Daily Post by Πέτρος Κωστόπουλος: Το «Βράδυ» και το στυλ που μου έφτιαξε τη διάθεση

Έχει συμπληρωθεί περίπου μία εξαετία που ζούμε στη γκαντεμιά μας και στη πιο μίζερη φάση μετά το 1974. Το οικονομικό πρόβλημα αποτυπώνεται πάνω σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Όταν δεν βλέπεις φως, όταν σου λείπουν τα βασικά και όταν δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, εκφράσεις, όπως «στυλ» έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Γράφει ο Πέτρος Κωστόπουλος

Εγώ, που κουβαλούσα και τα δικά μου, που είναι ακόμα βαρύτερα, έχω συμπληρώσει αισίως μία εξαετία όπου πρωί - απόγευμα - βράδυ φοράω

την ίδια στολή. Αθλητικά παπούτσια, all fashion, φόρμες, φούτερ ή t-shirt και ένα μπουφάν. Για μένα ήταν και είναι θέμα ψυχολογίας. Όσο βαρύτερα νιώθω τόσο ελαφρότερα ρούχα θέλω να φοράω. Τα αθλητικά παπούτσια είναι πούπουλο και οι φόρμες να είναι βαμβακερές. Οτιδήποτε άλλο με στρέσαρε. Δεν είχα κανένα ζόρι να κυκλοφορώ έτσι σε εστιατόρια, μπαρ και κλαμπ όταν σπανίως έβγαινα. Ανάμεσα στα 1.000 κακά της μοίρας που κουβαλάει αυτή η περίοδος, όποιος είναι "αναγνωρίσιμος", έχει και ένα δύο καλά. Ένα από αυτά είναι ότι μπορείς να κυκλοφορείς όπως θέλεις ντυμένος και οι άλλοι να νομίζουν ότι αυτό είναι στυλ. Αν το έκανε κάποιος άλλος άνθρωπος μπορεί να το κράζανε, όπως κράζουν τον "αναγνωρίσιμο" (celebrities, my ass) για οποιαδήποτε άλλη έκφανση στη ζωή του.

Έτσι κι αλλιώς, η δημόσια εικόνα των ανθρώπων ΣΥΡΙΖικοποιήθηκε. Από τη μία μεριά η φτώχεια και το άγχος και από την άλλη η δαιμονοποίηση του lifestyle μας οδήγησε σε ένα στυλάκι που μπορεί να ξεκινάει στη καλύτερη περίπτωση από τα χαχόλικα κουστούμια του Τσίπρα και να καταλήγει στο φολκλόρ του Φίλη, του Βούτση ή του κιτσάτου Κατρούγκαλου, με τα παραδείσια μαντηλάκια και γραβάτες. Είναι και αυτό μία έκφανση της δημοκρατίας νέου τύπου, φαίνεται. Είναι να τρελαίνεσαι όταν έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να θεωρούμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη fashion icon της Βουλής... Τουλάχιστον, έχει φροντίσει να είναι κάπως στενά τα μανίκια να μην είναι σαν μπουριά από σόμπα και να μην καλύπτουν την παλάμη, το δε πατζάκι στο παντελόνι να μην κάνει το ακορντεόν πάνω στα παπούτσια.

Φτάσαμε να οπτικοποιήσουμε τη μιζέρια μας και δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα ήμουν φιλύποπτος απέναντι στους ανθρώπους που δεν είχαν κανένα στυλ, ούτε καν αυτού του homeless που μπορεί να παίξει και στη μόδα. Νομίζω ότι, όπως δεν νοιάζονταν να ομορφύνουν τον εαυτό τους, δεν θέλουν να ομορφύνουν τίποτα γύρω τους. Στο φινάλε τι είναι το ντύσιμο; Μία ωραία μεταμφίεση για να αισθανθείς καλύτερα ή για να αισθανθείς αλλιώτικα. 'Όταν κάποιος δεν νοιάζεται καθόλου και δεν σου δίνει την αίσθηση του dirty look κάτι στραβά πάει γιατί μάλλον έτσι θέλει να βλέπει τη κοινωνία γύρω του.

Ξέφυγα όμως. Αφού ξεφτίλισα για 6 χρόνια την αθλητική στολή μαζί με τα χάπια, το χειμώνα που πέρασε προσπάθησα να κάνω μερικές εξόδους από αυτό το στυλιστικό απαρτχάιντ. Έτσι, και με τον κίνδυνο να με πάρουν για ψωνισμένο νούμερο, είπα πέντε έξι φορές όλο το χειμώνα να πάω κοστουμάτος σε μπαρ ή κλαμπ. Για μένα το έκανα και όχι για το θεαθήναι. Μάλλον απέτυχα στο εγχείρημα και έκοψα τις προσπάθειες. Συνέχισα να ζηλεύω όμως κάτι τύπους που δουλεύουν σε τράπεζες ή είναι δικηγόροι και φοράγανε κοστουμιές, με κάποιο στυλ. Υπάρχουν και τέτοιοι. Έχω φίλους.

