Πόσο «σοβαρότερη» μπορεί να γίνει η Χρυσή Αυγή;

Πολλοί τηλεθεατές έμειναν άναυδοι ακούγοντας τον Μπάμπη Παπαδημητρίου να προτείνει τη δημιουργία μιας συγκυβέρνησης ΝΔ με μια «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή. Κάποιοι δεξιοί πιθανόν να βρήκαν μια λύση στο υπαρξιακό πολιτικό τους πρόβλημα ενώ σε κάποιους άλλους μπορεί να φάνηκε κάτι απόλυτα φυσικό.

Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης

Ομολογώ πως μου είναι δύσκολο να καταλάβω τι εννοεί ο δημοσιογράφος όταν περιγράφει

μια «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή. Φαντάζεται π.χ. τον Χρήστο Παππά να κυκλοφορεί στη Βουλή με μονόκλ και να απαγγέλει Καβάφη σε κάποιο εξωραϊστικό σύλλογο; Ελπίζω πως όχι.

Δυστυχώς πολλές φορές το βάρος της συνεχούς πολιτικής ανάλυσης οδηγεί σε αδιέξοδα τη σκέψη- συγχέεις το πραγματικό με το ιδανικό και ελπίζεις σε μια ανακατάταξη των γεγονότων ή των συσχετισμών ώστε να εξυπηρετηθεί αυτό που θεωρείς συμφέρον για τον τόπο. Θέλω να πιστεύω ότι οι προθέσεις του δημοσιογράφου είναι καλές- αντιλαμβάνεται την πολιτική σαν ένα παίγνιο πολιτικών δυνάμεων και μπροστά στον κίνδυνο μιας αντιμνημονιακής αριστερής συμμαχίας προτείνει μια άλλη κυβερνητική πλειοψηφία από τα δεξιά.

Το πρόβλημα παρά τις καλές προθέσεις είναι ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι ΛΑΟΣ. Δεν είναι ένα λαϊκίστικο ακροδεξιό κόμμα που έχει σαν στόχο να πάρει ένα υπουργικό οφίτσιο και να «μαλακώσει» τη στάση της σταδιακά. Πολύ περισσότερο δε, η Χρυσή Αυγή δεν είναι ένα κόμμα που θα αλλάξει στάση στο θέμα του μνημονίου το οποίο θεωρεί «εθνική προδοσία». Γιατί δεν θα το κάνει; Μα για τον απλούστατο λόγο ότι εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που όντως το αντιλαμβάνεται ως τέτοιο.

Αυτό που μάλλον δεν έχει γίνει αντιληπτό είναι ότι η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να αλλάξει μια συνταγή που «πουλάει»- με τον τσαμπουκά, τον εθνικό παροξυσμό και το αντιμεταναστευτικό μένος το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου έχει σταθεροποιηθεί δημοσκοπικά σε διψήφιο ποσοστό και έχει αξιοζήλευτη δυναμική προς τα πάνω. Και μη γελιόμαστε- εκφράζει ένα κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να δει να χύνεται αίμα- τόσο ωμά, τόσο απλά. Συνεπώς δεν βρίσκω καθόλου ορθολογικό από μεριάς τους να επιλέξουν την πολιτική αυτοκτονία μέσω μιας συμμετοχής σε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ - τα δημοσκοπικά «αίματα» της ΔΗΜΑΡ είναι ακόμα νωπά.

Επιπλεόν η Χρυσή Αυγή κάνει με πολιτικούς όρους κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της Δεξιάς. Είναι το πρώτο κόμμα που αμφισβητεί ανοικτά το «τοτέμ» του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Θεωρεί «προδότη» τον «Εθνάρχη» και του χρεώνει τη φράση «η Κύπρος κείται μακράν». Αυτή η από τα δεξιά αμφισβήτηση του καραμανλισμού αφενός δεν επιτρέπει διάλογο με τη ΝΔ και αφετέρου εκφράζει ένα υπαρκτό κομμάτι στη Δεξιά που συμφωνεί με αυτή την άποψη.

Όσο για την σύγκριση με το λαϊκίστικο Κόμμα της Προόδου στη Νορβηγία η σχέση των δύο κομμάτων είναι όση και των Κινέζων με τους Μάγια- απολύτως καμία. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι το εν λόγω νορβηγικό κόμμα μάχεται για μείωση της γραφειοκρατίας και τα ατομικά δικαιώματα για να καταλάβετε της υπεργαλαξιακή διαφορά τους.

Τέλος υπάρχει ένα στοιχείο-λειδί που δεν θα επιτρέψει ποτέ στη Χρυσή Αυγή να γίνει «σοβαρότερη» όπως τη φαντάζεται ο δημοσιογράφος. Αυτό είναι το λεγόμενο «διαχειριστικό πλεονέκτημα» το οποίο έχει το κόμμα και είναι η πεποίθηση των ψηφοφόρων ότι το εν λόγω κόμμα μπορεί να λύσει καλύτερα τα προβλήματα. Συνήθως αυτό απαντά σε κόμματα που έχουν κυβερνήσει και σε πολλές αναμετρήσεις παίζει μεγάλο ρόλο στο γιατί ένας ψηφοφόρος τα επιλέγει. Αυτό εξηγεί και σε κάποιο βαθμό τις άνετες νίκες του ΠΑΣΟΚ επί της ΝΔ τη δεκαετία του '90 παρά την κόπωση του κόσμου αλλά και σε μια αντίστροφη πορεία την κατάρρευσή του μετά το Μνημόνιο.

Η Χρυσή Αυγή έχει κατορθώσει μέσα από τις «δράσεις» της στην Αθήνα και το κυνήγι των μεταναστών να δώσει αυτό το αίσθημα σε πολλούς συμπολίτες μας- πιστεύουν ότι αν κυβερνήσει θα κάνει αυτά που λέει. Αυτό το τελευταίο είναι ακαταμάχητο. Για αυτό όσοι ονειρεύονται συνεργασίες και κυβερνητικές συμπλεύσεις της Χρυσής Αυγής με κάποιο άλλο κόμμα θυμίζουν θλιβερά τον Φον Πάπεν που πίστεψε ότι θα εξημερώσει το θηρίο.