Όποιος καεί στον Σαμαρά, φυσάει και τον Τσίπρα – Οι ευρωπαίοι ζητούν εγγυήσεις για τις μεταρρυθμίσεις που αποφεύγουμε επί 5 χρόνια

Φτάσαμε λοιπόν στον Ιούλιο του 2015 με την Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια Μνημονίων και θυσιών να βρίσκεται σε ακόμη χειρότερη μοίρα ικετεύοντας πλέον τους εταίρους και τους δανειστές της για να παραμείνει στο ευρώ.

Τα ίδια χρόνια, άλλα κράτη που βρέθηκαν αργότερα από εμάς στην ίδια μοίρα, μπήκαν και βγήκαν στο δικό τους Μνημόνιο επανερχόμενοι σε ένα βαθμό στην κανονικότητά τους. Κι όλοι αναρωτιούνται γιατί αυτοί και όχι εμείς.

Κι

όμως η απάντηση είναι στον πυρήνα της «απλή». Εμείς υπογράψαμε δύό φορές ως τώρα και νομοθετήσαμε πολλές περισσότερες για μεταρρυθμίσεις που όμως ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Από τις πιο απλές, όπως για παράδειγμα να πωλείται το βρεφικό γάλα στα σούπερ μάρκετ έως τις πλέον σύνθετες όπως είναι οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και ο περιορισμός της σπατάλης.

Από την κατάργηση μοναδικών προνομίων σε κοινωνικές ομάδες, σε όλη την Ευρώπη έως τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων.

Μεταρρυθμίσεις που κανονικά θα έπρεπε η Ελλάδα να εφαρμόσει μόνη της χωρίς να απαιτείται ούτε Μνημόνιο, ούτε Τρόικα.

Για τις μεταρρυθμίσεις αυτές έπεσαν ήδη τρεις κυβερνήσεις και απειλείται και η τέταρτη. Μεταρρυθμίσεις που ψηφίστηκαν για πρώτη φορά από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με τη λυσσαλέα αντίδραση όλων των υπολοίπων κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Ο Αντώνης Σαμαράς μπήκε στην κυβέρνηση στηρίζοντας τον Λουκά Παπαδήμο και λίγους μήνες μετά απέσυρε την εμπιστοσύνη του ζητώντας εκλογές για να γίνει πρωθυπουργός ζητώντας να αναλάβει αυτός τις ευθύνες της χώρας.

Η τρικοματιτκή κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ ανέλαβε την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας αντιμετωπίζοντας τη λυσσαλέα πολεμική του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ήδη αξωιματική αντιπολίτευση. Ξεσηκώνοντας το ελληνικό λαό με πράξεις αντίστασης (κινήματα δεν πληρώνω κ.λπ) και πολεμική ρητορική ο κ. Τσίπρας έσπρωξε αργά και σταθερά τη ΔΗΜΑΡ εκτός κυβέρνησης μετά την πράγματι ατυχή κυβερνητική πρωτοβουλία να κλείσει την ΕΡΤ γιατί δεν μπορούσε να την εξυγιάνει.

Οι ευρωεκλογές του 2014 και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η χαριστική βολή στην ελπίδα του ελληνικού λαού να τελειώσει με το Μνημόνιο, να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις που είχαν ψηφιστεί και να αντιμετωπίσει από τον Φεβρουάριο του 2015 με καλύτερες προϋποθέσεις το μέλλον του.

Ο κ. Σαμαράς, άλλαξε στάση, ξαναγύρισε στη ρητορική του λαϊκισμού και αρνήθηκε να κάνει το τελευταίο βήμα καθώς η επικείμενη εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας επέτεινε τον πανικό της ήττας που ήδη βρισκόταν προ των πυλών με βάση τις δημοσκοπήσεις.

Οι εταίροι μας, παίζοντας το δικό τους παιχνίδι αρνήθηκαν να τον... διευκολύνουν στο παραμικρό εμμένοντας στην πλήρη και αυστηρή ολοκλήρωση του προγράμματος.

