Αρκούδες και Βασίλισσες… Ο Βασιλιάς είναι Κόκκινος και Έλληνας! – Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Τελικά έγινε όπως έδειχνε η πρόσφατη ιστορία. Όπως έγινε πέρυσι, που πήρε το κύπελλο από το -19, όπως έγινε και με την Εφές, που την πέταξε έξω στο πέμπτο ματς από το -15. Αυτή η ομάδα θέλει να χάνει με 15-20 πόντους για να δείχνει πως τους έχει όλους τελικά για πλάκα.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Το ματς ξεκίνησε έτσι όπως δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Χειρότερα δεν γινόταν. Τίποτε δεν έμπαινε μέσα και η Ρεάλ έχωνε τα τρίποντα σαν να πέταγε φιστίκια στο καλάθι. Ο Σπανούλης τράκαρε όπου έβρισκε, έχανε την μπάλα, έκανε λάθη. Η περιβόητη άμυνα – δαγκάνα του Ολυμπιακού

είχε μείνει στο βράδυ της Παρασκευής. Δεν ξέρω γιατί, ούτε εγώ, ούτε οι άλλοι που βλέπαμε το ματς να πηγαίνει στο -17, δεν φοβηθήκαμε αυτή τη φορά. Περίεργο αλλά αληθινό.

Αυτή η ομάδα έδειξε πως έχει απίστευτη δύναμη τα τελευταία δύο χρόνια. Έχει γυρίσει τόσες πολλές φορές τα ματς που νομίζεις πως το κάνει επίτηδες. Θυμίζει πρωταθλητή του μπρα-ντε-φερ, που αφήνει να του πάρεις 45 μοίρες το χέρι και να σε ξεφτιλίζει μετά, καρφώνοντάς σε, στο τραπέζι.

Η «επιστροφή» του Ολυμπιακού δεν έγινε με τα ατού του. Έγινε με τον Περπέρογλου, τον Λο, τον Σλούκα και τον Κατσίβελη, όταν ο Σπανούλης ήταν έξω. Ο αρχηγός είχε αρχίσει ήδη το mentitation, το παραδέχτηκε και ο ίδιος στις δηλώσεις του μετά το ματς, για το τι έκανε στο ημίχρονο.

Δεν ήταν μόνο ο Συρίγος με τον Καρύδα στην τηλεόραση, που παρατηρούσαν πως ο αρχηγός ήταν καταστροφικός, αλλά και όλοι εμείς στο γήπεδο και τους καναπέδες. Όλοι όσοι γνωρίζουν τον Σπανούλη μιλάνε για έναν άνθρωπο με τεράστιο αθλητικό εγωισμό και τσαμπουκά. Για έναν αθλητή που ντρέπεται να χάσει. Η καταιγίδα της ερήμου μπορεί να ξέσπασε στο δεύτερο δεκάλεπτο και να σκόρπισε τη Ρεάλ, κλείνοντας το ημίχρονο στους -4, αλλά η εκκίνηση του δευτέρου ημιχρόνου έκανε και πάλι τον Σπανούλη… Θεό. Με τρία κολλητά τρίποντα, σε στυλ «τσαμπουκά-πάρτε να χετε», έστειλε την ψυχολογία της Ρεάλ οριστικά στα Τάρταρα. Το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να πει κανείς πως είχαν όλες οι άμυνες του Ολυμπιακού, αλλά και η τάπα – ταφόπλακα τριών μέτρων του Χάινς στον αιφνιδιασμό της Ρεάλ.

Ο Λάσο έκανε τα πάντα και έβαλε και τον παλαιστή Ντρέιπερ, να πιάσει τον Σπανούλη, αλλά ήδη το τρένο είχε φύγει. Όταν ο Ολυμπιακός βρει ψυχολογία και ρυθμό, είναι γνωστό εδώ και δύο χρόνια πως δεν υπάρχει ομάδα που μπορεί να τον φρενάρει.

Άκουγα τους ειδήμονες να λένε πριν το ματς για τις αθλητικές ικανότητες της Ρεάλ και για το ότι ο Ολυμπιακός θα πρέπει να παίξει λάου λαόυ και γέλαγα, παρότι ξέρω λιγότερο μπάσκετ από αυτούς, σίγουρα.

