Μου τη δίνουν τα Χριστούγεννα!

Εσείς τώρα προσπαθείτε φιλότιμα να μπέιτε σε γιορτινό πνεύμα, αλλά ο γερο-Σκρούτζ έχει δικαίωμα να πει κι αυτός την άποψή του. Κι εμείς να του αναγνωρίσουμε τα δίκια του, λίγο μετά το ψεύτικο χιόνι που ρίξαμε με σπρέι στο παράθυρο και λίγο πριν μπουκωθούμε με γαλοπούλα και μοιράσουμε φύλλα για την πόκα.

Γκρινιάζει ο Γιάννης Τσαούσης

Στην πραγματικότητα, Χριστούγεννα σημαίνουν...

-Παιδάκια

να σέρνονται πίσω από τους εξουθενωμένους γονείς τους σε πολυκαταστήματα, κλαίγοντας και τσιρίζοντας για την action figure που δεν πήραν (ως 15ο δώρο).

-Ψόφια, πλαστικά έλατα στα σπίτια, που με το ζόρι στέκονται όρθια, βαρυφορτωμένα με κιτς μπάλες, αγγελάκια και λαμπιόνια από τα Jumbo.

-Κάλαντα και στις 31/12 από πιτσιρίκια αποφασισμένα να γίνουν επιχειρηματίες, τα οποία εννοείται ότι «θα τα πουν» και των Φώτων.

-Η φρικιαστική μνήμη του «δέντρου του Αβραμόπουλου» στο Σύνταγμα.

-Ο κουραμπιές που στην αρχή δεν θες να φας αλλά μετά υποκύπτεις και όταν σου κολλήσει ο μισός στον ουρανίσκο και προσπαθείς μάταια να τον ξεκολλήσεις με την γλώσσα, θυμάσαι γιατί θα είναι για πάντα το γιουσουφάκι του μελομακάρονου.

-Το «Θα πλέξω τούλι για τον Χριστούλη» και το «Χριστούγεννα ευτυχισμένα» από τα μεγάφωνα εμπορικού κέντρου (το Last Christmas δεν θα το ξαναβρίσεις. Το Last Christmas!).

-Τα «γιορτινά» φούτερ με ελαφάκια, αγιο-βασιλάκια, ταρανδάκια, φωτάκια και λοιπές παρεμφερείς αηδίες. Ειδικά αυτά που έχουν κρεμασμένα κουδούνια και μύτες που κάνουν θόρυβο όταν τις πατήσεις.

-Table d'hôte σε κάποια μαγαζιά (ελάχιστα ελπίζω, πλέον), για να πας να φας το -πατροπαράδοτο- μοσχαράκι που εκτράφηκε ακούγοντας Μότσαρτ, συνοδεία πουρέ από αγριοκέρασο Προσοτσάνης, με κόλιανδρο, θυμίαμα, baby πατάτες με θυμάρι και ψήγματα χρυσού και μους βιεννέζικης σοκολάτας, χτυπημένης στο χέρι από 14 παρθένες που ζουν εσώκλειστες σε μοναστήρι της Προβηγκίας.

-Τα 20ευρα (μασούρι και κατευθείαν στην τσέπη) από θειές, θειούς και λοιπούς συγγενείς που πιστεύουν ότι με μια μικρή δωροδοκία εξαργυρώνουν την απουσία τους για μία ακόμα χρονιά από τη ζωή του ανιψιού/εγγονού/βαφτιστηριού/whatever τους.

-Ότι δεν θα αποφύγεις την χιλιοστή επανάληψη του «Μόνος στο σπίτι». Ό,τι και να κάνεις. Ιησούς από τη Ναζαρέτ vs Μακόλεϊ Κάλκιν: διπλό ημίχρονο-διπλό τελικό.

-Το «τελευταίο» τσιγάρο, το «τελευταίο» οτιδήποτε που υποτίθεται ότι κάνεις. Ε, μετά από λίγες μέρες το ξεχνάς, ξαναρχίζεις, και το μεταθέτεις για το τέλος του 2016. Όπως ακριβώς και όλες τις περίφημες «υποσχέσεις» που δίνεις στον εαυτό σου για τη χρονιά που έρχεται. Να ‘χαμε να λέγαμε φάση.

-Το «στήσιμο» της βασιλόπιτας, όταν υπάρχει παιδί στο σπίτι, για να πάρει το φλουρί. Και η επέκταση της γραφικότητας όταν τα παιδιά είναι περισσότερα από ένα. Σας έχουν πάρει πρέφα ακόμα κι αυτά. Ξέρουν τι κάνετε. Αλήθεια. Σώνει πια!

-Γαλοπούλα με θερμόμετρο στον κώλο; Σοβαρά τώρα; Για να την κάνει γκουρμεδιά και όχι παρανάλωμα η νοικοκυρά; Εμείς που το βλέπουμε, τί φταίμε;

-Η κλασική ατάκα του μεσήλικα στο Χριστουγεννιάτικο ή το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι «όχι Λίτσα, μη μου σερβίρεις εδώ, εγώ θα κάτσω με τη νεολαία!». Γελάτε, ε; Κι άμα σας πω ότι μπορεί και να είστε εσείς αυτός που θα την πει φέτος;

The post Μου τη δίνουν τα Χριστούγεννα! appeared first on KoolNews.