Πέφτει η αυλαία για τη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

Καθώς, μετά τη δημοσιοποίηση των θεατρικών επιχορηγήσεων, αξιολογήθηκε με… μηδέν!

Η «Θεατρική Αστική Εταιρεία Πράξη», με επιστολή της, που φέρει τις υπογραφές των Μπέττυ Αρβανίτη και Βασίλη Πουλαντζά, αναφέρει πως, μετά τη δημοσιοποίηση των θεατρικών επιχορηγήσεων, η Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας κλείνει από τον Οκτώβριο του 2012, αφού αξιολογήθηκε με… μηδέν!

Μεταξύ άλλων, η επιστολή αναφέρει: «Η Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

υπήρξε η πρώτη Β’ Σκηνή που δημιουργήθηκε στο χώρο των επιχορηγούμενων θεάτρων το 1989. Στα 23 χρόνια λειτουργίας της, με 36 παραστάσεις στο ενεργητικό της, βρίσκεται στην υπηρεσία των νέων. Έτσι, Α’ και Β’ Σκηνή πολλές φορές λειτούργησαν ως συγκοινωνούντα δοχεία: ηθοποιοί δοκιμάστηκαν ως σκηνοθέτες στη Β’ Σκηνή, καινούργια έργα ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά κ.λπ.. Απόδειξη της επιτυχίας του στόχου της Β’ Σκηνής αποτελούν ενδεικτικά αυτοί που πρωτοεμφανίστηκαν ή συνεργάστηκαν με αυτήν και είναι πλέον καταξιωμένοι στο χώρο του θεάτρου. Ανάμεσά τους οι Στάθης Λιβαθινός, Νίκος Μαστοράκης, Ελευθερία Σαπουντζή, Δημοσθένης Παπαδόπουλος και οι νεότεροι Βίκυ Γεωργιάδου, Λίλυ Μελεμέ, Ελένη Μποζά, Αρης Τρουπάκης και τόσοι άλλοι».

»Πόσο σοβαρός και υπεύθυνος οφείλει να είναι αυτός που καλείται να κρίνει το μέλλον των επιχορηγούμενων θεάτρων; Πόσο του επιτρέπεται η άγνοια της ιστορίας και του αντικειμένου του; Είναι απορίας άξιον πώς η προσφορά της Β’ Σκηνής του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας αξιολογήθηκε από την επιτροπή επιχορηγήσεων του ΥΠ.ΠΟ.Τ. με μηδέν. Ως μη υπάρχουσα. Μέχρι τώρα, και όταν ακόμα υπήρχε επιχορήγηση, ενισχύαμε οικονομικά από προσωπικούς μας πόρους το θέατρό μας. Κι αυτό γιατί, είναι ένα θέατρο μικρής χωρητικότητας, που ακόμα και σε μεγάλες επιτυχίες, δεν βγάζει τα έξοδά του. (Όλοι ξέρουν ότι μόνο από το θέατρο δεν ζούμε, τουλάχιστον εμείς)».

»Δυστυχώς, σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές που διανύουμε όλοι μας, είναι αδύνατον να επωμιστούμε τόσο μεγάλο οικονομικό βάρος μόνοι μας. Επίσης, δεν θα θέλαμε να αναγκαστούμε να κατεβάσουμε την ποιότητα των παραστάσεών μας, να αφήσουμε ανθρώπους απλήρωτους και ανασφάλιστους, ουσιαστικά να υποβιβάσουμε τη Β’ Σκηνή, για την οποία εμείς, όπως και τόσοι άλλοι, είμαστε υπερήφανοι. Δεν ξέρουμε πόσο περήφανος μπορεί να είναι κάποιος, που αντί να στηρίξει αυτή την προσφορά, συμβάλλει στην κατάργησή της».