Γιατί οι φιλελεύθεροι «αβαντάρουν» την Χρυσή Αυγή;

Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης

Αλήθεια από πότε η μνημόνευση της σφαγής των Ελλήνων είναι ακροδεξιό παραλήρημα; Αυτό σκέφτηκα σερφάροντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της Κυριακή που μας πέρασε.

Η Κυριακή αυτή δεν ήταν σαν τις άλλες. Είχαμε 19 Μαΐου. Η μέρα αυτή έχει οριστεί ως η Ημέρα Μνήμης για την σφαγή του Ποντιακού Ελληνισμού από τους Τούρκους.

Συνοψίζοντας -όσο είναι δυνατόν- την ιστορία των Ποντίων στην σύγχρονη εποχή βλέπουμε πως επεβίωσαν μέσα στους αιώνες «στριμωγμένοι» από πολλές άλλες εθνοτικές

ομάδες και δεν ξεπέρασαν ποτέ το 40% του συνόλου της περιοχής. Συγκεντρωμένοι ως επί το πλείστον στα αστικά κέντρα, οι Πόντιοι το 1986 αριθμούσαν περίπου 265.000 ψυχές, μέσα σε μόλις 15 χρόνια είχαν φτάσει τις 330.000, ενώ στις αρχές του 20 αιώνα είχαν ξεπεράσει τις 700.000! Μέσα στα χρόνια αυτά της ανάπτυξης (που ήταν αντιστρόφως ανάλογα της πορείας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) χτίστηκαν χιλιάδες σχολεία, βιβλιοθήκες και θέατρα. Όμως οι Πόντιοι δεν ήταν μόνο «αστοί». Όταν χρειάστηκε πήραν τα όπλα και πολέμησαν «υπέρ πίστεως και πατρίδος».

Δεν τα κατάφεραν όμως παρά τις μυθικές προσπάθειες που κατέβαλαν. 300.000 περίπου από αυτούς κατακρεουργήθηκαν από το μαχαίρι των Τούρκων (στο γερμανικής εμπνεύσεως σχέδιο εξόντωσής τους) και οι υπόλοιποι βρήκαν καταφύγιο σε νέα εδάφη όπως αυτά της νότιας Σοβιετικής Ένωσης αλλά και της μητέρας πατρίδας. Η Μνήμη της σφαγής αναγνωρίστηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 με την Βουλή των Ελλήνων να ψηφίζει ομόφωνα για την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Κάνοντας τελικά μία «γύρα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την Κυριακή είδα πολλούς συμπολίτες μας να προσπαθούν με τον τρόπο τους να τιμήσουν την μνήμη των προγόνων τους, ακόμη κι αν δεν ήταν Πόντιοι. Ένα τραγούδι, δύο λόγια, μία μικρή παράγραφος, ήταν ένας μικρός φόρος τιμής στους ανθρώπους αυτούς. Ήταν μία ευχάριστη έκπληξη πάντως για φέτος γιατί δεν είδα μόνο τους λεγόμενους ακροδεξιούς και πατριώτες να θυμούνται τους Ποντίους. Άνθρωποι όλων των πολιτικών αποχρώσεων είχαν να πουν κάτι το ελάχιστο για την ημέρα αυτή. Όλων των αποχρώσεων εκτός από τους «πορτοκαλί». Τους φιλελεύθερους δηλαδή.

Προς μεγάλη μου λύπη δεν είδα ούτε έναν, μα ούτε έναν, φιλελεύθερο, ηγετικό ή μη στέλεχος να γράφει δυο κουβέντες για τους Ποντίους. Σε συζήτηση με έναν από αυτούς μόλις του παρέθεσα τον προβληματισμό μου μου είπε αποστομωτικά «ξεχνάς όσα κάναμε εμείς στην Σμύρνη; Βιασμούς, δολοφονίες κλπ»…

Η θέση αυτή κρύβει δύο πολύ επικίνδυνες πτυχές. Η πρώτη είναι η στείρα ιδεολογική σκοπιά παρακολούθησης της Ιστορίας και της ελλιπούς γνώσης αυτής. Και όχι, δεν θα αναλύσουμε εδώ όλη την Μικρασιατική Εκστρατεία. Η παραπάνω ρηχή αντιμετώπιση δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτήν των Χρυσαυγιτών που μόλις τους λες για τα εγκλήματα του Αδόλφου Χίτλερ, σου λένε για τα εγκλήματα του Ιωσήφ Στάλιν.

Η δεύτερη και πιο επικίνδυνη πτυχή είναι αυτή της παραχώρησης πεδίου δράσης στην Χρυσή Αυγή. Βλέπουμε πως την συγκεκριμένη χρονική περίοδο ένα ποσοστό της τάξης του 10-13% των συμπολιτών μας έχει στραφεί στον εθνικισμό λόγω του ότι αισθάνεται την πατρίδα του να αλώνεται από την ύφεση και την λιτότητα. Έτσι -λανθασμένα- θεωρούν πως οι μόνοι εκφραστές του πατριωτικού αισθήματος είναι οι ακτιβιστές ακροδεξιοί του Νίκου Μιχαλολιάκου.

Και πώς είναι δυνατόν να μην το σκεφτεί κάποιος αυτό, όταν από την μία, μπορεί να βλέπει τους φιλελεύθερους ως μία καλή και λογική λύση για την εποχή λαϊκισμού που ζούμε, από την άλλη όμως τους βλέπει να αγνοούν τέτοιες σημαντικές ημερομηνίες. Είναι γραφικό μήπως να αναφερθείς στην Γενοκτονία των Ποντίων; Είναι ακροδεξιό; Είναι φασιστικό; Είναι άκαιρο; Επηρεάζει τις σχέσεις μας με την Τουρκία; Χίλια δύο μπορείς να σκεφτείς…

Αυτό που δεν μπορούσα να φανταστώ όμως είναι πως εν αγνοία τους ο χώρος αυτός που τόσο απεχθάνεται την Χρυσή Αυγή θα την αβάνταρε με τον πιο παιδαριώδη τρόπο.

ΥΓ. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως οι φιλελεύθεροι έπεσαν στην ιδεολογική «παγίδα» της μεταπολίτευσης. Οι ιστορικές μνήμες «ποινικοποιήθηκαν» προκειμένου να αποφευχθούν οι χαρακτηρισμοί. Αυτός είναι ο λόγος που η Χρυσή Αυγή βρήκε πεδίον δράσης λαμπρόν. «Έσπασε» το εξής κατεστημένο: «Εάν κλαίω για τους Παλαιστινίους είμαι ανθρωπιστής. Αν κλαίω για τους Κυπρίους του ’74 ή τους Ποντίους και τους Αρμενίους είμαι γραφικός ακροδεξιός φασίστας…».

Ελπίζω λοιπόν οι φιλελεύθεροι για το καλό όλων, να βγάλουν γρήγορα αυτές τις παρωπίδες και να αντιληφθούν πως η πολιτική δεν έχει να κάνει μόνο με αριθμούς, αλλά και με τον άνθρωπο και τα συναισθήματά του.