Μια επικίνδυνη μέθοδος

Μία επικίνδυνη-αλλά μάλλον άστοχη- μέθοδος προσέγγισης στα άδυτα του Φροϋδικού ασυνειδήτου.

Από τον Άρη Βουρβούλια

Τι παίζει με την ταινία
Σε μία φτωχή κινηματογραφική εβδομάδα, όσον αφορά τις πρεμιέρες της Πέμπτης, η ταινία που τράβηξε περισσότερα τα φώτα πάνω της ήταν το “Μία επικίνδυνη μέθοδος” του Καναδού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ (“Crash”). Βασισμένο στο βιβλίο του Τζον Κέρ “A dangerous method”, το φιλμ μας ταξιδεύει στην Βιέννη στις αρχές του 20ου αιώνα και επικεντρώνεται σε δύο βασικούς άξονες. Ο πρώτος

είναι η σχέση μεταξύ του νέου και ανήσυχου επιστήμονα Καρλ Γιούνγκ (Μάικλ Φασμπέντερ) και του αναγνωρισμένου πατέρα της ψυχολογίας Σίγκμουντ Φρόυντ (Βίγκο Μόρτενσεν). Σε αυτό το επίπεδο βλέπουμε τη διαδρομή της σχέσης τους. Από την γνωριμία και τον αλληλοσεβασμό, έως την επιστημονική διαμάχη των δύο. Μια διαμάχη, που γεννήθηκε από την αντίθεση των φιλοσοφικών θεωριών τους. Ο δεύτερος παράλληλος άξονας της ταινίας είναι η καταλυτική παρουσία της Σαμπίνα Σπιλράιν (Κίρα Νάιτλι), ως ασθενής του Γιούνγκ. Η Σαμπίνα θα σπάσει αρχικά (με την ανοχή του Γιούνγκ) τους δεοντολογικούς φραγμούς της σχέσης θεραπευτή-ασθενή και θα αποτελέσει εν συνεχεία την βασική αφορμή, ως προς την ρήξη των δύο αντρών.

Σίγουρα μιλάμε για μία ταινία τελείως διαφορετική από το οτιδήποτε μας έχει συνηθίσει ο Κρόνεμπεργκ κατά το παρελθόν. Επικεντρωμένος στην ποιότητα και την βαρύτητα του θέματος, ξεχνά ηθελημένα την δράση στην πλοκή του και αφοσιώνεται αποκλειστικά στο να αναδείξει την ουσία μέσα από μία ασταμάτητη ροή διαλόγων. Το δυστύχημα σε αυτήν την, μπεργκμανικής μορφής, απόπειρά του είναι η αποτυχία του να φτάσει αυτά τα στάνταρ, με αποτέλεσμα να αναλώνεται εν τέλει σε μία υποτιθέμενη εμβάθυνση, που ακουμπάει όμως επιδερμικά το εκτόπισμα του ζητήματος. Η ταινία, λόγο αυτού, κάνει σημαντική κοιλιά κατά τη διάρκειά της, την στιγμή που η αδυναμία της Νάιτλι να πείσει σε έναν απαιτητικό και καθοριστικό ρόλο, υποβαθμίζει περαιτέρω την προσπάθεια που επιχειρήθηκε. Ένα φιλόδοξο, αλλά κατώτερο των προσδοκιών, εγχείρημα, του βραβευμένου σκηνοθέτη, που μάλλον θα ξεχαστεί γρήγορα από τις μνήμες μας.

Γιατί να την δεις
* Γιατί, υπάρχουν και μερικά φωτεινά σημεία στη ταινία. Η ερμηνείες του Φασμπέντερ και του Μόρτενσεν είναι πολύ καλές, ενώ ευχάριστη έκπληξη προκαλέι και ο 15λεπτος ρόλος του Βενσάν Κασέλ, που υποδύεται τον Ότο Γκρος. Επίσης η απεικόνιση της Βιέννης στις αρχές του 20ου αιώνα είναι πολύ ρεαλιστική και πειστική.

* Γιατί, παρ’όλες τις αδυναμίες της, η ταινία ασχολείται με την ψυχολογία και τις θεωρίες των δύο θεμελιωτών της συγκεκριμένης επιστήμης. Οπότε, όλο και κάτι έχεις να πάρεις, έστω κι από ιστορικής πλευράς.

Γιατί να μην την δεις
* Γιατί αν περιμένεις γρήγορη ροή και δράση στην εξέλιξη (επειδή έτσι σε έχει συνηθίσει ο Κρόνεμπεργκ ), τότε καλύτερα να βρεις κάποιο “B plan” για την βραδινή σου έξοδο ή τουλάχιστον προετοιμάσου για ύπνους. Ένα από τα δύο. Θα σε κουράσει αρκετά η ταινία, παρόλο που η διάρκειά τη