Εκλογές, ας ελπίσουμε στη μετά θάνατον ζωή…

Όλοι ασχολούνται με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που βγήκε πριν από λίγες ημέρες. Είναι λογικό για πολλούς λόγους. Από τον Πέτρο Κωστόπουλο.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Όλοι ασχολούνται με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που βγήκε πριν από λίγες ημέρες. Είναι λογικό για πολλούς λόγους. Πρώτον,  γιατί για πρώτη φορά οι άνθρωποι  αποφάσισαν να βγάλουν ένα πρόγραμμα με κυβερνητική ευθύνη (γιατί με το 4% δεν βγάζεις ούτε πρόγραμμα για παιδικό σταθμό) και δεύτερον

γιατί όλοι περίμεναν να δουν μέχρι που θα φτάσει η ανευθυνότητα (ή μήπως η αθώα ασχετοσύνη;) σχετικά με το πώς βλέπουν τα πράγματα σήμερα.

Αυτές τι μέρες έχει γραφτεί κατά κόρον ότι τα λεγόμενα του ΣΥΡΙΖΑ δεν βασίζονται στην πραγματικότητα και είναι στην ουσία μια παραμυθολογία χωρίς τέλος. Είναι σαφές και από τις συζητήσεις που έγιναν στην τηλεόραση ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν σε μια πειστική απάντηση σε όσα έχει προτείνει το κόμμα τους. Όταν οι ερωτήσεις έφταναν στο κρίσιμο «Κι αν οι Ευρωπαίοι δεν δεχθούν;», τότε όλοι πετούσαν την μπάλα στην κερκίδα, ξεκαθαρίζοντας ότι τότε θα αναλάβει ο λαός!!!

Ωραία, άντε να γίνει και εκεί καμιά εξόρμηση σαν κι αυτή που έγινε στο Γουέμπλεϊ, αλλά προς Βερολίνο αυτή τη φορά. Όσο αστείες κι αν φαίνονται -ειδικά στις εποχές που ζούμε- τέτοιες προτάσεις δεν είναι καινοφανείς γιατί στο παρελθόν και τα άλλα δύο μεγάλα κόμματα έχουν κάνει ανάλογες. Το θέμα τώρα, είναι ότι δεν μπορείς να συνεχίζεις τα παραμύθια. Φτάσαμε στο τέλος των ψευδαισθήσεων.

Εκείνο που εγώ πιστεύω είναι ότι αυτή τη στιγμή κανένας δεν νοιάζεται για το τι πρόγραμμα κατέβασε ο ΣΥΡΙΖΑ κι αν η επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη ή καλύτερη ( που χειρότερη θα ‘ναι αλλά λέμε τώρα…). Αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο μέρος του κόσμου πιστεύει ότι πρέπει να διατηρήσει τα προνόμια που είχε. Έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι και υπάλληλοι ΔΕΚΟ, που τόσα χρόνια ήταν ο πυρήνας του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ, έχουν μετακομίσει μαζικά στο ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζουν πια καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη περίπτωση για να συνεχιστεί ο κρατισμός και το κρατιστικό μοντέλο ανάπτυξης όπως το είχαμε γνωρίσει. Για αυτούς είναι μια κίνηση αυτοσυντήρησης.

Το θέμα, όμως, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αμετακίνητη στο θέμα του κρατισμού, δεν κάνει ρούπι πίσω. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να δεχθεί σε μια ενδεχόμενη αλλαγή του Μνημονίου,  αλλά οι ιδιωτικοποιήσεις και η μείωση του κρατικού μπάτζετ είναι στα εξ ων ουκ άνευ. Ουδείς σε ολόκληρη την Ευρώπη δέχεται αυτό τον τεράστιο και τοξικό κρατικό τομέα, τον οποίο είμαστε οι τελευταίοι που διατηρούμε ανέγγιχτο, άντε μαζί με τη Βόρεια Κορέα και τη Βενεζουέλα.

Λεφτά για ανάπτυξη μπορείς να τους πάρεις, λεφτά για να συντηρήσεις το φαύλο κράτος που μόνο χρέη δημιουργεί δεν πρόκειται να σου δώσει κανένας. Το γεγονός ότι ένα τέτοιο κοινωνικό σώμα, είναι η βασική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνεται να τον ενοχλεί παρότι σαν νέα δύναμη ή δύναμη αλλαγής όπως θέλει να παρουσιάζεται θα έπρεπε να ποντάρει αλλού. Διότι, δεν μπορείς να στηρίζεσαι σ