Το «βάρτα τζιαμέ» και η περίεργη… «πρωτιά»

Του Δρ. Ανδρέα Αρτεμίου*Τα γεγονότα της 11ης Ιουλίου 2011 είναι πλέον παγκοσμίως γνωστά. Θα μείνουν καλά χαραγμένα στην μνήμη αυτών που τα έζησαν, αυτών που πλήγηκαν, μα περισσότερο αυτών που θρήνησαν. Αυτών που θρήνησαν τους δικούς τους ανθρώπους και το προαιώνιο καθήκον και η διαβολική σύμπτωση τους καλεί να διατηρήσουν αιώνια την μνήμη τους. Για μας τους υπόλοιπους, τους απλούς θεατές των γεγονότων θα μας μείνει η αγανάκτηση και ο θυμός των πρώτων 2‐3 ημερών, ίσως και της πρώτης εβδομάδας. Σιγά- σιγά θα επιστρέψουμε στη ρουτίνα μας και ο θυμός θα αντικατασταθεί από το άγχος της καθημερινότητας. Η ύπαρξη, άλλωστε, του άθικτου κοινωνικού μας δικτύου στήριξης (συγγενών και φίλων) θα μας οδηγήσει σε διασκεδάσεις και νέα μονοπάτια και ξεχωριστές στιγμές. Και στο τέλος λήθη. Άντε να θυμηθούμε το πρώτο ετήσιο μνημόσυνο, ίσως και το δεύτερο. Γιατί θα λέμε το «αιωνία τους η μνήμη» στα μνημόσυνα, να το ακούν οι συγγενεις και οι φίλοι και να μεγαλώνει γι’ αυτούς η υποχρέωση να θυμούνται όσα έγιναν. Κανείς από τους υπόλοιπους δεν θα θρηνήσει εκτεταμένα. Ο θυμός θα καταλαγιάσει πολύ εύκολα. Να θρηνήσουμε άλλωστε τι; Τα θύματα; Την υποδομή που χάθηκε; Την οικονομία που πληγώθηκε;Πρέπει όμως να θρηνήσουμε… Για την ηλιθιότητα μας. Για την ασχετοσύνη μας. Για την ευνοιοκρατία που υποστηρίζουμε πρωί μεσημέρι βράδυ. Γιατί σε ένα κράτος ηλιθίων, ασχέτων και παραγώγων της ευνοιοκρατίας κάποιος μέγας ηλίθιος και άσχετος είπεν το «Βάρτα τζιαμέ». Χωρίς να καλέσει ούτε ένα εμπειρογνώμονα. Χωρίς να γίνει ούτε μια μελέτη. Για δυόμιση χρόνια ήταν «τζιαμέ». «Τζιαμέ»… δίπλα που το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο του κράτους. Δίπλα από τα παιδιά μας που υπηρετούσαν την θητεία τους. Τα μόνιμο προσωπικό της ναυτικής βάσης να φωνάζει, να προσπαθεί να πείσει για την επικινδυνότητα και να ζητά μεταφορά. Να μην εισακούεται και να συνεχίζει να ζητά κάτι μικρό. Ας είναι και ένα στέγαστρο… Και αυτοί με πρόφαση τα λεφτά να τους το αρνούνται. Αυτοί τους έδωσαν ένα λάστιχο να το ποτίζουν. Λες και ήτανε λουλούδι που έπρεπε να μεγαλώσει, λες και ήτανε διψασμένο ζώο για να ξεδιψάσει. Λες και η θερμοκρασία του νερού στο σιδερένιο βυτιοφόρο, ήτανε μικρότερη από την θερμοκρασία του υλικού στο σιδερένιο container. Και χάθηκαν, αυτοί που φώναζαν, αυτοί που θα μας τα έλεγαν χαρτί και καλαμάρι. Ένας διοικητής ναυτικού και ένας διοικητής της ναυτικής βάσης που η αγάπη τους για την πατρίδα τους οδήγησε στο καθήκον και η αγάπη για τους στρατιώτες τους έδωσε την διαταγή «Να απομακρυνθείτε όλοι από το στρατόπεδο».Και μέσα σε όλα αυτά, σε όλο το χαμό, να σου και οι βο(υ)λευτές μας, οι υπουργοί μας, οι κομματάρχες μας. Που οι μισοί από αυτούς είναι παράγωγα της ευνοιοκρατίας. Αυτής που έβαλε τους πιο άσχετους να διοικούν και τους ηλιθιότερους να αποφασίζουν. Που χωρίς κανένα απολύτως ειδικό προσόν μας υπόσχονται για να τους ψηφίζουμε. Να τους βάζουμε στα κέντρα αποφάσεων. Να μας κοροϊδεύουν, να τους χειροκροτούμε. Να τους φωνάζουμε μεγάλους, ηγέτες και να μην μπορούν να διοικήσουν, να μην μπορούν να ηγηθού