Και βασιλιάς και πρόεδρος

Η ψευδο-υποψηφιότητα του Eric Cantona για το αξίωμα του προέδρου της Γαλλίας τρόμαξε τους παραδοσιακούς πολιτικούς. Γιατί ποιος θα ήθελε να τα βάλει με τον Eric the King;

Από τον Βασίλη Τσακίρογλου

Στο ερώτημα αν ο Eric Cantona είναι μια προσωπικότητα εθισμένη στη δημοσιότητα και την αμφισβήτηση ή βαθιά μέσα του φλέγεται από την επιθυμία να αλλάξει τον κόσμο,

η απάντηση δεν μπορεί να είναι απλή. Κυρίως, γιατί ο ίδιος δεν είναι μια απλή περίπτωση. Ένας ποδοσφαιριστής που γράφει ποίηση, ζωγραφίζει, κάνει περιοδείες ως ηθοποιός, πρωτοστατεί σε κινήματα κοινωνικής αντίστασης και, εσχάτως, μπλοφάρει ότι θα διεκδικήσει το αξίωμα του προέδρου της γαλλικής δημοκρατίας προκειμένου να στρέψει το ενδιαφέρον στους άστεγους συνιστά περίπτωση άξια διερεύνησης σε ψυχαναλυτικό σεμινάριο.

Εκείνο που μοιάζει σχετικά ασφαλές είναι το συμπέρασμα ότι, όποια κι αν είναι τα κίνητρά του, ο Eric «Le Roi» Cantona, ο αιώνιος βασιλιάς Eric των οπαδών της Manchester Utd., δεν αντέχει την απραξία και την αφάνεια. «Είμαι ένας πολίτης engagé» έγραψε στην επιστολή που απηύθυνε στους 500 Γάλλους δημάρχους, η συγκατάθεση των οποίων ήταν προϋπόθεση για την υποψηφιότητά του ως διαδόχου του Nicolas Sarkozy. «Ανγκαζέ», εκτός από κατειλημμένος, σημαίνει επίσης εμπλεκόμενος, στην περίπτωση του Cantona δε το «engagé» παραπέμπει στην κοινωνική του ευαισθησία. Το πρόβλημα στέγασης που αντιμετωπίζουν 10 εκατ. άνθρωποι (κατά τη δική του εκτίμηση) στη Γαλλία σήμερα είναι πιεστικό και πρέπει να λυθεί άμεσα. Με τον ντόρο που ξεσήκωσε η ψευδο-υποψηφιότητά του, ο Cantona πέτυχε τη μέγιστη δυνατή δημοσιότητα για ένα ζήτημα-αγκάθι στα πλευρά της πολιτισμένης κοινωνίας – και όχι μόνο της γαλλικής: ένα ποσοστό περί το 10% του πληθυσμού της Γαλλίας αδυνατεί να ζήσει αξιοπρεπώς αφενός επειδή οι τιμές των ενοικίων ή της αγοράς κατοικιών έχουν εκτοξευτεί και αφετέρου γιατί τα σπίτια, απλώς, δεν φτάνουν για όλους. Ο Cantona λοιπόν δεν άντεχε να μένει αμέτοχος και σκάρωσε τη φάρσα της υποψηφιότητας, η οποία όμως προκάλεσε αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό. Όσο απίθανο κι αν ήταν το σενάριο της εκλογής του, σε μια εποχή όπου οι κλασικοί πολιτικοί απαξιώνονται καθημερινά, κανείς δεν θα διακινδύνευε να υποτιμήσει μια λαοπρόβλητη φιγούρα σαν τον Eric Cantona. Η προηγούμενη πολιτική του παρέμβαση, η οποία είχε προκαλέσει ίσως ακόμη μεγαλύτερο ντόρο από την πρόσφατη «υποψηφιότητα», ήταν το 2010, όταν κάλεσε τους συμπατριώτες του να αποσύρουν όλες τους τις καταθέσεις από τις τράπεζες, μποϊκοτάροντας το στυγνό και άδικο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η ιδέα του Cantona ήταν απλή: Αντί η λαϊκή οργή να σπαταλιέται αναποτελεσματικά σε διαδηλώσεις, αν υπάρξει μαζική και ταυτόχρονη ανάληψη μεγάλων χρηματικών ποσών, οι τράπεζες θα σηκώσουν λευκή σημαία. Το κίνημα BanqueStop μπορεί να βρήκε τον ιδανικό μπροστάρη στο πρόσωπο του Eric, μάλλον όμως δεν κατάφερε να γκρεμίσει ή έστω να κλονίσει το τραπεζικό κατεστημένο. Κι αυτό δείχνει ότι, σε μεγάλο βαθμό, οι καλές προθέσεις του Cantona στην πράξη μεταφρ