Άσκηση προσβολής

Η αναμέτρηση της Παρασκευής ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία για το Euro, έδωσε την ευκαιρία σε διάφορους να βγάλουν τον χειρότερό τους εαυτό, τα απωθημένα τους και να μπερδέψουν την μπάλα με την πολιτική.

Με την ποδοσφαιρική αναμέτρηση Ελλάδας – Γερμανίας να έχει τελειώσει και τα ειρωνικά σχόλια να έχουν κάπως ηρεμίσει, ο Γιάννης Πρετεντέρης επιχειρεί μέσα από τη στήλη του στα “Νέα”, μια ανάλυση

στο… ξεκατίνιασμα που έγινε ανάμεσα στις δύο πλευρές το τελευταίο διάστημα. Με αφορμή το Euro, αλλά ουσιαστικά έχοντας ως βάση την πολιτική-οικονομική σχέση των δύο χωρών.

Στην άποψη ότι φύγαμε από το Euro με το κεφάλι ψηλά δεν έχω τίποτα να αντιτείνω. Το κεφάλι είναι υπόθεση του καθενός και μπορεί να το σηκώνει ή να το κατεβάζει κατά βούληση.

Θυμάμαι πριν από χρόνια που φάγαμε τέσσερα από κάποια γερμανική ομάδα στο ΟΑΚΑ – νομίζω ήταν η Λεβερκούζεν…

Σηκώνομαι στο τέλος του ματς και όπως προχωράω στην έξοδο ακούω έναν διπλανό:
- Μια χαρά!
- Τι μια χαρά; ρωτάω. Που φάγαμε τέσσερα;
- Ναι, μου λέει. Γιατί το ματς ήταν για έξι!
Έφυγα, λοιπόν, κι εγώ με το κεφάλι ψηλά.

Αν, όμως, τα πράγματα στο γήπεδο αποδείχτηκαν λογικά και φυσιολογικά, δεν ισχύει το ίδιο για τις αντιδράσεις που προκάλεσε το ματς. Και στην Ελλάδα και στη Γερμανία.

Έφεραν στην επιφάνεια μια εκατέρωθεν αποστροφή, μια απροκάλυπτη απέχθεια., όλους τους ανορθολογικούς συσχετισμούς και στερεότυπα, μια έκρηξη εμπάθειας που δεν τιμά δύο σύγχρονες κοινωνίες και δύο ώριμους λαούς. Που δεν μπορεί να προέρχεται από δύο συνεπιβάτες στο ευρωπαϊκό όχημα.

Δεν προτίθεμαι να αναπαραγάγω την κακογουστιά. Αντιλαμβάνομαι το μερίδιο της ποδοσφαιρικής αντιπαλότητας – σε γήπεδα μεγάλωσα και εγώ…

Υποψιάζομαι, όμως, ότι η μπάλα δεν ήταν παρά η αφορμή που έβγαλε στον αφρό τα χυδαιότερα αισθήματα που αγγίζουν τον χειρότερο φυλετισμό.

Οι Έλληνες είναι προβληματικοί επειδή είναι Έλληνες. Οι Γερμανοί είναι προσβλητικοί επειδή είναι Γερμανοί.

Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και απατεώνες επειδή είναι Έλληνες. Οι Γερμανοί είναι Ναζί και βάναυσοι επειδή είναι Γερμανοί.

Προσωπικά αυτή η αντιπαλότητα με θλίβει και με υποτιμά – θέλω να ελπίζω ότι αρκετοί Γερμανοί αισθάνονται το ίδιο…

Μπορούμε να έχουμε όλες τις διαφωνίες του κόσμου, μπορούμε να διαφέρουμε όσο διαφέρουμε, μπορούμε ακόμη και να πλακωνόμαστε για το Μνημόνιο ή την μπάλα, αλλά δεν αναγνωρίζω σε κανέναν Γερμανό το δικαίωμα να με προσβάλλει, όπως δεν αναγνωρίζω και σε κανέναν συμπατριώτη μου το δικαίωμα να προσβάλει τον φίλο μου τον Γερμανό.

Και σε αυτό ακριβώς το πεδίο, την άσκηση μιας κακόγουστης προσβολής, συμπίπτουν ο Σόιμπλε, η Bild και διάφοροι ηλίθιοι δικοί μας που απαξιώ και να τους αναφέρω.

Από το Euro, λοιπόν, θα έφευγα με το κεφάλι ψηλά αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά – και ειλικρινά δεν με νοιάζει μια τεσσάρα που ήταν για έξι.

Θέλω δε να ελπίζω ότι ακόμη κι αν η Γερμανία κερδίσει την κούπα (πράγμα που εύχομαι…) θα αισθάνεται και αυτή κάποια ντροπή για το