Γιατί τόση σκατοψυχιά;

Έρχεται ο Λέτο. Ο κάθε Λέτο, ο Εσιέν, ο Καμπιάσο, ο Ριβάλντο, ο Κοβάσεβιτς, ο Μπεργκ, ο Μπερμπάτοφ, ο Μπουονανότε, ο Σισέ, ο οποιοσδήποτε. Και οι φίλοι του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, της οποιασδήποτε ομάδας, χαίρονται. Ενθουσιάζονται, γράφουν στα social media,

ετοιμάζονται να πάνε στο αεροδρόμιο, πάνε στην υποδοχή στο γήπεδο, τραβάνε φωτογραφίες, ονειρεύονται. Ε, πάντα θα βρεθεί ο σκατόψυχος ο απέναντι, να προσπαθήσει να τους τη χαλάσει. «Έλα μωρέ με τον γέρο/σακάτη/τελειωμένο/πρώην ποδοσφαιριστή/παλτό».

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Έχει σημασία στην πραγματικότητα σε τι ηλικία είναι ο παίκτης που κάνει γκελ στον κόσμο; Πόσο καιρό έχει να παίξει; Πόσα γκολ έβαλε τα τελευταία χρόνια ή πόσες συμμετοχές έγραψε; Αν η καριέρα του έχει πάρει την κάτω βόλτα ή όχι; Καμία απολύτως. Ο οπαδός, για δικούς του λόγους, βιώνει τη χαρά της απόκτησης ενός παίκτη με έντονα συναισθήματα και δεν κοιτάζει απαραίτητα στατιστικά, εμφανίσεις και τίτλους που πήρε ο παίκτης τα τελευταία χρόνια. Ο οπαδός επίσης ξέρει, όσο πωρωμένος ή βαθιά νυχτωμένος κι αν είναι, ότι για να έρθει ο παιχταράς στην Ελλάδα μας και την ομάδα του, δεν γίνεται η καριέρα του να είναι στα ντουζένια της αλλά σε πτώση, ότι δεν γίνεται να βρίσκεται στα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια αλλά σε προχωρημένη ηλικία, ότι δεν είναι γερός σαν ταύρος αλλά πιθανότατα έχει περάσει ταλαιπώριες. Έτσι είναι, μας αρέσει – δεν μας αρέσει. Και ποντάρουμε στον καλό Θεούλη, την τύχη, χτυπάμε ξύλο να πάνε όλα καλά, να μην ξανατραυματιστεί, να μην υποκύψει στα θέλγητρα της παραλιακής ή τις ομορφιές της Θεσσαλονίκης, να ξαναβρεί κίνητρο, να εισπράξει αγάπη και να την ανταποδώσει, να κάνει restart.

Και του δίνουμε όλη μας την αγάπη. Ανιδιοτελώς, αγνά, αληθινά. Διότι έτσι όπως έχει γίνει η ζωή μας, περιμένουμε να πιαστούμε από μια καλή είδηση, από μια ελπίδα, μια προσδοκία, ένα ερωτηματικό, για να ξεκολλήσει το μυαλό μας από τις σκοτούρες. Μας αρκεί όμως αυτό, νιώθουμε καλά κι ας μην ξέρουμε τι θα γίνει τελικά, όπως ενθουσιάζεται ένας άντρας με μια γυναίκα που γνωρίζει χωρίς να ξέρει αν θα είναι μαζί της την επόμενη εβδομάδα. Διότι είναι άντρας. Και υπάρχουν λίγα και καλά πράγματα, που τον κάνουν να (ξανα)νιώθει παιδί, να σηκωθεί και να τρέχει στο αεροδρόμιο, στο γήπεδο, να μπαίνει στα sites, να γράφει σχόλια από κάτω, να τηλεφωνεί σε φίλους και να μιλάει με μάτια που γυαλίζουν.

Γιατί λοιπόν εσύ ο απέναντι, ο σκατόψυχος, θες να του το χαλάσεις; Τι θα πει «πώς κάνετε έτσι με τον Λέτο; Τόσο πολύ μικρύνατε σαν ομάδα;» Και τι σε κόφτει εσένα φίλε απέναντι; Εγώ ενθουσιάζομαι διότι θυμάμαι εκείνο το νταμπλ, το νικητήριο γκολ στον τελικό κυπέλλου, τις ντρίπλες, την ποδοσφαιρική απόλαυση εκείνο το εξάμηνο πριν τραυματιστεί, την «αλητεία», το μακρύ μαλλί, το «Seven Nations Army». Όπως σου είχε πει ο άλλος πριν λίγο καιρό «σιγά μωρέ με τον γερο-Καμπιάσο. 35άρη παίκτη πήρατε, δεν πήρατε και κανένα πιπίνι». Ε, και; Έχουν περάσει πολλοί παίκτες από Ελλάδα που να έχουν πάρει τρεμπλ με Ίντερ, που να έχουν παίξει στη Ρεάλ Μαδρίτης, που να συνεχίζουν με 200% επαγγελματισμό να τιμούν το συμβόλαιό τους; «Και ποιος Περπάτοφ ρε φίλε; Ο τύπος που έφτασε 34 και δεν τον ήθελε καμία μεγάλη ομάδα;» Μα αν τον ήθελε, πώς θα ερχόταν στην Ελλάδα; Και πώς μπορείς να απαξιώσεις έναν τέτοιον παιχταρά, έστω και στα ποδοσφαιρικά του στερνά, με τέτοια καριέρα σε Λεβερκούζεν, σε Τότεναμ, σε Γιουνάιτεντ, σε Μονακό, με το ακλόνητο επιχείρημα «είναι 34 ετών»;

Ας απολαύσουμε ό,τι σταγόνα ποδοσφαιρικής μαγείας έχει απομείνει στα εξάταπά τους. Ας τους χαρίσουμε το τελευταίο – ίσως – μπιζάρισμα, το χειροκρότημα που τους αξίζει. Ας μην νιώθουμε ότι είμαστε το νεκροταφείο ελεφάντων που έρχονται για να αφήσουν την τελευταία τους ποδοσφαιρική πνοή, αλλά ο τελευταίος ή ένας από τους τελευταίους σταθμούς μιας τεράστιας καριέρας. Ας νιώσουμε για μια φορά τυχεροί που μπορούμε να βλέπουμε στα γήπεδά μας μερικούς απ' αυτούς που χαζεύαμε στις τηλεοράσεις μας τις βραδιές του Τσάμπιονς Λιγκ. Κι ας αφήσουμε τη σκατοψυχιά μας στο συρτάρι, έτσι για αλλαγή: η χαρά του διπλανού, του απέναντι, του «εχθρού» για τον ερχομό του παιχταρά που κάνει την καρδιά του να πεταρίζει, είναι πράγμα ιερό. Ας τη μοιραστούμε μαζί του, αντί να κοιτάμε πώς θα του την καταστρέψουμε.

The post Γιατί τόση σκατοψυχιά; appeared first on KoolNews.