Καθαρίζουν το σώμα αλλά τα σημάδια παραμένουν – Τα λουτρά των αστέγων της Αθήνας [εικόνες]

Η αγωνία για να βρεις φαγητό και να κρατήσεις την αξιοπρέπεια σου είναι κάτι το οποίο πολλά άτομα από τη νέα γενιά δεν το έχουν ζήσει. Ο διαρκής αγώνας των άστεγων για την εύρεση φαγητού είναι δύσκολος και φροντίζουν οι υπηρεσίες του δήμου. Εκτός αυτού υπάρχουν και τα λουτρά των αστέγων που βρίσκονται στην οδό Ευριπίδου 17.Σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία, στις εγκαταστάσεις της κοινωνικής εθελοντικής κίνησης ιδιωτικής πρωτοβουλίας

«Καταφύγιο», υπάρχουν χώροι όπου οι άστεγοι και οι άποροι μπορούν να κάνουν μπάνιο, να φροντίσουν την προσωπική τους υγιεινή και να πλύνουν τα ρούχα τους.

Ο κύριος Μάκης βρίσκεται εκεί εθελοντικά και κάθε μέρα από τις 15:30 μοιράζει τα νούμερα προτεραιότητας για τα πλυντήρια και το μπάνιο στους ανθρώπους: «Κρατάμε τη σειρά. Έχουμε δύο πλυντήρια. Εμείς καθαρίζουμε, εμείς φροντίζουμε να έχει πετσέτες. Έχουμε ηλιακό θερμοσίφωνα και κανονικό. Κάθε Τρίτη και Πέμπτη κάνουν μπάνιο γύρω στα 60 άτομα και βάζουμε 20 πλυντήρια».

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι μόλις βγάζουν τα ρούχα τους ξεσπούν σε κλάματα: «Έξι μήνες ήμουν ντυμένος με τα ίδια ρούχα. Είχα και μια ζακέτα, την έβαζα, την έβγαζα. Στο δρόμο ξέχασα πώς είναι το πετσί μου» είπε ο κ. Παναγιώτης που δούλευε ως επαγγελματίας οδηγός και τώρα βρίσκεται στην πλατεία Αττικής. Μόλις αντίκρισε τον εαυτό του στο καθρέφτη είπε « “ Γέρασες μωρέ Παναγιώτη” Κάτι χαρακιές να! Σε σκάβει ο δρόμος» και συνεχίζει: « Για του λόγου του αληθές είχα να δω τη μούρη μου μήνες ολόκληρους στον καθρέφτη. Οχτώ, εννιά μήνες. Κοιτάς και λες, “συγγνώμη, ποιος είναι ο κύριος με τα μούσια;”»

Ο Ανδρέας λέει ότι «κανονικά είμαι βαφέας αυτοκινήτων». Μία ημέρα «με είδε ο πελάτης και λέει στο μάστορα: “Καλά, ο Ανδρέας γιατί μπαινοβγαίνει στο αυτοκίνητο;” και του απαντάει: “ Δεν το ξέρεις; Κοιμάται εκεί”. Έτσι μου παραχώρησε ένα διαμέρισμα που δεν πωλείται και εκεί κοιμάμαι τώρα». Ο κ. Ανδρέας πέρυσι το καλοκαίρι έμεινε στο δρόμο: «Η ζωή χωρίς να τα εξετάζει κανείς αυτά είναι ζωή που δεν αξίζει να τη ζει ο άνθρωπος. Έτσι δεν λέει ο Σωκράτης;».

Έναν όροφο κάτω από τα πλυντήρια, στον έβδομο, βρίσκεται ο λεγόμενος «σεφ από τη Περσία» ή αλλιώς Κωνσταντίνος ο οποίος μετά το μπάνιο, προσφέρει φραπέδες στους ανθρώπους και στη συνέχεια φαγητό.

Ο πρόεδρος του «Καταφυγίου» κ. Κωνσταντίνος Βιταλάκης λέει ότι μία ιεραποστολή της Ελληνικής Ιεραποστολικής Ένωσης, της Ευαγγελικής Εκκλησίας πληρώνει το ενοίκιο και τα λειτουργικά έξοδα: «τα υπόλοιπα τα βάζουμε από την τσέπη μας». Συνεχίζει λέγοντας ότι μεγαλώνουν οι ανάγκες: «Έχω 295 κάρτες μελών του “Καταφυγίου”. Τους καταγράφω, για να μετράω τις ανάγκες. Ξεκινήσαμε πριν από 35 χρόνια. Στην αρχή ήμασταν στην Ευριπίδου 90. Μετά, λόγω έλλειψης χρημάτων, το σταμάτησα, έβγαινα στο δρόμο και μοίραζα φαγητό μόνος. Έπειτα έπιασα ένα διαμέρισμα στη Γερανίου, μου υποσχέθηκαν ότι θα με βοηθήσουν με το ενοίκιο. Στην αρχή βοήθησαν, αλλά μετά βαρέθηκαν».

«Μαζεύω ρούχα σε συνεργασία με το σύλλογο “ Φίλος Περιθαλπομένων” από όλα τα νοσοκομεία. Αυτά είναι τα καθήκοντα του προέδρου. Όχι το γραφείο». Επίσης συνέχισε λέγοντας ότι φέτος είναι η πρώτη φορά που « θα συνεργαστούμε με ένα πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα μας υποστηρίξει με τρόφιμα. Ακόμα όμως δεν έχουμε πάρει τίποτα. Πριν από το καλοκαίρι κάναμε τις αιτήσεις».

Ο κ. Βιταλάκης προσπαθεί να λειτουργήσει και ένα ιατρείο στο «Καταφύγιο» αλλά «έχουμε προβλήματα με τον ιατρικό σύλλογο, παρ' όλο που έχουμε βρει γιατρούς για να το επανδρώσουμε. Επειδή το κτήριο ανήκει στην ιεραποστολή, το θεωρούν θρησκευτικό σωματείο. Εγώ όμως δεν το λειτουργώ σαν θρησκευτικό σωματείο. Δεν είναι εκκλησία. Εδώ εμείς φτιάχνουμε φαγητό, τους μιλάω πού και πού, τους λέω να μην τσακώνονται μεταξύ τους. Δεν μπορείς να φανταστείς πώς τσακώνονται. Μπορεί να είναι δύο άστεγοι και ο ένας να μη λέει στον άλλον πού έχει φαγητό».

1 από 4 < ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΠΟΜΕΝΗ >

Φωτογραφία: Ορέστης Σερέφογλου