Εκλογές: Εγώ, εσείς, εμείς…

Ο Πέτρος Κωστόπουλος άκουσε πρώτα τις φήμες, μετά τα exit poll, στο τέλος τα αποτελέσματα και έκανε ένα ταξίδι στο χρόνο μέσα στο μυαλό του…

Χθες είχα πάρει την απόφαση να μην ψηφίσω. Είναι μια απόφαση που δεν μου βγήκε εξαιτίας της πολιτικής κατάστασης, αλλά από κάτι πολύ χειρότερο… Βαριόμουν ανυπόφορα. Έχω την αίσθηση ότι δεν θα μου έπαιρνε πάνω από ένα 15λεπτο, αφού το εκλογικό τμήμα είναι κοντά στο σπίτι. Αλλά δεν έβλεπα κανένα λόγο για να χάσω αυτό το τέταρτο. Και μάλιστα με μια τόσο ηλιόλουστη μέρα.

Το

κακό είναι ότι με θεωρώ σοβαρό (λέμε τώρα) άνθρωπο όταν αντιμετωπίζω την πολιτική. Πάντα έλεγα ότι πρέπει να ψηφίζεις για αυτόν που πιστεύεις ότι θα κάνει τα πράγματα καλύτερα. Τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, σκεφτόμουν ότι δεν υπήρχε καμία ψήφος που να με έψηνε ότι θα κάνει τα πράγματα καλύτερα. Άραξα στη λιακάδα και λαγοκοιμόμουνα, όταν χτύπησε το πρώτο τηλέφωνο γύρω στις 2 το μεσημέρι. Ένας φίλος μου, μεγάλο στέλεχος εφημερίδας, μου είπε από την άλλη γραμμή «Μαλάκα γίνεται γης μαδιάμ… Κόλαση… Μπουρδέλο από αύριο. Η ΝΔ φτάνει με το ζόρι το 20% σύμφωνα τα exit poll, 2ο το ΣΥΡΙΖΑ, 3ο το ΠΑΣΟΚ, 4ος ο Καμμένος και πάνω από 5% η Χρυσή Αυγή». Αν τα άκουγα αυτά καμιά άλλη φορά, πριν μερικά χρόνια, θα μπορούσα και να φρικάρω. Τώρα, είμαι παγερά αδιάφορος, το είπα στη γυναίκα μου, άναψα ένα τσιγάρο και συνέχιζα να κοιτάζω τον ήλιο μπας και πάρει χρώμα η μούρη μου. Χωρίς γυαλιά, για να μην κάνω αυτό το άσπρο στα μάτια…

Πέρασαν 38 χρόνια σαν φλασάκι από το κεφάλι μου. Τότε που μικρό παιδί, που έτρεχα στις διαδηλώσεις πιστεύοντας στις 16 του μηνός, ότι στις 18, θα έχουμε σοσιαλισμό. Μέσα σε δύο μέρες, δηλαδή, θα το φτιάχναμε… Πέρασαν όλα τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν. Πολλές μεγάλες στιγμές, πολλές μικρές, και παντού κόλλαγα τον εαυτό μου στα πολιτικά γεγονότα – τι έκανα εγώ, όταν γινόντουσαν όλα αυτά. Ήταν μια ανεξέλεγκτη διαδικασία, από μόνη της, όπως είναι πάντα ένας απολογισμός στο τέλος μιας χρονιάς ή μιας περιόδου. Το πανηγύρι είχε λήξει και η μουσική σταμάτησε.

Η απόρριψη του πολιτικού συστήματος με το οποίο μεγάλωσα, δεν μου βγήκε από αγανάκτηση, αλλά μέσα από μια ήρεμη διαδικασία. Ήταν μια ήρεμη απόρριψη. Δεν μπορεί ξαφνικά να ανακάλυψα και εγώ και όλοι οι άλλοι, τους “μαλάκες” που μας πούλαγαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Εγώ, εσείς, εμείς ψηφίζαμε, έστω κι αν δεν πιστεύαμε από ένα σημείο και πέρα. Ποιος κρατούσε τόσα χρόνια ζωντανούς τους πεθαμένους που βλέπαμε χθες στην τηλεόραση; Εγώ, εσείς, εμείς. Γιατί, είχαν γίνει όλα όσα είχαν πει τόσα χρόνια και ξαφνικά χάλασε η συρμαγιά, η συνταγή, και φαλιρίσαμε; Δεν λέω ότι είναι άδικο, απλά είναι λίγο υπερβολικό. Δεν είναι;

Περίμενα πάρα πολύ ήσυχα τα αποτελέσματα των exit poll, τα είδα σε 4 διαφορετικά κανάλια μέσα σε 2 λεπτά και έβαλα μια πάρα πολύ χαζή ταινία στο DVD για να περάσει η ώρα. Χαζή, αλλά σημαδιακή: ένας παντρεμένος, με 3 παιδιά, μια γυναίκα και μια εκ πρώτης όψεως βαρετή ζωή, άλλαξε κατά λάθος πάνω σε ένα κατούρημα ρόλους με τον κολλητό του που ή