστατικό) και το «Δημοτικό Μουσείο/Αρχείο Σόλωνα Μιχαηλίδη»;

Ήμουν και είμαι εξ εκείνων που αναγνωρίζουν,  προβάλλουν και επαινούν, με κάθε ευκαιρία, το Δήμο της πόλης μου για παγκύπρια πρωτοκαθεδρία στη δημιουργία πολιτιστικών στεγών. Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω πως θα πρέπε