H άβολη αλήθεια του Βύρωνα Πολύδωρα

Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης

Ο Βύρων Πολύδωρας είναι ένας άνθρωπος με πολλά ενσημα στον χώρο της Κεντροδεξιάς, με λόγο ασυνήθιστο- πολλές φορές δυσνόητο- αλλά πάντως σαφώς ανώτερο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Όμως παρά τα προσόντα του και τις θρυλικές παρομοιώσεις, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κατάφερε το απίθανο που λίγοι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν- στην προσπάθειά του να παρουσιάσει μια θέση αυτοαναιρέθηκε από τα ίδια του τα επιχειρήματα.

Κληθείς

να σχολιάσει την πρωτοφανή - για κάποιους- δήλωση περί συνεργασίας με τη Χρυσή Αυγή τα δημοσκοπικά και εκλογικά μεγέθη της οποίας δεν μπορούν να αγνοηθούν, ο κ. Πολύδωρας έκανε λόγο για «συνεννόηση» των πολιτικών δυνάμεων και απαντώντας στους επικριτές του ξέθαψε το προοδευτικό Σύνταγμα της Βαϊμάρης, της βραχύβιας μεσοπολεμικής δημοκρατίας της Γερμανίας. Πράγματι το Σύνταγμα ως ιδρυτικό κείμενο ήταν από τα πλέον προοδευτικά της εποχής του δεν κατάφερε όμως να συγκεντρώσει γύρω του τις απαραίτητες συναινέσεις. Με τους ναζί από την μία και τους οπαδούς της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπνεχτ να συγκρούονται στους δρόμους των γερμανικών πόλεων η παραδοσιακή Δεξιά έπεσε σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά του Χίτλερ στα πλαίσια ακριβώς την συναινετικής προσέγγισης και της συνεννόησης. Μπροστά στο φόβο της κόκκινης επικράτησης ο Φον Πάπεν πίστεψε ότι θα δαμάσει μέσω του κοινοβουλευτισμού τα SA και τα Φράικορπς.

Την συνέχεια την ξέρετε και δυστυχώς για τον κ. Πολύδωρα η ιστορία που επικαλείται έχει η ίδια τόσο irresistible που δεν χωρά πολλές ερμηνείες- η προσέγγιση της «συνεννόησης» με τον Χίτλερ είχε πίσω της μόνο ψηφαλάκια και ουδείς φυσικά νοιάστηκε όταν το προοδευτικό Σύνταγμα της Βαϊμάρης γινόταν κουρελόχαρτο από τις ίδιες πολιτικές τάξεις που δεν ήθελαν ένα τέτοιο πολίτευμα γαλλικής ή πάντως συμμαχικής κοπής που θύμιζε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών.

Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πως και γιατί επέλεξε να κάνει αυτή τη δήλωσε πρέπει να παραδεχτούμε ότι μέσα σε όλα αυτήν την αναμπουμπούλα ο κ. Πολύδωρας είπε μια άβολη αλήθεια ή καλύτερα σχηματοποίησε μια πραγματικότητα. Αποκάλυψε τον υπαρκτό προβληματισμό που υπάρχει σε μερίδα ψηφοφόρων και στελεχών της Δεξιάς σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή και τα περιθώρια συνεννόησης που υπάρχουν. Είναι ακριβώς το ίδιο σκεπτικό το οποίο όλο και ενισχύεται μπροστά στο επίσης υπαρκτό ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει την εξουσία.

Σε ένα κομματικό σώμα που έχει γαλουχηθεί με αντι-αριστερά και αντιπασοκικά αντανακλαστικά η σκέψεις για φλερτ με τη Χρυσή Αυγή φαίνονται τουλάχιστον λογικές. Εκτιμούν πως δεν εννοούν αυτά που λένε, ότι η εξουσία θα τους μαλακώσει και ότι υπάρχει ένας ιδεολογικός πυρήνας πατριωτισμού, θρησκοληψίας και συντηρητισμού που μπορεί να αποτελέσει κοινό τόπο συνεννόησης.

Το ενδιαφέρον είναι ότι την απάντηση σε όλο αυτόν τον προβληματισμό την έδωσε ορθά με ανακοίνωσή της η Χρυσή Αυγή η οποία χαρακτήρισε τα σενάρια αυτά «φαντασιώσεις νεοδημοκρατών». Πράγματι μόνο έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν αυτά αν πιστεύουν στη ΝΔ ότι μπορούν να συνυπάρξουν με ένα κόμμα που για πρώτη φορά αμφισβητεί τον πυρήνα του καραμανλισμού από τα δεξιά και υβρίζει τον Καραμανλή και τον Κανελλόπουλο. Αυτή η προσέγγιση δεν αφορά «ανύπαρκτα νούμερα» όπως έσπευσε να πει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης αλλά ένα πραγματικό σώμα ψηφοφόρων που επικροτούν τη βία ως μέσο επίλυσης των διαφορών.

Από εκεί και πέρα δυσκολεύομαι να καταλάβω σε τι αποσκοπούν και τι εξυπηρετούν τέτοιες τοποθετήσεις. Μπροστά στην ανάγκη για μη ταύτιση με το ΠΑΣΟΚ και για να μπετονάρει από τα δεξιά της το χώρο της, η Νέα Δημοκρατία επιδίδεται σε επικίνδυνα παιχνίδια ιδεολογικής χροιάς που αυτή τη στιγμή μόνο κακό κάνουν και στην ίδια και στη χώρα. Η συγκυρία είναι δύσκολη και οι ισορροπίες πολύ εύθραυστες για ερασιτεχνισμούς μπροστά σε αυτά που έρχονται.