Η αθλητικότητα του Ολυμπιακού δεν έχει όμοια της τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Ώρες ώρες είναι σαν σεληνιασμένη. Ο Χάινς, ο Παπανικολάου, ο Πριντεζης, ο Σλούκας, ο Σπανούλης ξυπνάνε ακόμη και «κοιμισμένους», όπως είναι ο Άντιτς και ο Σερμαντίνι. Ο Σκοπιανός έκανε τα ματς της ζωής του την Παρασκευή και την Κυριακή. Όμως πέρα από τον αρχηγό και MVP πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στον απίστευτο Έι Σι Λο, αλλά και στον Στράτο Περπέρογλου που έβαλε ίσως τα πιο καθοριστικά καλάθια του ματς, και μάλιστα τρίποντα. Είναι περιττό να μιλήσουμε ξανά για τον Χάινς. Σε κάθε ματς είναι καταπληκτικός και ήταν αυτός που έβαλε το βασικό στοπ στην επίθεση της Ρεάλ. Πέρα από το ότι έβαζε καλάθια παίρνοντας την μπάλα ακόμη και από airball. Αυτός πρέπει να κάνει νέο συμβόλαιο μέχρι τα γεράματα στον Ολυμπιακό, γιατί είναι ίσως ο παίχτης που δίνει τον χαρακτήρα του πολεμιστή στην ομάδα.

Από εκεί και πέρα είναι περιττό να μπαίνεις σε αξιολογήσεις για μια ομάδα που όλοι οι παίκτες της διακρίθηκαν, εκτός από τον… έκπληκτο υπνοβάτη Πάουελ. Πέρα από όλα αυτά όμως, ίσως τα μεγαλύτερα συγχαρητήρια αξίζουν και πάλι στον Γιώργο Μπαρτζώκα, που δεν πελάγωσε και δεν πνίγηκε με το -17. Ήταν καθοριστικός στο να ξαναβρεί η ομάδα ψυχολογία και να ξαναπαίξει την άμυνα που θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο του «Εξολοθρευτή». Έκανε κάτι καταπληκτικό και στα δύο ματς. Χτύπησε με τα «όπλα» του αντιπάλου. Καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη στους ψηλούς η ΤΣΣΚΑ; Sorry για την έκφραση αλλά τη… γάμησε με «επιθετικό παιχνίδι μέσα στη ρακέτα». Γρήγορη και με ταχύτατο ρυθμό η Ρεάλ; Της πήρε τα σώβρακα με γρήγορο παιχνίδι, όταν όλοι έλεγαν πως έπρεπε να παίξει αργά. Τους έριξε μια κατοστάρα για να έχουν να πορεύονται για μερικά χρόνια.

Ίσως όμως το μεγαλύτερο «ευχαριστώ» να ανήκει στον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο, που κατάφεραν να φτιάξουν αυτήν τη βιονική ομάδα. Αφού είδαν και αποείδαν, και αφού ξόδεψαν τα μαλλιά της κεφαλής τους, σε Τσίλντρες, Kλέιζα, Παπαλουκά, έφτιαξαν μια ομάδα με τους καλύτερους και νεότερους έλληνες παίκτες, με μια νοοτροπία Σπαρτιατικής παρέας. Με ένα μπάτζετ στο 30% από αυτό που είχαν 3 χρόνια πριν, έχουν καταφέρει να κάνουν τον Ολυμπιακό τον αναμφισβήτητο Βασιλιά της Ευρώπης και να παρουσιάζουν μια ομάδα που δεν δέχεται να χάσει.

Στα κρίσιμα ματς, αυτά τα παιδιά είναι σαν τους 300 του Λεωνίδα. «This is Sparta», που λένε και οι Αμερικάνοι και όποιος έχει τα κότσια, καλώς να έρθει να μας κερδίσει.

Οι διαιτητές ήταν για κλάματα. Έπνιξαν δύο τρία αντιαθλητικά της Ρεάλ, αλλά το εξοργιστικό ήταν η τεχνική ποινή που έδωσαν στον Σλούκα για φλόπινγκ, όταν ο αντίπαλός του τον έσπρωξε εμφανώς με το χέρι. Όμως εκεί φάνηκε πως και οι διαμαρτυρίες για τις διαιτησίες γίνονται μόνο για το θεαθήναι. Ο Ολυμπιακός, ό,τι και να του σφυρίζανε, θα κέρδιζε. Έτσι γίνεται όταν έχεις τα μπαλάκια! Και αν έχανε, θα έφταιγε μόνο ο ίδιος, ό,τι και αν σφυρίζανε τα «κοράκια».

Για την ιστορία…

Ο Βασίλης Σπανούλης αναδείχθηκε MVP του τελικού, για τρίτη φορά στην καριέρα του.

Ολυμπιακός (Μπαρτζώκας): Χάινς 12, Λο 20(1), Άντιτς 10(1), Σπανούλης 22(5), Περπέρογλου 10(2), Σερμαντίνι 3, Σλούκας 11, Πάουελ 2, Πρίντεζης 5, Παπανικολάου 5, Κατσίβελης.

Ρεάλ Μαδρίτης (Λάσο): Ντρέιπερ, Ρούντι Φερνάντεθ 21(3), Σουάρεθ 5, Ρέγιες 4, Μίροτιτς 7(1), Ροντρίγκεθ 17, Μπέγκιτς 6, Κάρολ 5(1), Γιουλ 14(4), Σλότερ 9