Γεωστρατηγική και παιχνίδια εξουσίας – Αυτό είναι το νέο Δόγμα Πούτιν

Οι διεθνείς βλέψεις του Κρεμλίνου, οι σφαίρες επιρροής, η Μέση Ανατολή και η στροφή προς την αναπτυσσόμενη Ασία.

Ο πρώην πράκτορας της KGB αποκαλύφθηκε πριν λίγο καιρό ότι είναι «μανούλα» στα πολιτικά παιχνίδια «στήνοντας στον τοίχο» τον πρώην καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Μπαράκ Ομπάμα.

Εκμεταλλευόμενος ένα σχόλιο του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζόν Κέρι, το μετέφρασε σε μια Αμερικανορωσική συμφωνία για τα χημικά του Άσαντ, η οποία εκτόξευσε τον Ρώσο πρόεδρο στην κορυφή της παγκόσμιας διπλωματίας.

Το έντονο ενδιαφέρον

που έχει επιδείξει ο Βλαντιμίρ Πούτιν για την Δαμασκό, εντάσσεται στα πλαίσια της μετατόπισης της αντίληψης που έχει πλέον ο Ρώσος Πρόεδρος για την χώρα του, ως υπερδύναμης. Μέσο για να επιτύχει αυτό είναι το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ -στο οποίο μάλιστα η Ρωσία είναι μεταξύ των πέντε χωρών που έχει δικαίωμα άσκησης βέτο- και η ενίσχυση του ρόλου του.

Μετά το ΝΑΙ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2011 για την «περιορισμένη ανθρωπιστική επέμβαση» στην Λιβύη το οποίο η Ρωσία το μετάνιωσε καθώς η επέμβαση εξελίχθηκε σε ανατροπή του Μοαμάρ Καντάφι, ο Πούτιν θέλει να διασφαλίσει ότι αυτό δεν θα ξανασυμβεί.

Το νέο Δόγμα Πούτιν υπαγορεύει την διατήρηση του καθεστώτος της πυρηνικής υπερδύναμης για την Ρωσία που δικαιολογεί και την αντίθεση του Ρώσου Προέδρου σε δημιουργία πυραυλικής ασπίδας του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη που θα διατάρασσε την «πυρηνική ισορροπία». Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί και η εξαγωγή ρωσικής πυρηνικής τεχνολογίας προς την Κίνα, Ινδία, Τουρκία, Λευκορωσία, Μπανγλαντές και Ιράν.

Παράλληλα το δόγμα Πούτιν, έχει στόχο την διατήρηση της Ρωσίας ως υπερδύναμης σε όλους τους τομείς που δικαιολογούν τα ταξίδια του Πούτιν παντού όπου είχε άλλοτε επιρροή η ΕΣΣΔ όπως Συρία, Κούβα και άλλες χώρες.

Τέλος, στα πλαίσια των βλέψεών του σημαντικό είναι να διατηρηθεί η ηγεμονική θέση της Ρωσίας στην περιοχή. Αυτό το επιδιώκει προσπαθώντας να έχει έλεγχο ή να βάζει φρένο στην άσκηση της εξωτερικής τους πολιτικής όταν αυτές είναι κόντρα στα σχέδια του Κρεμλίνου.

Η Συρία ήταν η «χρυσή ευκαιρία» για τον Πούτιν να δράσει. Ο Ρώσος Πρόεδρος όχι μονάχα υποστήριξε εξ’ αρχής το καθεστώς του Άσαντ αλλά παράλληλα δεν άφησε να περάσει κάποιο ψήφισμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ καθιστώντας σαφές στην διεθνή κοινότητα ότι καμία κρίση δεν μπορεί να λυθεί χωρίς την «έγκριση» και του Κρεμλίνου.

Η Μέση Ανατολή είναι στα ενδιαφέροντα της Ρωσίας που παρακολουθεί με ανησυχία την άνοδο του σουνιτικού εξτρεμισμού και παράλληλα θέλει να αποφύγει ένα ντόμινο που θα την αναμείξει μέσω της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου.

Η ανεξάρτητη όσον αφορά τον ενεργειακό τομέα Ρωσία είναι η μόνη από τα πέντε μέλη του Σ.Α. που δεν έχει στενές σχέσεις με τις χώρες του Κόλπου αλλά μαζί με το Ιράν και την Συρία έχει δημιουργήσει ένα σιιτικό τόξο με διπλό όφελος για την Μόσχα αφενός πρόσβαση στην Μεσόγειο και αφετέρου ανάχωμα ενάντια στον σουνιτικό εξτρεμισμό. Έχοντας χάσει τους σουνίτες συμμάχους το Κρεμλίνο επιδιώκει να γίνει βασικός ομιλητής στο κρίσιμο ζήτημα των πυρηνικών του Ιράν πέραν από αυτά της Δαμασκού.

Τέλος, κρίσιμο είναι και το ζήτημα του λιωσίματος των πάγων στην Αρκτική το οποίο θα χαρίσει πρόσβαση σε ενεργειακά αποθέματα ανοίγοντας ακόμα έναν εμπορικό θαλάσσιο δρόμο που σύντομα θα ανταγωνίζεται αυτόν του Σουέζ και θα αλλάξει το κέντρο βάρους στα γεωστρατηγικά.