Εντελώς Καμμένος

Παρακολουθώντας την υπόθεση Καμμένου και την προτροπή για λιντσάρισμα του Χρήστου Πάχτα ο ιστορικός ή ο πολιτικός επιστήμονας του μέλλοντος θα κατέληγε σχεδόν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική η εύκολη ατάκα συχνά μπορεί να αποβεί μοιραία για αυτόν που την εκστομίζει- κι αυτό γιατί ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων με τις αντιφατικές δηλώσεις του κατάφερε να στριμώξει

εαυτόν στον τοίχο σε τέτοιο βαθμό που θα πρέπει να προσέχει προσωπικά μην αγγίξουν έστω και μια τρίχα του κ. Πάχτα.

Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης

Μιλώντας στην Πόπη Τσαπανίδου ο κ. Καμμένος αντί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα έπεισε και τον πλέον καλόπιστο ότι εννοούσε στο ακέραιο όσα είπε για τον δήμαρχο Αριστοτέλη. Έφτασε μάλιστα πριν χαρακτηρίσει την Πόπη Τσαπανίδου «αστεία» και «ψεύτρα» να αναρωτηθεί αν είναι κακούργημα το λιντσάρισμα ενός ανθρώπου! Πέραν του προφανούς- ότι δηλαδή ο κ. Καμμένος δεν συμπεριφέρθηκε ως τζέντλεμαν απέναντι στην τηλεπαρουσιάστρια, ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων έδειξε ότι δεν πολυσκέφτεται πριν ανοίξει το στόμα του. Αυτό το τελευταίο είναι επίσης πολύ σαφές για όποιον παρακολουθεί τον πολιτικό του λόγο ο οποίος είναι σχεδόν πάντα συναισθηματικός - από τις θεωρίες συνωμοσίας μέχρι τα περί «Δ' Ράιχ» και το λαϊκό αντάρτικο.

Φυσικά ο κ. Καμμένος δεν είναι κανένα άσπηλο και αμόλυντο τέκνο στην πολιτική αρένα- ξέρει πως παίζεται το πολιτικό παιχνίδι, έχει ορίσει το πολιτικό του κοινό και του απευθύνεται με τους όρους που θέλει αυτό το τελευταίο να ακούσει. Άλλωστε εκφράζει ένα πραγματικό τμήμα της λαϊκής Δεξιάς που απεχθάνεται τη ΝΔ λόγω του μνημονίου αλλά φοβάται και τον εξτρεμισμό της Χρυσής Αυγής. Αυτό το κοινό ωστόσο δεν αρκεί για να δώσει δημοσκοπική ανάσα στους Ανεξάρτητους Έλληνες που συμπιέζονται διαρκώς μέσα στο εσωτερικό δίπολο στον δεξιό χώρο με αποτέλεσμα να αναζητούνται νέοι δρόμοι διεύρυνσης. Με δεδομένο ότι το φλέρτ με τη ΝΔ απλώς δεν μπορεί να συμβεί ελέω μνημονίου μόνο δέλεαρ είναι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής - άλλωστε στο συλλογικό φαντασιακό πολλών το ιδανικό θα ήταν ο κ. Καμμένος να λειτουργήσει ως «ανάχωμα».

Οι ψηφοφόροι αυτοί που νιώθουν προδωμένοι από το «πολιτικό κατεστημένο» και θέλουν να δουν φυσική βία στους δρόμους σαν μέσο αντεκδίκησης για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται, πολύ αμφιβάλλω αν θα εκτιμήσουν τις κωλοτούμπες του κ. Καμμένου για δήθεν «πολιτικό λιντσάρισμα». Αντίθετα θα προτιμούσαν μια ωμή παραδοχή του τύπου «ναι τους πρότεινα να τον σαπίσουν στο ξύλο». Μη γελιόμαστε όμως. Στους Ανεξάρτητους Έλληνες υπάρχουν πολλοί που ξέρουν ότι το κόμμα πνέει τα λοίσθια και το μέλλον του διαγράφεται ζοφερό. Καλά τα ψεκάσματα, οι Ελοχίμ και οι υδατάνθρακες αλλά δεν αρκούν παρά μόνο για γέλια- σε σκηνικό πόλωσης οδηγούν με ακρίβεια στην πολιτική εξαφάνιση.

Είναι λοιπόν αυτός ο μονόδρομος για τον κ. Καμμένο; Αν έχει ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης ναι. Αν η πορεία της ελληνικής οικονομίας είναι αυτή που περιγράφει η κυβέρνηση ή αν υποθέσουμε ότι στον χρόνο των βουλευτικών εκλογών θα είναι καλύτερα από ότι είναι σήμερα τότε ο διαχωρισμός μεταξύ μνημονιακών-αντιμνημονιακών θα είναι τόσο επίκαιρος στην πολιτική μας ζωή όσο και ο διαχωρισμός βενιζελικοί-αντιβενιζελικοί. Σε ένα νέο λοιπον σκηνικό στην μετα-μνημονιακή Ελλάδα ο κ. Καμμένος θα μπορούσε να οδηγήσει το κόμμα του σε πιο ασφαλή νερά χωρίς λαϊκισμούς και μεγαλοστομίες προς την κατεύθυνσης ενός δεξιού κόμματος. Φυσικά κάτι τέτοιο απαιτεί την ολική μετάλλαξή του από αυτό που είναι σήμερα. Προς το παρόν πάντως όσο συνεχίζει αυτή τη στρατηγική αποδεικνύεται - πολιτικά πάντα- εντελώς Καμμένος.