Daily Post by Πέτρος Κωστόπουλος: Φτουράει ακόμα ο Σάκης; (λέμε τώρα!)

Είχα καιρό να βγω σε νυχτερινά μαγαζιά. Χρόνια. Εννοώ σε live, μπουζούκια ή άλλα. Για προσωπικούς και άλλους λόγους. Εδώ και στα καλά μου πήγαινα 3-4 φορές το χρόνο... Φέτος είπα να δεχτώ μια-δυο προσκλήσεις από παρέα. Ακόμα κι αυτό είναι δύσκολο, σε μια μεταβατική περίοδο. Να βρεις σωστή παρέα δηλαδή. Χρησιμοποιώ τη λέξη "μεταβατική", γιατί θέλω να υπενθυμίσω ότι έτσι ήταν η ερμηνεία της λέξης "κρίση" στα αρχαία. Μετάβαση από τη μία κατάσταση στην άλλη, περίοδος κατά την οποία κρίνεται κάτι. Τέλος πάντων. Δε θα αρχίσω τις φιλοσοφίες.

Ξαναπήγα

στο Σάκη. Έμαθα ότι ξαναπαίζει σε ένα "ιστορικό" για το κλάμπινγκ, χώρο, το παλιό Mercedes. Εκεί μέχρι και μουσική είχα παίξει, σε κάτι πάρτι του Nitro. Κυρίως όμως πήγα, γιατί ήθελα να δω τον Σάκη. Τον είχα δει πριν λίγες μέρες στην πρεμιέρα του Παπακαλιάτη και του είχα πει ότι θα πάω γιατί θέλω να τον δω. Ο Σάκης είναι ένα παιδί για μένα, μιας και τον ξέρω από 20 χρονών. Είναι από τα παιδιά που έχω εκτιμήσει στη ζωή μου, γιατί τον βλέπω να μεγαλώνει καλά. Δεν εννοώ να παραμένει όμορφος ή σταρ, εννοώ ότι τον εκτιμώ γιατί μεγαλώνοντας αλλάζει, επανεφευρίσκει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Θεωρώ επίσης ότι είναι ξηγημένο παιδί. Χωρίς φανφάρες. Ήταν απ΄αυτούς που μου είχαν αφήσει καλή γεύση, από την εποχή που η σόουμπιζ στην Ελλάδα ευφορούσε και το ντιβιλίκι χτύπαγε limit up. Τον παρακολουθώ κι αυτά τα χρόνια και βλέπω ότι λίγο μετά τα 40 του εξελίσσεται, κοινωνικοποιείται κι έχει αποκτήσει άποψη που δεν ντρέπεται να την πει, ακόμα κι αν οι κυνηγοί κεφαλών θα τον πυροβολήσουν. Με πιάνουν τα γέλια κάθε φορά που διάφοροι άπατοι την πέφτουν στον Σάκη, μόνο και μόνο για να γίνουν διάσημοι στα μπλογκς για μία μέρα. Οι αφελείς πιστεύουν όπως οι ιθαγενείς στην παλιά ζούγκλα: σκοτώνω λιοντάρι, γίνομαι λιοντάρι. Ντύνεται καλύτερα, εμπλέκεται σε σωστές υποθέσεις, μιλάει. Κι έχει γίνει ένας πολύ καλός μπαμπάς. Του φαινόταν. Εγώ το ξερα εδώ και πολλά χρόνια, βλέποντας τον να παίζει σαν παιδί, κάποτε με τις κόρες μου, όταν αυτές δεν ήταν καν πέντε ετών.

