Η μέρα του πατέρα (αφήστε μας ρε κορίτσια)…

 

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Μας θυμήθηκαν τώρα ξαφνικά… Το Σάββατο μου έδωσαν τρία φιλιά και μια γραβάτα δώρο  αφού πρώτα άνοιξαν το internet και πληροφορήθηκαν τυχαία ότι υπάρχει και η μέρα του  πατέρα. Τώρα για τη γραβάτα να συνεννοηθούμε, δεν ήταν καμιά κανονική. Καταρχήν, η κανονική θα ήταν άχρηστη, μιας και γραβάτα πια μπορώ να φορέσω μονάχα στο «Βράδυ» αλλά και αυτό τελείωσε για φέτος.

Στην τελική, στην Ελλάδα του Τσίπρα απ’ ότι

βλέπω είναι ποινικό αδίκημα να φοράς γραβάτα  για αυτό και η τηλεόραση έχει γεμίσει με look χασαπομανάβη. Και δεν μιλάω για την έλλειψη γραβάτας, αλλά για το συνολάκι που παριστάνει τάχα μου το νεόπτωχο και το τίμιο. Αλλά ας ξεκολλήσουμε λίγο από την πολιτική.

Ο πεντάχρονος γιος μου, λοιπόν, ζωγράφισε πάνω σε ένα χαρτί, σε σχήμα και μέγεθος γραβάτας, ένα πολύ ωραίο σχέδιο που παρέπεμπε και καλά σε γραβάτες του Thom Browne, ο οποίος αχρείαστος να είναι στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί ένας από τους καλύτερους νέους designer στον κόσμο.

Κατά ένα περίεργο τρόπο η γιορτή του πατέρα, αλλά κυρίως ο πατέρας ο ίδιος, είναι μια πολύ υποτιμημένη υπόθεση στην κοινωνία. Όλοι οι «μαχητές του δικαίου» και όλοι οι λαϊκιστές βλέπουν την οικογένεια συνήθως σαν ένα δημιούργημα μιας αγωνίστριας μάνας, μιας ψυχής που ταλαιπωρείται πολλαπλά για να φέρει στα ίσια τα παιδιά της ανάμεσα στα οποία είναι και ο άντρας της.  ΟΚ, ο άντρας δεν γκαστρώνεται και δεν βυζαίνει. Αλλά να μας εξηγήσει κάποιος τι ακριβώς κάνει ο άντρας το 12ωρο που δουλεύει και για ποιον το κάνει όταν είναι παντρεμένος; Για τις γκόμενες, για τα χαρτιά ή μήπως για τα ναρκωτικά; Ή για να ψωνίζει μόνος του ρούχα; Ποιος βάζει τις αρχές στο αγοράκι όταν αυτό υπάρχει στην οικογένεια; Ποιος κοιμάται και τρέμει και ξυπνάει με εφιάλτες όταν δεν μπορεί να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένεια όπως θα έπρεπε; Ποιος αισθάνεται τελειωμένος για αυτόν ακριβώς το λόγο όταν δεν τα καταφέρνει;

Εντάξει, ζήσαμε την περίοδο της γυναικείας επανάστασης και μπορώ να παραδεχθώ, πέρα από αυτό, ότι η γυναίκα φέρει μεγαλύτερο βάρος στο every day running του σπιτιού και των παιδιών. Έχει μεγαλύτερη ευαισθησία σε όλα τα μικρά που στο τέλος κάνουν το μεγάλο και είναι η γυναίκα συνήθως η πιο υπεύθυνη για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Αλλά όχι και ο μαλάκας,  ανύπαρκτος ή γάιδαρος, γιατί έπειτα από ένα ανελέητο 10ωρο δεν μπορεί να πάει τον μικρό στα «Αηδονάκια» και να ανέβει στα συγκρουόμενα και στα αλογάκια.

Ακόμα και στο θέμα της διαπαιδαγώγησης, ο πατέρας παίζει καθοριστικό ρόλο. Το father figure, όπως λένε, η πατρική φιγούρα επηρεάζει αποφασιστικά τους χαρακτήρες των παιδιών. Είτε για κορίτσια πρόκειται είτε για αγόρια. Είναι τυχαίο ότι οι πιτσιρικάδες μιμούνται τη συμπεριφορά του μπαμπά; Ότι τον θεωρούν το λιγότερο έναν κατ’ οίκον batman ή ότι οι κόρες ακόμα και στα γκομενικά τους μπορεί να κυνηγιούνται από την εικόνα του πατέρα τους;

Για τις γυναίκες έχουμε τη γιορτή της μάνας, της γιαγιάς, της θείας. Επειδή όμως η υπερβολή με τις γυναικείες γιορτές φτ