ΠΑΜΕ τρέλα

Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης

Υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν στην ελληνική κοινωνία. Σε αυτό κατοικούν άνθρωποι που εξωτερικά μοιάζουν με όλους τους άλλους- πηγαίνουν καθημερινά στη δουλειά τους, τρώνε το φαγητό τους το μεσημέρι, πίνουν τα τσιπουράκια τους ή βλέπουν μπάλα. Όταν όμως κάνεις τη μοιραία κίνηση να τους ρωτήσεις τι πιστεύουν για την οικονομία ή την πολιτική μόλις πέρασες την πύλη ενός νέου συναρπαστικού κόσμου. Εκεί θα διαπιστώσεις πως ενώ μιλάμε για αυτή τη χώρα, με αυτόν τον λαό με τα καλά και τα στραβά του αυτοί οι άνθρωποι αρχίζουν να σου λένε τα δικά τους. Για σοσιαλιστικά

οράματα, για αεροπλάνα που μας ψεκάζουν, για Έλληνες που καταγόμαστε από τον Σείριο και άλλα υπέροχα. Κάποιοι μάλιστα χτίζουν καθηγητές, κλείνουν δρόμους, σπάνε πλατείες και τα συναφή της επαναστάσεως όπως την εννοεί ο καθένας.

Χθες ένας αστήρ του νεφελώματος αυτού, το ΠΑΜΕ, έβγαλε ανακοίνωση για την μαστεκτομή που πραγματοποίησε η Αντζελίνα Τζολί και που όπως ήταν αναμενόμενο έγινε το παγκόσμιο θέμα. Ιδίως δε στην Ελλάδα ξεχάσαμε τα πάντα και όλοι έγιναν ειδικοί επί του θέματος.

«Αν οι αστοί δημοσιογράφοι, και όχι μόνο, θέλουν να προβάλουν καρκινοπαθείς αγωνίστριες και αγωνίστριες με μαστεκτομή που συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη, ας έρθουν σε εμάς» ανέφερε το ΠΑΜΕ συμπληρώνοντας πως «έχουμε να τους δείξουμε εκατοντάδες εργάτριες, άλλες λαϊκές γυναίκες που εξακολουθούν, παρά την αρρώστια, να δίνουν τη μάχη του μεροκάματου, τη μάχη του μεγαλώματος και της ανατροφής των παιδιών χωρίς νταντάδες, τη μάχη συμμετοχής στους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες. Αυτές οι γυναίκες που όλοι εσείς αστική τάξη και κολαούζοι, νιώθετε μίσος για αυτές, είναι τα αληθινά πρότυπα άξια θαυμασμού και είναι χιλιάδες τέτοιες ανώνυμες γυναίκες στη χώρα μας και διεθνώς».

Αμέσως στα social media οι πάντες άρχισαν να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Πως τόλμησαν αυτοί οι «κομμουνιστές που είναι στον κόσμο τους» να μην καταλαβαίνουν την περιπέτεια μιας γυναίκας και το θάρρος της να την δημοσιοποιήσει προκειμένου να βοηθήσει και άλλες γυναίκες στον πλανήτη να κάνουν εξετάσεις για να προλάβουν τα χειρότερα.

Ναι, είναι αλήθεια πως η Τζολί πέρασε μια προσωπική περιπέτεια και επίσης είναι αλήθεια πως η δημοσιοποίηση του θέματος στους New York Times ήταν μεγαλειώδης κίνηση αφού διαισθανόμενη τον ρόλο της προσπαθεί να βοηθήσει. Επίσης είναι αλήθεια πως εκεί στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ ζουν σε μια άλλη πραγματικότητα και ονειρεύονται τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Στο λεξικό στο λήμμα «άρνηση» θα μπορούσαν άνετα να φιγουράρουν ως συνώνυμο. Αν μπορούσαν θα έλεγαν όχι ακόμα και στην ανατολή του ήλιου για να μη λουστούν στο φως οι καπιταλιστές-που-πίνουν-το-αίμα-των-λαών.

Αλλά πρέπει να τους αναγνωρίσουμε κάτι- ότι είναι απόλυτα συνεπείς σε αυτό που πιστεύουν. Δεν προσπαθούν να στρογγυλέψουν τις θέσεις τους, ούτε να μας πουν ότι αν κυβερνήσουν θα επαναδιαπραγματευθούν για να μείνουμε στο ευρώ και τα υπόλοιπα μπλα μπλα. Είναι clearcut σε αυτό που πιστεύουν- δεν θέλουν ΕΕ, δεν θέλουν ευρώ, δεν θέλουν συνεργασίες με άλλα κόμματα, δεν γουστάρουν ρε παιδί μου. Είναι όμως αυτοί και είναι επιλογή σου αν θα τους ψηφίσεις ή όχι.

Ως προς την ανακοίνωση πρέπει να πούμε ότι παρά τις ευαισθησίες μερικών το ΠΑΜΕ είπε μια άβολη αλήθεια – ότι αν ήταν η μάνα μου, η αδελφή σου ή η άγνωστη που μένει παρακάτω δεν θα ασχολείτο κανείς. Μα κανείς όμως. Τώρα που το κάνει η Τζολί πρέπει να είμαστε όλοι εφ όπλου και να ευαισθητοποιηθούμε και να νιώσουμε πόνο και οίκτο και συμπάθεια. Ναι να νιώσουμε και να αποκτήσουμε συναίσθηση του προβλήματος, να ενισχύσουμε τις γυναίκες και να προωθήσουμε την προληπτική εξέταση που δεν θα είναι οικονομικά απαγορευτική. Αλλά να μην το ξεχάσουμε όταν σβήσουν οι προβολείς του Χόλιγουντ.

Για κάποιο λόγο η ανθρώπινη ζωή μετρά διαφορετικά στα επιμέρους σημεία του πλανήτη. Αν είσαι η Τζολί και κάνεις μαστεκτομή θα συγκινηθούν όλοι. Αν είσαι γυναίκα με καρκίνο στο στήθος και ζεις στην Σερβία δεν θα το μάθει κανείς. Αν είσαι θύμα στον μαραθώνιο της Βοστόνης όλος ο κόσμος θα πάθει σοκ. Αν είσαι από το Μπανγκλαντές και πέσει στο κεφάλι σου το εργοστάσιο και σκοτωθούν άλλοι 1000 μαζί σου περνάς κάπου στα ψηλά των ειδήσεων και όλα είναι business as usual. Δεν μου αρέσει το ΠΑΜΕ, δεν μου αρέσει ούτε το ύφος ούτε το διδακτικό και επαναστατικό στυλ που έχουν. Δεν μου αρέσουν επίσης οι συμψηφισμοί και να βάζουμε στο ζύγι διαφορετικά πράγματα και καταστάσεις αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι διάολε κάτι πάει στραβά στα θέματα που επιλέγουμε να μας συγκινούν.