Ότι καθυστερεί, ηττάται

Στην παγκόσμια σκηνή, η επόμενη περίοδος θα διακρίνεται από την αύξηση της έντασης. Με όποιο τρόπο και να κοιτάξει κανείς τα διάφορα θέατρα των εξελίξεων, θα βγάλει το ίδιο συμπέρασμα: οι συγκρούσεις οξύνονται, οι δημοκρατικοί θεσμοί και ειδικότερα οι θεσμοί διαχείρισης κρίσεων υποχωρούν και η Ιστορία εγκυμονεί μεγάλες ανακατατάξεις.

Γράφει ο Στράτος Φαναράς

Χαρακτηριστικό γνώρισμα των αλλαγών που συντελούνται στο επίπεδο της αναδιοργάνωσης των μηχανισμών αποφάσεων, είναι η αυξανόμενη πίεση για ταχύτητα στη λήψη τους και η συγκεντροποίηση στις διαδικασίες. Ότι

καθυστερεί, χάνει, ηττάται. Και ότι δίνει βάρος στην ταχύτητα, αδιαφορεί όλο και λιγότερο για τις παράπλευρες επιπτώσεις αποφάσεων που πολλές έχουν δραματικές επιπτώσεις για τους ανθρώπους και τον πλανήτη.

Κακό χωριό τα λίγα σπίτια

Μέσα σ’ αυτό το διεθνές περιβάλλον, η Ελλάδα καλείται να βρει ένα σταθερό βηματισμό. Να περιορίσει όσο μπορεί τους κινδύνους, να επιταχύνει τις όποιες δυνατότητες ανάκαμψης έχει και να αποκαταστήσει το διαταραγμένο κοινωνικό κλίμα, τον πολύπλευρο κατακερματισμό, να αντιστρέψει την κρίση εμπιστοσύνης.

Το εγχείρημα κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Στα χρόνια που έχουμε διανύσει μέσα στην κρίση, όχι μόνο δεν συνετιστήκαμε, αλλά συνεχίσαμε να πληρώνουμε αστοχίες, προχειρότητες και ιδιοτέλειες σε βαθμό που ακόμη και τα προφανή πήγαν πίσω ή προχωράνε με ρυθμό χελώνας.

Η πολιτική μας ζωή κυριαρχήθηκε από την αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο αλλά και από άλλες δευτερεύουσες αντιθέσεις που οδήγησαν και στον κομματικό κατακερματισμό.

Η Ιστορία έχει δείξει, και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, ότι πάντοτε οι κρίσεις οδηγούν στη συρρίκνωση, στη λογική της μικρής περιχαράκωσης, του ασφυκτικά ελεγχόμενου κι ας είναι λίγο.

Φερόμαστε σαν τοπικοί κοτζαμπάσηδες και αυτό είναι το πρώτο που οφείλουμε να αλλάξουμε. Πρέπει να σκεφτούμε το πώς θα συγκροτήσουμε ισχυρές πλειοψηφίες. Γιατί μόνο αυτές μπορούν να δώσουν την αποφασιστικότητα που χρειαζόμαστε στη λήψη των αποφάσεων. Ο άλλος δρόμος είναι η πλήρης εγκατάλειψη της δημοκρατικής νομιμότητας και λειτουργίας και προσωπικά είμαι εντελώς αντίθετος σε αυτή την εκδοχή. Δέστε τι γίνεται στη γείτονα Τουρκία. Οι διαδικασίες πολιτικής ανασυγκρότησης των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, την έχουν καταστήσει ισχυρή περιφερειακή δύναμη παρά τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει και αντιμετωπίζει ακόμη και σήμερα. Η θριαμβευτική εκλογή Ερντογάν στην Προεδρία της χώρας και η διεκδίκηση ενισχυμένου ρόλου από την πλευρά του, θα δώσει νέα ώθηση στο γίγνεσθαι της χώρας αυτής με την οποία έχουμε σειρά κοινών ενδιαφερόντων.

Θεσμική ανασυγκρότηση και νέες λύσεις

Για να βρούμε ένα ελπιδοφόρο δρόμο, οφείλουμε να επανεξετάσουμε και να επικυρώσουμε ή να αλλάξουμε τις θεμελιακές συμφωνίες της συνύπαρξης μας, έτσι ώστε να συγκροτήσουμε νέες πλειοψηφίες. Μόνο έτσι θα έχουμε κάποιες ελπίδες εθνικής επιβίωσης.

Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι το πολιτικό εποικοδόμημα δεν είναι ουδέτερο.

Οι θεσμοί διαμορφώνουν σχέσεις λειτουργίας, πολιτικές σχέσεις οι οποίες δεν υπάρχουν έξω και πέρα από αυτούς. Αντίθετα συμπυκνώνουν σε κάθε εποχή μικρές και μεγάλες συγκρούσεις, μικρά και μεγάλα συμφέροντα και θέτουν ένα ελάχιστο κανονιστικό πλαίσιο συνύπαρξης.

Για τους παραπάνω λόγους, πιστεύω ότι η επικείμενη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είναι μία κομβική στιγμή την οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να τη διαχειριστούν με τη σοβαρότητα που επιβάλλουν οι καιροί και όχι με τους τακτικισμούς τους παρελθόντος. Θα ήταν ευχής έργον ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μην είναι απλώς ένας συμβολικός παράγοντας δήθεν ενότητας, αλλά ένας ουσιαστικός πόλος μιας νέας ισχυρής πλειοψηφίας. Οι αριθμητικές των 180 και των 120 είναι καταστροφικές για το μέλλον μας. Δεν παράγουν απολύτως τίποτα, δεν λύνουν απολύτως κανένα πρόβλημα.

Δυστυχώς δεν έχουμε τη δυνατότητα της απευθείας εκλογής Προέδρου, που θα μας έδινε την ευκαιρία να συγκροτήσουμε νέες ισχυρές πλειοψηφίες (λόγω του 50%+1).

Πρόεδρος από τη διασπορά πριν από συμφωνημένες εκλογές

Με δεδομένη την ακαμψία και την ανεπάρκεια (κατά τη γνώμη μου) του σημερινού θεσμικού πλαισίου να συμβάλλει στις προτεραιότητες της εποχής που διανύουμε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι περιγράψουμε τα επιθυμητά χαρακτηριστικά του επόμενου Προέδρου, ελπίζοντας ότι θα υπάρξουν προτάσεις σε αυτή την κατεύθυνση.

Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι:

Να είναι Ελληνας/Ελληνίδα της διασποράς για δύο κυρίως λόγους. Να μην έχει άμεση εμπλοκή με το φαύλο κύκλο που μας οδήγησε ως εδώ και επίσης της τραυματικής αντίθεσης μνημονίου/αντιμνημονίου.
Να μπορεί να εκπροσωπήσει επάξια την Ελλάδα διεθνώς και να διαθέτει για το λόγο αυτό, ανάλογο κύρος σαν προσωπικότητα.
Να αντιλαμβάνεται τη διεθνή πολιτική πραγματικότητα και να χειρίζεται σε συνεργασία με την Κυβέρνηση τα θέματα εικόνας της χώρας.
Η υποψηφιότητα του να είναι καταγεγραμμένη ακόμη και σε περίπτωση που δεν υπάρξει εκλογή του από την παρούσα Βουλή.

Και με την τελευταία και ίσως σημαντικότερη πρόταση, κλείνω: γιατί να μην αντιστρέψουμε τα πράγματα; Γιατί δηλαδή να μην εκλέξουμε από την παρούσα Βουλή τον νέο Πρόεδρο με κοινή συμφωνία και να οδηγηθούμε σε Βουλευτές εκλογές μετά την εκλογή αυτή, έχοντας όμως κατοχυρώσει πρώτα ένα νέο σημείο αναφοράς και συνεννόησης;

Για σκεφτείτε το λίγο. Και σκεφτείτε επίσης πόσα εκλογικά οφέλη θα είχαν να αποκομίσουν οι πολιτικοί αρχηγοί που θα συμφωνούσαν σε μια λύση αυτού του τύπου.

Μήπως ήρθε επιτέλους ο καιρός να βάλουμε με τη σωστή σειρά τους, το κάρο και τα άλογα;

Το διαβάσαμε στο facebook

The post Ότι καθυστερεί, ηττάται appeared first on KoolNews.