Από τον Σεπτέμβριο του 2014 η χώρα παραδόθηκε ουσιαστικά σε έναν προεκλογικό πυρετό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ενέτεινε την καταγγελτική του ρητορική και ο κ. Τσίπρας υποσχόταν τα πάντα σε όλους με αποκορύφωμα το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Όταν η κυβέρνηση αναζητούσε συμμαχίες για την εξεύρεση των 180 εδρών προκειμένου να αποφύγει τις εκλογές και την ήττα της, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ ουσιαστικά ποινικοποίησαν ως ύποπτη εξαγοράς κάθε πιθανή ψήφο σε κυβερνητικό υποψήφιο πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Παρέλκει λοιπόν να αναφερθούμε στα όσα ακολούθησαν καθώς είναι πρόσφατα και πολύ γνωστά σε όλους. Η κυβέρνηση Τσίπρα εξελέγη υποσχόμενη καλύτερη συμφωνία και επί 6 μήνες διαπραγματεύτηκε με τον δικό της τρόπο χωρίς αποτέλεσμα.

Φτάνοντας στη λήξη η κυβέρνηση αντί να συμφωνήσει προκήρυξε δημοψήφισμα υποσχόμενη και πάλι καλύτερη συμφωνία εντός 48 ωρών.
Και έτσι φτάνουμε στην 12 Ιουλίου και ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στις Βρυξέλλες κλεισμένος σε μια αίθουσα με 18 ομολόγους του της Ευρωζώνης παρακαλώντας ουσιαστικά για μια συμφωνία.

Δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά θέμα αξιοπιστίας

Προσφέρει τα πάντα και αυτοί του ζητούν ακόμη περισσότερα. Και δεν του ζητούν μέτρα οριζόντια, φορολογικά. Του ζητούν ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ. Του ζητούν να ψηφίσει και κυρίως να εφαρμόσει όλα όσα με ευθύνη και του ίδιου η Ελλάδα δεν έκανε τα τελευταία χρόνια αρνούμενη πεισματικά να δει την πραγματικότητα.

Η Ελλάδα λόγω του άκρατου λαϊκισμού, ανεξαρτήτως του κόμματος που την κυβερνά είναι μνια χώρα όπου δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές και αριστεροί ζουν σε μια άλλη εποχή. Όπου το κράτος πατερούλης ελέγχει τα πάντα, εξασφαλίζει στους πολίτες μια άνετη ζωή χωρίς προβλήματα.

Ο μέσος Έλληνας και όχι μόνον ο δημόσιος υπάλληλος τα τελευταία χρόνια έχει μάθει να ζει χωρίς να δουλεύει φανατικά, να μην πληρώνει φόρους -όταν μπορεί, και μπορούσε συχνά, να έχει σπίτι, εξοχικό, διακοπές και ταξίδια συνήθως με δανεικά λεφτά που του έδιναν αφειδώς οι τράπεζες.

Κι ακόμη, οι Έλληνες δεν δέχονταν να αλλάξει το οτιδήποτε. Ακόμη κι όσοι υποστηρίζουν θεωρητικά τις μεταρρυθμίσεις ζητούν να ξεκινήσουν από τους άλλους ελπίζοντας ότι στο τέλος αυτοί θα γλυτώσουν.

Η Ελλάδα έχει 11 εκατομμύρια κατοίκους. Από αυτούς τα 2,5 είναι εργαζόμενοι, το 1,5 άνεργοι, τα 2,5 συνταξιούχοι και ακόμη 1 μαθητές και φοιτητές. Όλοι αυτοί μαζί είναι 7,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Που είναι αλήθεια τα υπόλοιπα 3,5 εκατομμύρια που λείπουν;

Και πως είναι δυνατόν 2,5 εργαζόμενοι να πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές -κι αυτό θεωρητικά- για να ζουν 11 εκατομμύρια άνθρωποι;

Η τελευταία ευκαιρία

Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν μας πιστεύουν πλέον και το λένε καθαρά. Το ίδιο και οι ΗΠΑ που ναι μεν θέλουν την παραμονή μας στο ευρώ αλλά μας ζητούν να εφαρμόσουμε επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται.

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος. Να κάνουμε τα αυτονόητα και δυστυχώς να κάνουμε πολύ περισσότερα από αυτά που χρειάζονταν στην αρχή, το 2011.

Αν τα είχαμε εφαρμόσει δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ ως εδώ. Τώρα, δυστυχώς και δεν θα τα αποφύγουμε και θα είναι απείρως χειρότερα.

The post Όποιος καεί στον Σαμαρά, φυσάει και τον Τσίπρα – Οι ευρωπαίοι ζητούν εγγυήσεις για τις μεταρρυθμίσεις που αποφεύγουμε επί 5 χρόνια appeared first on KoolNews.