Τι φέρνει η νίκη του Φρανσουά Ολάντ

Θα μπορέσει να φέρει την αλλαγή σε ευρωπαϊκό επίπεδο;

Με ένα μεγάλο πανηγύρι στην πλατεία της Βαστίλης γιόρτασαν οι Γάλλοι Σοσιαλιστές τη νίκη του Φρανσουά Ολάντ, που με μικρή διαφορά μόλις δύο ποσοστιαίων μονάδων πέτυχε  μεγάλη παρά ταύτα νίκη σε βάρος του απερχόμενου προέδρου Νικολά Σαρκοζί.

Σύμφωνα με τα τελικά αποτελέσματα, ο Φρανσουά Ολάντ συγκέντρωσε το 51,7% των ψήφων έναντι 48,3% του Σαρκοζί,

σπάζοντας έτσι 17 χρόνια κυριαρχίας της δεξιάς στην προεδρία της γαλλικής δημοκρατίας. Ο Νικολά Σαρκοζί από την πλευρά του αναγνώρισε την ήττα του και ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την πολιτική. Ενδιαφέρον έχει το ότι ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης  που έσπευσε να συγχαρεί τον Ολάντ ήταν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, που έκανε παράλληλα λόγο για κοινό στόχο επανεκκίνησης της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι τι σημαίνει η νίκη του Ολάντ για τη Γαλλία, την Ευρώπη, την Ελλάδα και τις αγορές; Με άλλα λόγια, ο νέος σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη και θα ανοικοδομήσει την εύθραυστη γαλλική οικονομία με το μεγάλο δημόσιο χρέος, τη μηδενική ανάπτυξη και την αυξανόμενη ανεργία; Θα μπορέσει να φέρει την αλλαγή σε ευρωπαϊκό επίπεδο προς όφελος των κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας εν γένει, άρα και της Ελλάδας;  Ή μήπως, αντίθετα, θα φέρει τη  μετατροπή της Γαλλίας σε κάτι ανάλογο με το … αδιέξοδο της Ελλάδας και της Ισπανίας, όπως ισχυρίζονταν μέχρι χτες ο ηττημένος πλέον Σαρκοζί;

Παρατήρηση πρώτη: καταρχήν πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η μέχρι και πριν λίγους μήνες πορεία του Ολάντ δεν περιλάμβανε τίποτα το εντυπωσιακό. Ο Φρανσουά Ολάντ υπήρξε για δεκαετίες κορυφαίο στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, γενικός γραμματέας του σε μια μεγάλη περίοδο εσωτερικών συγκρούσεων και πρόεδρός του σε δύο μεγάλες εκλογικές ήττες. Κι αν σήμερα βρίσκεται στη θέση του προέδρου της Γαλλίας, το οφείλει αποκλειστικά στην περιπέτεια του Ντομινίκ Στρος Καν με τη καμαριέρα του Σόφιτελ στη Νέα Υόρκη που τον έβγαλε εκτός εκλογικής αναμέτρησης.

Δεύτερη παρατήρηση: σε αντίθεση με τον τελευταίο πρόεδρο που κατάφεραν να εκλέξουν οι Σοσιαλιστές, τον Φρανσουά Μιτεράν, ο Ολάντ δεν έχει καμιά σπουδαία ιδεολογική σκευή. Ο Μιτεράν εξελέγη το 1981, προχώρησε στην κρατικοποίηση των γαλλικών τραπεζών και πειραματίστηκε με μια μεγάλη δημοσιονομική στήριξη της οικονομίας αλλά στο τέλος υποχρεώθηκε σε στροφή 180 μοιρών όταν κατέρρευσε το γαλλικό φράγκο. Ο Φρανσουά Ολάντ έχει δηλώσει θαυμαστής του Μιτεράν αλλά αυτό που έζησε ήταν η μεταστροφή του. Ο Ολάντ έχει επίσης δηλώσει ότι εχθρός του είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά οι προτάσεις του έχουν περισσότερα κοινά με τον αμερικάνικο νόμο Γκλας-Στίγκαλ για τη ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού κλάδου παρά με τον Λένιν. Η βασική του πρόταση για τις γαλλικές τράπεζες  ζητά διαχωρισμό ανάμεσα στις επενδυτικές και τις εμπορικές δραστηριότητες. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Ολάντ ζητά να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην ανάπτυξη, αλλά οι λύσεις που προτείνει είναι ε