Τελικά, το αδιέξοδο λύθηκε με μία τηλεοπτική εκπομπή. Αφού δεν μπορώ να ντυθώ καλά στο πραγματικό κόσμο μπορούσα να ντυθώ έτσι στο ψεύτικο ενός σκηνικού. Παλιά όταν έκανα το «Βράδυ» στις περισσότερες φορές και προς την άνοιξη έκοβα τα κοστούμια και τις γραβάτες και φόραγα ότι να 'ναι. Μεγάλη μαλακία... Τώρα που μου έλειψαν δεν τα βγάζω ούτε με σφαίρες. Ο σπόνσορας των ρούχων μου, η Brooks Brothers μου έφεραν στα μέτρα μου και όπως θα ήθελα έξι επτά κοστούμια, γραβάτες και πουκάμισα. Μετά άνοιξα την ντουλάπα, όπου μία σειρά κοστουμιών από τα παλιά πέθαιναν όρθια, κλεισμένα χωρίς φως για χρόνια. Πήγα σ' ένα καλό ράφτη και έδωσα οδηγίες, στένεψα όλα τα μανίκια (το φαρδύ μανίκι είναι το χειρότερο πράγμα σ' ένα κοστούμι, Αλέξη), στένεψα όλα τα παντελόνια μέχρι κάτω, τα κοντινά ίσα-ίσα να ακουμπάνε στο παπούτσι και στένεψα όλα τα σακάκια στη μέσα, ενώ κάποια τα κόντυνα κιόλας. Εννοείται πως τα μανίκια ήταν από μόνα τους κοντά για να βγαίνει το πουκάμισο αισθητά. Βάλαμε κάτω με τον ράφτη το DVD με το τελευταίο James Bond και κοπιάραμε το στυλάκι που έφτιαξε ο Tom Ford για τον Daniel Craig. Τσάμπα πράμα το στυλάκι τελικά. Μάτι θέλει, όχι λεφτά. Έτσι για έξι ώρες (τόσο κρατάνε τα γυρίσματα), μέσα σ' ένα κλειστό χώρο εκτονώνω το απωθημένο μου για το κοστούμι. Άλλες πολλές ευκαιρίες δεν έχω να το βάλω γιατί όταν είσαι φαλιρισμένος και χωρισμένος δεν σε καλούν σε πολλούς γάμους, βαφτίσια και πανηγύρια. Οι παντρεμένοι (ειδικά οι γυναίκες) καλούν σχεδόν πάντα ζευγάρια

Το ωραίο είναι όμως ότι και οι καλεσμένοι μου στο Βράδυ κατά 90% έχουν πιάσει αυτόν τον άγραφο κώδικα και με τιμούν αναλόγως. Οι γυναίκες έρχονται με ωραίες τουαλέτες ή σέξι ντυσίματα. Οι άντρες με ότι καλύτερο μπορέσουν. Έτσι, σ' ένα ψεύτικο κόσμο αυτόν του στούντιο, είμαστε πολύ χάι. Κόντρα ρόλος. Άσε που νομίζω ότι όταν βγαίνεις μέσα από τη τηλεόραση στο σπίτι του άλλου πρέπει να είσαι καλοντυμένος και να τον τιμάς και εσύ με την σειρά σου. Πώς να πάω σε ξένο σπίτι, σαν γύφτος που έλεγε η μάνα μου; Άσε που πιστεύω ακράδαντα πως οι γυναίκες γουστάρουν να βλέπουν άντρες με καλά κοστούμια και να βγάζουν μία καθαριότητα. Καμία φορά, μάλιστα, θεωρώ πως το καλό ντύσιμο σου επιβάλλει και μία άλλη κίνηση σώματος και έναν άλλο λόγο. Αν θες κοστούμι ή τουαλέτα θα πρέπει να έχεις και την ανάλογη συμπεριφορά. Ακόμα και κοράκι, νεκροθάφτης να 'σαι.

Όπως θα έλεγε και ο Μπομπ Ντίλαν πάλι οι καιροί αλλάζουν. Από το πολύ χαϊλίκι και τη φιγούρα πέσαμε χωρίς αλεξίπτωτο στην νταουνίλα και τη κακογουστιά. Κάτι μου λέει ότι οι άνθρωποι κουράστηκαν να ζουν έτσι. Υπάρχουν πολλών ειδών lifestyle, το κομμουνιστικοαλβανικοβουλγαρικό είναι και αυτό ένα, μόνο που δεν αντέχει στον ήλιο και στην Ελλάδα. Είναι όπως ο κομμουνισμός στη Κούβα που δεν έγινε ποτέ Σοβιετικού χαρακτήρα. Δηλαδή και να είσαι και να φαίνεσαι χάλια. Κατ' αρχήν, το παρατηρώ στις γυναίκες κυρίως που τις βλέπω πάντα προσεγμένες. Τα τελευταία 20 χρόνια οι γυναίκες έχουν κάνει στυλιστικά άλματα. Εμείς ακολουθούμε. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η πουτανιά φτιασίδι. Το έλεγε και η μάνα μου. Παίζει το ρόλο του αντικαταθλιπτικού καμία φορά.

Οκ, θα πάμε έτσι μέχρι τον Ιούνιο. Μόνο που από το Μάιο έρχεται και η ώρα του σόρτς. Για να μην βαριόμαστε και να εξαεριζόμαστε. Πάει και με στυλάτο σακάκι σας πληροφορώ σε καμία έξοδο στη παραλιακή. Αυτά.

Πηγή: ToraTora.gr

The post Daily Post by Πέτρος Κωστόπουλος: Το «Βράδυ» και το στυλ που μου έφτιαξε τη διάθεση appeared first on KoolNews.