Οι κάλπες της οργής

Ήρθε η ώρα για αποφάσεις.

Προκηρύχθηκαν λοιπόν οι εθνικές εκλογές για τις 6 Μαΐου. Τα σενάρια περί σκοτεινών κέντρων που θα τις απέτρεπαν μάλλον καταρρίφθηκαν (αν και οι πιο συνωμοσιολόγοι ανάμεσά μας θα πουν ότι τρεις εβδομάδες είναι πολύς καιρός στην πολιτική). Ήρθε η ώρα για τον καθένα από εμάς να σταθμίσει την πολιτική κατάσταση και να πάρει την απόφασή του.

Ο πειρασμός για πολύ κόσμο θα είναι να ψηφίσει με αποκλειστικό γνώμονα τα πεπραγμένα των τελευταίων δυόμισι χρόνων. Το ένα εκατομμύριο των απολυμένων, οι εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν υποστεί περικοπές ή που μένουν για μήνες απλήρωτοι είναι λογικό να εξεγείρονται απέναντι στην άμεση πηγή των βασάνων τους –τα μνημόνια– και να μην αναζητούν τα βαθύτερα αίτια. Λογικό, αλλά εν δυνάμει ολέθριο για τη χώρα.

Προδομένοι πελάτες

Η δημοσκοπική βουτιά στην άβυσσο του ΠΑΣΟΚ, που δύσκολα θα φτάσει το μισό ποσοστό από αυτό που είχε λάβει το 2009, οφείλεται στα σκληρά μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση Παπανδρέου στο πλαίσιο του πρώτου μνημονίου και στη συνέχεια στη στήριξη και συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, που προώθησε τα ακόμη επαχθέστερα μέτρα του δεύτερου μνημονίου. Η σημαντική υποχώρηση της ΝΔ από τα δημοσκοπικά υψηλά του περασμένου φθινοπώρου (31%-32%) στα σημερινά ξεκινά από τη μνημονιακή στροφή του Αντώνη Σαμαρά τον περασμένο Νοέμβριο και επιταχύνεται τις τελευταίες εβδομάδες, με την ψήφιση των μέτρων του δεύτερου μνημονίου στη Βουλή και τη σύσταση του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Υπενθυμίζεται ότι το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου, με το σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν», έλαβε σχεδόν το 44% των ψήφων. Ο Κώστας Καραμανλής, που αποφάσισε, έστω την ύστατη στιγμή, να προτείνει σφιχτή εισοδηματική πολιτική, έπειτα από πέντε χρόνιας ράθυμης μη προσαρμογής, έλαβε μόλις 33%, το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του κόμματος. Το εκλογικό σώμα το 2009, με την κρίση να μην έχει εκδηλωθεί ακόμα, δεν ήταν έτοιμο για την αλήθεια.

Το τρομακτικό είναι ότι δεν είναι έτοιμο ούτε τώρα. Είναι εσφαλμένη η άποψη ότι τα δύο κόμματα εξουσίας κατακρημνίζονται λόγω των ευθυνών τους για τις δεκαετίες που προηγήθηκαν της καταστροφής. Αν ήταν έτσι, θα είχε υπάρξει αντίδραση πολύ νωρίτερα – όλοι γνώριζαν άλλωστε για τις μίζες, το υπερτροφικό Δημόσιο, την ασυλία των δικτυωμένων. Τα δύο κόμματα κατακρημνίζονται κυρίως γιατί προτάσσουν –έστω καθυστερημένα, υπό εξωτερική πίεση, με εκπτώσεις, αντιφάσεις και αμέτρητα πισωγυρίσματα– την αλλαγή της δημόσιας διοίκησης και της οικονομίας, με μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαστικά βίαιες, γιατί δεν έγιναν όταν θα μπορούσαν να ήταν πολύ πιο ήπιες. Για να το πούμε απλά: δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν πλέον τους ψηφοφόρους-πελάτες, λεφτά δεν υπάρχουν, οπότε αυτοί, εξοργισμένοι και αρκετοί από αυτούς εξαθλιωμένοι, στρέφονται αλλού.

Ξένοι «εισβολείς» και «αθώα» θύματα

Από το πού στρέφονται γίνεται κατανοητό το βάθος του προβλήματος. Η προσφυγή στο ΔΝΤ και τους επίσημους δανειστές μας και τα μέτρα των τελευταίων δυόμισι ετών δεν ήταν μια φυσ