Σιγά μην κλάψω

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Δεν έχω καταλάβει ακόμη ποιοι πλακώνονται με ποιους στην Τουρκία, ούτε νομίζω ότι είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς.

Μου αρκεί ότι πλακώνονται.

Για να παραφράσω τον Φρανσουά Μοριάκ όταν έγραφε ότι «αγαπάω τόσο πολύ τη Γερμανία που προτιμώ να υπάρχουν δύο», θα ισχυριστώ ότι «αγαπάω τόσο πολύ την Τουρκία ώστε όσες περισσότερες Τουρκίες υπάρχουν τόσο το καλύτερο». Και ας πλακώνονται…

Το βέβαιο είναι ότι αυτή η σύγκρουση διαλύει δύο μύθους.

Πρώτον, τον μύθο ότι η Τουρκία είναι μια ευρωπαϊκή χώρα – καμία σχέση!

Σε μία ευρωπαϊκή

χώρα δεν ρίχνουν οι Αρχές την κινητή τηλεφωνία για να μη μιλάνε στο κινητό οι διαδηλωτές ούτε απαγορεύουν τη μετάδοση των διαδηλώσεων από τα μέσα ενημέρωσης.

Δεύτερον, τον μύθο ότι ο Ερντογάν είναι ένας μεγάλος πολιτικός ηγέτης που κατάφερε να συνδυάσει τον εκσυγχρονισμό με την παράδοση και τον ισλαμισμό με τη δημοκρατία – και εδώ καμία σχέση!..

Λυπάμαι, αλλά ισλαμισμός και δημοκρατία είναι έννοιες καταρχήν ασύμβατες.

Ο μεγάλος θεωρητικός του πολιτικού ισλαμισμού Σαγίντ Κουτμπ έλεγε (προτού τον κρεμάσει ο Νάσερ, το 1966) ότι κάθε συζήτηση πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει με το ερώτημα:

- Ποιος έχει δίκιο; Ο Θεός ή εσύ;

Αλλά από τη στιγμή που συμφωνήσουμε ότι έχει δίκιο ο Θεός, τότε η συζήτηση, ο διάλογος και τελικά η δημοκρατία δεν έχουν καμία χρησιμότητα. Ολα τα ζητήματα έχουν λυθεί εκ προοιμίου και το μοναδικό ζητούμενο είναι να επιβληθεί στους υπολοίπους «η λύση του Θεού» – με το καλό ή με το άγριο…

Υπ’ αυτήν την έννοια, σιγά που θα κλάψω! Και δεν έχω κανένα πρόβλημα αν πάσης φύσεως ή αποχρώσεως ισλαμιστές πλακώνονται μεταξύ τους – στην Τουρκία, στη Λιβύη, στη Συρία ή οπουδήποτε αλλού.

Το θεωρώ απείρως προτιμότερο από το να οπλίζουν από κοινού τη Χεζμπολάχ, τη Χαμάς ή την Αλ Κάιντα και να στέλνουν διάφορους παρανοϊκούς μουτζαχεντίν να ματώνουν τον δυτικό κόσμο.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι υποτιμώ τον κίνδυνο της αποσταθεροποίησης που μπορεί να προκύψει στην πόρτα του σπιτιού μας.

Οσο να ‘ναι, το καθεστώς Ερντογάν αποτελούσε έως τώρα έναν παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή.

Αλλά πολύ φοβούμαι ότι πήρε ο ίδιος την πρωτοβουλία της αποσταθεροποίησης, όταν διέρρηξε την εσωτερική ισορροπία ενός δημοκρατικού συστήματος (έστω α λα τούρκα…) και αποκάλυψε μια κρυφή ισλαμική ατζέντα.

Διότι και μόνο η ιδέα ότι το έτος 2013 μπορείς ανεμπόδιστα να φορέσεις μαντίλες στις αεροσυνοδούς ή να κόψεις το αλκοόλ για θρησκευτικούς λόγους αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού.

Ή μήπως της βλακείας;