Τον έχω ζήσει σε πολλές φάσεις, αλλά αυτή που δεν θα ξεχάσω, ήταν όταν βρεθήκαμε πριν μερικά χρόνια στο Λος Άντζελες, όταν σπούδαζε ηθοποιία. Τότε, στα καλύτερα του στην πίστα και τη δισκογραφία, τα είχε παρατήσει, έμενε σε ένα δωμάτιο σαν τον οποιονδήποτε φοιτητή, για να ικανοποιήσει την τρέλα του να σπουδάσει υποκριτική. Τον θυμάμαι σαν τώρα, σε ένα κλαμπ μέσα, να μου λέει το πόσο καψούρης ήταν με τη Ζυγούλη και ότι ήθελε να τα παρατήσει και να γυρίσει μόνο και μόνο γιατί ήθελε να ζήσει μαζί της. Τα έφερε όλα τούμπα στη ζωή του, δεν φοβήθηκε μήπως ο γάμος του κόψει το γκελ στις πιτσιρίκες, όπως του έλεγαν διάφοροι. Και όχι μόνο ζει ακόμη με τη γυναίκα που αγάπησε, αλλά έκανε και παιδιά. Τον βλέπω να με περνάει στο νούμερο και να πηγαίνει για άδεια ταξί. Είναι συχνό αυτό το θέαμα στους ανθρώπους της σoουμπίζ;

Όμως ο Σάκης μου άρεσε και στην πίστα, έβγαζε πάντα ένα καλό, θετικό vibe, μια "θετική ενέργεια" που λέει κι ο ίδιος. Ακόμα και την περίοδο που πιτσιρικάς, χοροπηδούσε σαν κουρδισμένο αρκουδάκι πάνω στη σκηνή. Ο Σάκης είναι entertainer, όπως το λένε οι Αμερικάνοι, και όπως πρέπει να είναι ένας entertainer. Βγαίνει στη σκηνή για να διασκεδάσει τον κόσμο, να τον κάνει να χορέψει, να τραγουδήσει, να ξεχαστεί. Δε βγαίνει για να πουλήσει μούρη. Ή να ικανοποιήσει τα καλλιτεχνικά του ψαξίματα. Επειδή όμως τα έχει, αυτό το ικανοποιεί σε άλλες εκδηλώσεις, δε στα φορτώνει στην πίστα, όπως άλλοι, το βράδυ που βγαίνεις να ξεσκάσεις.

Μπήκα στο μαγαζί μετά από χρόνια κι έπαθα πλάκα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Επειδή μου ήταν πρόσφατες οι εικόνες από τη Νέα Υόρκη, μπορώ να πω εύκολα ότι είναι από τα πιο όμορφα κλαμπ που έχω δει στη ζωή μου. Το παλικάρι που το έκανε, ο Σάκης Κυριακίδης, έφτιαξε έναν industrial χώρο με μπρούντζο, σίδερο και πέτρα, αλλά ταυτόχρονα τόσο ζεστό που ειλικρινά έμεινα κάγκελο, για το επίπεδο της ανέμπνευστης και σχεδόν νεκρής Αθήνας του 2015. Είναι το σωστό και ισορροπημένο αντίδωρο στην αισθητική μιζέρια που φέρνει η κρίση. Η δομή του μαγαζιού έχει μείνει ίδια, αλλά όλα μοιάζουν "διαφορετικά". Έχει ένα μεγάλο stage, ένα τεράστιο συναυλιακό χώρο μπροστά και το καλύτερο απ΄όλα, έχει ένα τεράστιο μπαρ που και τραπέζι να μην έχεις, αράζεις, πίνεις το ποτό, ακούς και βλέπεις. Εκεί θα πήγαινα, μιας κι εγώ είμαι εθισμένος στην κλαμποειδή λογική από μικρός. Αλλά όπως εμένα μ' αρέσει το μπαρ, ίσως κάποιοι θα ήθελαν να τρώνε και να τον βλέπουν, στο πιο κουλαριστό. Και αυτό υπάρχει. Ένα πολύ όμορφο, υπερυψωμένο εστιατόριο που σου επιτρέπει να βλέπεις όσα γίνονται μες στην αίθουσα. Δεν έφαγα, δεν ξέρω, αλλά μου είπαν ότι τρως καλά. Μη φοβάστε, δεν θα δείτε ανθρώπους της δικής μου ηλικίας. Συνήθως. Είναι νεότερος κόσμος. Αλλά και πάλι μη φοβάστε, δεν είναι μόνο 20χρονα. Είναι όλη αυτή η γκάμα ηλικιών που κράτησε ο Σάκης στα 25 χρόνια καριέρας. Τέτοιο κλαμπ, όπως το Estate-360ᵒ, δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν, επένδυση έγινε και καλό θα ήταν να κρατήσει. Νομίζω ότι όλοι οι καλλιτέχνες θα ζήλευαν να παίξουν σε αυτό το χώρο. Είναι πολύ μοντέρνος και ταυτόχρονα πολύ κουλ, ζεστός, σε παραπέμπει σε άλλες χώρες.

