Γεια σου Αλέκα, εσύ δεν άλλαξες ποτέ!

Ή αλλιώς το Kool Magazine σου δείχνει πώς να αντισταθείτε στο χρόνο χωρίς να χρειαστείτε botox και άλλες καπιταλιστικές εφευρέσεις.

Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο

∆εν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αντιπαθούν την Αλέκα Παπαρήγα. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν μαζί της, αλλά δεν την αντιπαθούν. Κάτι που ελάχιστοι άλλοι ηγέτες κομμάτων μπορούν να καυχηθούν ότι κατάφεραν.

Πιθανότατα επειδή η Αλέκα δεν υπήρξε πρόεδρος, αλλά γενική γραμματέας. Και φρόντισε για σειρά

ετών να υπηρετήσει το ρόλο της, µη σου πω να εγκλωβιστεί σε αυτόν, µε την ίδια συνέπεια που η Μέριλιν υποστήριξε το δικό της μύθο. Αντιλαμβανόμενες (και η Αλέκα και η Μέριλιν) την γκαρνταρόμπα τους σαν προέκταση της δηµόσιας περσόνας τους. Με τη διαφορά ότι η Παπαρήγα τον υποστήριξε µε μεγαλύτερο σθένος ζωντανή, διατηρώντας τον για παραπάνω από δύο δεκαετίες, και χωρίς καν να χρειαστεί να τραγουδήσει το ούτως ή άλλως ακραία αντιδραστικό τραγούδι δυτικής προπαγάνδας «τα διαμάντια είναι ο καλύτερος φίλος ενός κοριτσιού» για να γίνει πόστερ.

Ακριβώς το αντίθετο. Ντυμένη σαν γενική γραμματέας και χρησιμοποιώντας το ταγέρ και το κούρεµά της σαν χρονοδιακόπτη, όπως άλλες σταρ του καπιταλισμού χρησιμοποιούν το botox. Καθιστώντας την ιδιόμορφη, αμφιλεγόμενη αισθητική επανάληψη των ενδυματολογικών της επιλογών ασπίδα προστασίας για ένα ολόκληρο κόμμα και μια ιδεολογία, απέναντι σε κοσμογονικές αλλαγές. Σε πλήρη δηλαδή συνέπεια µε το λόγο της. Καταφέρνοντας χωρίς καν να το συνειδητοποιήσει να δημιουργήσει μια φιγούρα σήμα κατατεθέν της πολιτικής pop κουλτούρας, που συναγωνίζεται σε αναγνωρισιμότητα πολλά από τα προϊόντα της καπιταλιστικής βιομηχανίας. Και αποδεικνύοντας το άτοπο της συνθηματικής φράσης «δώσε µου την Παπαρήγα την καλή», που υποθετικά χρησιμοποιούσε µια παλιότερη γενιά για να προμηθευτεί τις τσόντες από το κάτω ντουλάπι του βίντεο κλαμπ. Πολύ απλά γιατί αισθητικά τουλάχιστον δεν υπήρξε καλή Παπαρήγα και κακή Παπαρήγα. Υπήρξε μια Παπαρήγα.

Όπως δεν υπάρχει καλό και κακό little black dress. Ένα είναι, αυτό που φόρεσε η Όντρεϊ Χέπμπορν στο «Breakfast at Τiffany’s», κι αυτό συνεχίζει να είναι, µε κάποιες παραλλαγές. Ομολογουμένως κάποιες από τις παραλλαγές του Παπαρηγοταγέρ είχαν ιδιαίτερα ατυχείς στυλιστικές στιγμές. Κυρίως όταν κάποιος αδαής στυλίστας, προφανώς καπιταλιστικός δάκτυλος, προσπαθούσε να το εκμοντερνίσει µε άτσαλες πινελιές. Που όλως τυχαίως (ή προβοκάτσια;) αυτές οι πινελιές κατέληγαν πάντα στο πρόσωπο της Αλέκας µε μορφή μακιγιάζ-κομάντο σε αποστολή αυτοκτονίας. Αποδεικνύοντας τελικά το αυτονόητο: πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα βάλεις µε το κλασικό επιδιορθώνοντάς το. Γιατί τότε προκύπτει µη αυθεντικό και τραβεστί. Σαν να λες ότι θα αντικατασταθεί έξω από τον Περισσό το σφυροδρέπανο µε ένα Μπλακ εντ Ντέκερ. Προσφέροντας αν µη τι άλλο, σε φίλους και εχθρούς, µια αίσθηση σιγουριάς και ζεστής, φιλικής σταθερότητας σε εποχές ζαλιστικών ταχυτήτων.

Όπως μια ρομαντική, αργή (και επίσης αμφιλεγόμενης αισθητικής) βόλτα µε γόνδολα στα κανάλια της Βενετίας, την ώρα που δίπλα σου τρέχουν ξαναμμένα τα νεροταξί και τα νερολεωφορεία. Ακόμα κι αν πολλές φορές κινδυνεύεις να αναποδογυριστεί το βαρκάκι από τα απόνερα της μανιακής προπέλας που σε περνάει ξυστά και σε κάνει μούσκεµα.

Για να κατεβάσετε το Kool Magazine πατήστε:

- Για iPad στο εικονίδιο παρακάτω:

- Για Android Tablet στο εικονίδιο παρακάτω:

Facebook: facebook.com/KOOLthemagazine

Twitter: twitter.com/KoolDigitalMag