Η μεγάλη των star συμμαχία

Πόσοι σταρ χρειάζονται για να βιδώσουν μια λάμπα; Το Hollywood δίνει τη δική του εκδοχή στο κλασικό ανέκδοτο-γρίφο, κάνοντας (ξανά) μόδα την παρουσία έξι, οκτώ και δεκαοκτώ a-list πρωταγωνιστών σε μια ταινία…

Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο

Πολύ απλά επειδή η εποχή που κάποιος πήγαινε κινηματογράφο για να δει τη νέα ταινία του Schwarzenegger,

του Eddie Murphy, της Julia Roberts μοιάζει να ανήκει πια οριστικά στο παρελθόν. Με την τηλεοπτική μυθοπλασία να απορροφά όλο και μεγαλύτερο αριθμό ταλέντων και θεατών και τη διαδικτυακή ψυχαγωγία να ξαναμοιράζει με εντελώς καινούργιους όρους την τράπουλα, τα μεγάλα στούντιο βλέπουν ότι ένα και δύο μεγάλα ονόματα δεν αποτελούν πλέον εγγύηση όχι μόνο για κέρδος, αλλά ούτε καν για επιστροφή των χρημάτων τους.Αρκεί κάποιος να δει την εισπρακτική πορεία και το γενικό αντίκτυπο ταινιών που σε άλλες εποχές θα έκοβαν εισιτήρια με το ρυθμό που η μηχανή του γκαζόν κόβει το γρασίδι, στηριζόμενες πάνω στο star power του πρωταγωνιστικού τους διδύμου. Ταινίες όπως οι “Επικίνδυνες Παρέες” με τον Τom Cruise και την Cameron Diaz ή Η “Περίπτωση Λάρι Κράουν” με τους Tom Hanks και Julia Roberts που δεν κατάφεραν να μείνουν ούτε στη μνήμη ούτε στις πρώτες θέσεις του box office. «Το κοινό φαίνεται να έλκεται περισσότερο από μεγάλους χαρακτήρες παρά από μεγάλους ηθοποιούς. Είναι πρόθυμο να πληρώσει για να δει το Χάρι Πότερ ή τον καινούργιο Spiderman, χωρίς να τον ενδιαφέρει τόσο το ποιος ηθοποιός βρίσκεται μέσα στο κοστούμι του ήρωα. Ή, σε περιπτώσεις άλλου είδους ταινιών, αρκεί μια πιασάρικη κεντρική ιδέα και μια θετική και χτισμένη από στόμα σε στόμα φήμη για την ταινία. Όμως αυτό δεν θα έπρεπε να στενοχωρεί τους πιο πλούσιους και ελκυστικούς ανθρώπους του κόσμου και να τους κάνει να νιώσουν ανεπιθύμητοι» γράφει ο Economist μιλώντας για τους ηθοποιούς.

Και προσθέτει: «Οι superstars έχουν μία ακόμα σημαντική χρήση: Αν μια ταινία διαθέτει έναν αφηγηματικό ιστό διαπλεκόμενων ιστοριών και χαρακτήρων, το κοινό πρέπει να μπορεί να αναγνωρίζει και να θυμάται αυτούς τους χαρακτήρες με την πρώτη ματιά, ακόμα κι αν περάσει αρκετός χρόνος μέχρι να ξαναεμφανιστούν στην οθόνη» καταλήγει το άρθρο. Και για να τους θυμάται, χρειάζονται αναγνωρίσιμα πρόσωπα για να τους ενσαρκώσουν. Μια συνταγή που είχε δοκιμαστεί με τεράστια επιτυχία τις εποχές της τηλεοπτικής απειλής, όταν το σινεμά έβλεπε την πρώτη μεταπολεμική συρρίκνωση των εσόδων του και προσλάμβανε ντουζίνες επωνύμων για μια μεγάλη ταινία πολλών ιστοριών, όπως ήταν, π.χ., οι ταινίες καταστροφής και τα έπη. Και πάνω απ’ όλα μια συνταγή που είναι έτοιμη για καινούργια εφαρμογή, εφόσον στο Hollywood τα πάντα –και κυρίως οι καλές συνταγές– υπάρχουν για να ξαναχρησιμοποιούνται, σε νέες συνθήκες.

Μια τάση που φάνηκε από την αρχή της φετινής σεζόν, με τον έμπειρο στο χειρισμό πολλών διάσημων υπερεγώ (από την εμπειρία του στη “Συμμορία των 11”) Steven Soderbergh, που σκηνοθέτησε τη μισή σάλα της απονομής των Όσκαρ, στο δραματικό του θρίλερ “Contagion”. Μια μόδα που συνεχίζετα