Αρκεί μόνο η καταδίκη;

Ο κύκλος του αίματος που άνοιξε στην Αμφιάλη συνεχίστηκε δυστυχώς προχθές στο Νέο Ηράκλειο και δεν ξέρουμε τι θα γίνει στη συνέχεια... Οι θύτες τού χθες έγιναν θύματα του σήμερα. Αλλά όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν ούτε «πλυντήριο» για τη ΧΑ ούτε «άλλοθι» για τους εγκληματίες «εκδικητές» υπό οποιοδήποτε «ιδεολογικό πρόσχημα». Πάνω στα πτώματα των αδικοχαμένων νέων ανθρώπων, κάποιοι «νοσηροί εγκέφαλοι» στήνουν ένα σχέδιο καταστροφικής αποσταθεροποίησης της χώρας με στόχο τη Δημοκρατία. Αυτό πρέπει να αποτραπεί

Γράφει ο Παναγιώτης Παναγιώτου

Οι εγκληματικές – τρομοκρατικές ενέργειες λειτουργούν ως «πολλαπλασιαστές» από τη μία, αλλά και ως «παραμορφωτικός φακός» από την άλλη της υφιστάμενης πολιτικής αστάθειας και κοινωνικής κρίσης. Οι φόβοι και οι ανασφάλειες με μεγαλώνουν. Οι αμφιβολίες για τις «δυνατότητες της χώρας» διευρύνονται, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Ενώ ο κίνδυνος μιας «πρωτόγονης» ενίσχυσης των διχαστικών δεξιών και αριστερών αντανακλαστικών αυξάνει έντονα... Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατηγορηματική και απόλυτη καταδίκη της εγκληματικής βίας, υπό οποιοδήποτε πρόσχημα, από το σύνολο των δημοκρατικών κομμάτων της χώρας, συνεισφέρει θετικά. Από την άλλη όμως, δεν μπορούμε να μην θέσουμε ένα πιο τολμηρό ερώτημα. Αρκεί; Το λέμε αυτό, γιατί έχουμε ένα πολιτικό παρελθόν και από την κυβέρνηση και από την αξιωματική αντιπολίτευση με αρνητικό πρόσημο.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη, η κυβέρνηση έπαιζε άστοχα με τις «θεωρίες των δύο άκρων» όπου συμπεριελάμβανε και την αξιωματική αντιπολίτευση ή, εν πάση περιπτώσει, ένα τμήμα της... Η δε αξιωματική αντιπολίτευση θεωρούσε τη «φασιστική βία» περίπου ως προέκταση των «μνημονίων», αρνούμενη ένα «αντιφασιστικό μέτωπο»και γενικότερα ένα δημοκρατικό «μέτωπο» κατά της βίας. Εν πάση περιπτώσει, είχε «επιφυλάξεις»... Ελπίζουμε, μετά τις τελευταίες εξελίξεις όλοι να έγιναν σοφότεροι και να μην παρασυρθούμε σε μικροκομματικές εκμεταλλεύσεις. Οι διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι ασφαλώς θεμιτές και αυτονόητες υπό μία προϋπόθεση: να επιλύονται στο πεδίο της Δημοκρατίας. Και κάτι ακόμα: το μέγεθος της κρίσης, παρά τις πολιτικές αντιθέσεις, επιβάλλει – για το καλό όλων – έναν ελάχιστο κοινό εθνικό παρανομαστή...

Το διαβάσαμε στο Έθνος

Φωτογραφία: Eurokinissi