Ένας 19χρονος γράφει…

Όνειρα… Μέλλον… Σχέδια… Ελπίδα… Τι μπορεί να περιμένει ένας 19χρονος από την κοινωνία μας που βγαίνει σήμερα στον κόσμο; Μια κοινωνία που δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται; Όχι, μην απαντήσεις εσύ. Άσε να το κάνει ένας 19χρονος. Ξέρει καλύτερα. Δική του είναι η ζωή…

Ένα κείμενο από τον Βασίλη Μαλέσιο

Μου είπανε πως στην ηλικία μου πρέπει να ονειρεύομαι, πως είμαι στη καλύτερη φάση μου, πως πρέπει να είμαι χαρούμενος και πως είμαι πολύ τυχερός, γιατί έχω το μέλλον μπροστά μου. Μου είπανε πως στην ηλικία μου πρέπει να βάζω στόχους και να μη σταματήσω να ελπίζω. Είμαι 19 χρονών,

σπουδάζω, δουλεύω, συνέχεια προσπαθώ. Αλλά ξέρεις τι νομίζω εγώ; Μάταια.

Έχω σταματήσει να ονειρεύομαι και να ελπίζω, φοβάμαι να ονειρευτώ. Τα όνειρα μου έχουν ημερομηνία λήξης, μετά από δύο μέρες μετατρέπονται σε αναμνήσεις. Στο κάτω-κάτω τί να ονειρευτώ; Μια μέτρια δουλειά; Με μέτριο μισθό; Μια μέτρια ζωή; Για μια μέτρια σύνταξη; Σε ένα μέτριο κόσμο; Που βλέπω μόνο μέτριους ανθρώπους; Ο ένας κυνηγάει σαν αρπακτικό να ξεσκίσει τον άλλο. Η λέξη ανθρωπιά, φιλία, αγάπη, έχει χαθεί από το λεξιλόγιο όλων. Το χρήμα και η φήμη είναι τα μόνα κριτήρια αξιολόγησης. Λυπάμαι που είμαι αναγκασμένος να ζω σε μια χώρα που τίποτα δεν εφαρμόζεται σωστά. Νόμοι; Από παντού μπάζουν και σχεδόν ποτέ δεν εφαρμόζονται. Όλα μοιάζουν κύκλος γνωριμιών. Έχεις γνωστούς; Τότε έχεις δουλειά, άρα έχεις λεφτά. Άνιση κατανομή αγαθών, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Παντού γύρω μας άστεγοι, παιδάκια να ζητιανεύουν, να κοιμούνται σαν σκυλιά στους δρόμους, σε παγκάκια, σε χαρτόνια, κουλουριασμένα σε γωνίες όσο μπορούν να γλυτώσουν το κρύο. Πολιτικοί που το μόνο ενδιαφέρον τους είναι το πορτοφόλι τους, μόνο να χορτάσουν, δηλώνουν μαζί με το λαό, μα στην πραγματικότητα είναι ολομόναχοι. Και συγχρόνως ήμαστε και εμείς ολομόναχοι. Λεφτά εδώ, λεφτά εκεί, όλα γυρίζουν γύρω από τα λεφτά. Τι να ονειρευτώ από αυτόν τον ειδυλλιακό και απίστευτα δίκαιο κόσμο; Το μέλλον; Φαντάζει τόσο μακρινό, τόσο τρομακτικό, με κάνει να θέλω να μείνω πάντα όπως τώρα… Ή όπως πριν ένα χρόνο. Γιατί; Μη τυχόν και έρθουν χειρότερα.

Διαβάστε ακόμα:

* Σκέψεις και απορίες μετά…

* Δύο παράθυρα, ένα χάος…

* Μην γυρνάς το βλέμμα