Οι ΟΝΙΡΑΜΑ που προηγούνται είναι ένα τίμιο γκρουπ. Δεν είναι μόνο προθέρρμανση για το Σάκη. Είναι καλοί μουσικοί με καλά κομμάτια. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια έχουν τσακίσει σε πολλά μαγαζιά. Και με το Σάκη στο παρελθόν. Από μόνοι τους κάνουν κατάσταση. Κι αυτοί παίζουν σωστά το παιχνίδι του entertainment. Περίμενα να δω πως θα μου φανεί ο Σάκης μετά από καιρό που δεν τον είχα δει. Καλύτερο τον είδα. Πολύ καλύτερο. Η φωνή του βγαίνει πιο μεστή και πιο αντρική, και η κίνηση του, που την έχει καλύτερα από τον καθένα στην Ελλάδα, πιο λιτή, αλλά πιο σέξι. Δεν είναι τυχαίο, ότι εκεί που γίνεται της πουτάνας στο μαγαζί, όταν χορεύει με πέντε άντρες χορευτές, το καλυμνιώτικο (που το έκανε χιτ ο Σαββόπουλος) Ντιρλανταντά, ένα είδος πεντοζάλη. Κόλαση το μαγαζί. Και καπάκι έρχεται η Μυσιρλού. Ο Σάκης είπε τα του Σάκη, τα δικά του δηλαδή, ξένες μπαλάντες, ξένα ντανς, ροκ, τραγούδησε και λαικά. Το έχει ξανακάνει αυτό, αλλά τώρα του πήγαινε πολύ περισσότερο. Το 'χε. Ο Σάκης δεν ήταν πια στο στυλ του teenager, μου έκανε πιο πολύ σαν Έλληνας Ρόμπι Γουίλιαμς. Πιο ώριμος, πιο κατασταλλαγμένος και με μεγαλύτερο έλεγχο των συμβαινόντων στο μαγαζί και στη σκηνή. Τι δεν μου άρεσε; Ότι με τούτα και με κείνα έγινα πίτα. Είχα να πιω πολύ καιρό, κι αυτό του το χρωστάω. Δεν ένιωσα μικρότερος, δεν ένιωσα μεγαλύτερος βλέποντας τους μικρούς, ένιωσα μια χαρά.

Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ακόμα καλύτερα από μένα, κατάλαβα ότι πέρασαν οι δυο μου κόρες όταν πήγαν, όπου ξεσάλωσαν στο χορό. Όχι ότι κι εγώ δεν το κούνησα...

Συμπέρασμα...; Ο Σάκης άλλαξε και είναι ο ίδιος, σταρ με εγκέφαλο, αλλά και χάρη. Το είναι κλαμπ με όλη την έννοια του χώρου και όχι μπουζουκτσίδικο. Έτσι το αντιμετώπισε και ο κόσμος, που ήταν όρθιος, ακόμα και αυτοί που είχαν τραπέζια. Δεν κυκλοφορούσαν πάνω από το κεφάλι σου σαν δρεπάνια τα πανέρια με τα λέλουδα για την κηδεία. Το περιβάλλον σε στέλνει για ένα βράδυ σε άλλη χώρα. Ο ήχος το ίδιο. Βγαίνοντας βέβαια πέφτεις στην Πειραιώς.

Κι επειδή σε λίγες ώρες (5 και κάτι ψιλά για την ακρίβεια) ο Σάκης γίνεται 44 ετών, του εύχομαι ένα μόνο πράγμα: να συνεχίσει όπως πάει. Να μεγαλώνει καλά. Και να χαμογελάει. Το κάνει μεταδοτικό και σε μας. Αυτό ή το χεις ή δεν το χεις.

Υ.Γ. Ο τίτλος είναι επί τούτου κιτρινιάρικος.

Πηγή ToraTora.gr

The post Daily Post by Πέτρος Κωστόπουλος: Φτουράει ακόμα ο Σάκης; (λέμε τώρα!) appeared first on KoolNews.