Επτά μέρες με την Merilyn

Μία ανάλαφρη και φρέσκια διείσδυση στα ενδότερα του σινεμά, που αν και δεν γίνεται ποτέ κάτι το εξαιρετικό, σε πείθει και μόνο με τις ερμηνείες του.

Από τον Άρη Βουρβούλια

Τι παίζει με την ταινία
Με μοναδικό της σκοπό να αποκτήσει υποκριτικό κύρος στο πλάι του μεγάλου σαιξπηρικού ηθοποιού, sir Laurence Olivier, η Marilyn Monroe θα αφήσει για λίγο το Χόλυγουντ και θα ταξιδέψει το 1956, ως το Λονδίνο, προκειμένου να πρωταγωνιστήσει στην ελαφρορομαντική κομεντί του, εν ονόματι “Ο πρίγκηψ και η χορεύτρια”. Εκεί θα παρακολουθήσουμε το επταήμερο πορτραίτο της μεγαλύτερης σταρ

και femme fatale της εποχής, μέσα από την άγουρη ματιά του 23χρονου τότε Colin Clark (δούλευε στο συνεργείο ,ως τρίτος βοηθός σκηνοθέτη) και της καρμικής (για εκείνον), αλλά εφήμερης, σχέσης, που σύναψε μαζί της.

Βασισμένη στα απομνημονεύματα του Clark, η ταινία, που αποτελεί και κινηματογραφικό ντεμπούτο του Βρετανού σκηνοθέτη Simon Curtis, θα προσεγγίσει την άγνωστη-ανθρώπινη πλευρά του φαινομένου Monroe (Michelle Williams), την προβληματική συνεργασία της με τον Olivier (Kenneth Branagh) και τον πρόσκαιρο ειδύλλιο της με τον Colin Clark (Eddie Redmayne). Μέσα από αυτά τα τρία επίπεδα (το προσωπικό, το επαγγελματικό και το ερωτικό) θα αποδομηθεί η επαναστατική θηλυκότητα της, και θα γνωρίσουμε την εύθραυστη και ανασφαλή όψη της. Μία γυναίκα που εκπέμπει γοητεία ενστικτωδώς μπροστά από τις κάμερες (παρόλο που δεν είχε ιδέα από πραγματική υποκριτική) αλλά συγχρόνως χρειάζεται, σχεδόν στα όρια της παράνοιας, την επιβεβαίωση και την κοινή αποδοχή . Αυτήν θα ψάξει εξάλλου και στο πρόσωπο της παρατεταμένης εφηβικής ελαφρότητας του Clark, παρασέρνοντας τον νεαρό σε έναν πλατωνικό έρωτα που τον απογοήτευσε, αλλά του χάρισε και τις πιο ενδιαφέρουσες μέρες της ζωής του.

Χάνοντας σε πολυπλοκότητα και εμβάθυνση, αλλά κερδίζοντας σε ψυχαγωγία και ερμηνείες, το “Επτά μέρες με την Μέριλιν” εν τέλη, μάλλον σου αφήνει μία ευχάριστη γεύση. Μέσα από την εξιστόρηση πραγματικών γεγονότων, υπό το πρίσμα της υποκειμενικής οπτικής πάντα, ξεπροβάλλουν πτυχές (άγνωστες στο κοινό), που αφορούν άμεσα την ιστοριογραφία του κινηματογράφου. Μία από τις πιο αναμενόμενες βιογραφίες της χρονιάς, που προσυπογράφεται από δύο εξαιρετικές ερμηνείες, των Williams και Banagh. Δύο ερμηνείες, που όπως όλα δείχνουν, θα χαρίσουν στο φιλμ και δύο υποψηφιότητες-φαβορί ( Α΄ Γυναικείο και Β΄ Αντρικό ρόλο αντίστοιχα) στα επερχόμενα Όσκαρ.

Γιατί να την δεις
* Γιατί η ερμηνεία τις Michelle Williams είναι καταπληκτική. Μπορεί να υπολείπεται σε φυσική ομορφιά της Marilyn, παρόλα αυτά πετυχαίνει να μαγνητίσει και να σαγηνέψει τον φακό εξίσου, όπως και η διάσημη σταρ. Μετά το “Blue Valentine” και το “Meek’s Cutoff”, η Williams αποσαφηνίζει στους πάντες το υποκριτικό της ταλέντο, ερμηνεύοντας έναν πολυεπίπεδο ρόλο. Θα κονταροχτυπηθεί με την Μέριλ Στριπ (“Σιδηρά Κυρία”) από ότι φαίνεται για το χρυσό αγαλματίδιο.

* Γιατί είναι μία ευχάριστη ταινία, μικρής διάρκειας, που ανάλαφρα για τον θε