Σπανούλης: And the show goes on! – Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Το σίριαλ –που δεν ήταν τελικά ούτε καν μονόπρακτο, γύρω από τον Σπανούλη τελείωσε. Ο Billy δείχνοντας ηθική άλλου επιπέδου, τήρησε το λόγο του, μίλησε πρώτα με τον Ολυμπιακό, όπως είχε πει, και μέσα σε τέσσερις ώρες θα γίνει για πάντα μια σημαία του Ολυμπιακού, σαν αυτή που ήταν στο μπάσκετ κάποτε, ο Στιβ Γιατζόγλου. Και με τουλάχιστον δύο πρωταθλήματα Ευρώπης στην πλάτη.

από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Πολλές

κουβέντες έγιναν τελευταία, για το αν είναι καλύτερος ο Διαμαντίδης από τον Σπανούλη, και ανάλογα με τα οπαδικά αισθήματα του καθενός ακούστηκαν απόψεις, που καμιά φορά ήταν τραβηγμένες από τα αυτιά.

Ο Διαμαντίδης, όπως και ο Παπαλουκάς, έχουν σίγουρα υπάρξει κατά περιόδους, οι καλύτεροι παίκτες στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Κυρίως ο Διαμαντίδης, ο οποίος συνέδεσε τον εαυτό του με τις μεγαλύτερες στιγμές του Παναθηναϊκού και με πέντε ευρωπαϊκές κούπες, αν δεν κάνω λάθος.

Καμιά φορά όμως καλά θα κάνουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας με τα μάτια των άλλων. Καλές είναι και οι κόκκινες και οι θαλασσιές οι χάντρες, αλλά ο Σπανούλης σύμφωνα με τους Ευρωπαίους είναι ο καλύτερος. Φέτος πήρε καθαρά τον τίτλο του καλύτερου ευρωπαίου μπασκετμπολίστα και στο τέλος βγήκε και MVP των τελικών, για τρίτη φορά. Ακόμη πιο γήινα, λέμε τώρα, σε αυτόν προσφέρθηκαν τα πιο πολλά λεφτά, από οποιονδήποτε άλλον μπασκετμπολίστα στην Ευρώπη για να υπογράψει στην ΤΣΣΚΑ ή στην Μπαρτσελόνα.

Κανένας δεν πρόσφερε κάτι αντίστοιχο για να δελεάσει τον Διαμαντίδη. Αυτό το αναφέρω, μόνο και μόνο, για να απλώσω λίγο τον τραχανά, παραπέρα από το ΣΕΦ και το ΟΑΚΑ. Αν ρώταγες στη Μόσχα, στη Βαρκελώνη και στην Κωνσταντινούπολη, Σπανούλη έριξαν μονοκούκι σε αυτή τη… Eurovision… 12 points!

Ο Σπανούλης αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση αθλητή. Είναι τρομακτικά εγωιστής για να χάσει και αρκετά αλτρουιστής για να κάνει μάγκες τους συμπαίκτες του σε μια ομάδα. Στο δεύτερο ημίχρονο με τη Ρεάλ, ήταν διαστημικός. Αφού βάραγε το κεφάλι του και μουρμούραγε στα αποδυτήρια, μετά από ένα πρώτο ημίχρονο, στο οποίο ήταν τραγικός, βγήκε έξω και ξέρανε τους Μαδριλένους μέσα σε ένα τρίλεπτο.

Αυτοί που τον ξέρουν, ξέρουν πως αν ζούσε σε άλλη εποχή, θα ήταν… Σαμουράι. Χαμηλός σε τόνους, καθόλου προκλητικός, δουλεύει σαν σκλάβος στις προπονήσεις, σαν να είναι rookie, που πρέπει να καλυτερέψει. Τον σταματάς τον Σπανούλη, δεν είναι δύσκολο, αρκεί να ξοδέψεις τρεις παίκτες και να αφήσεις δύο δικούς του ελεύθερους. Τώρα αν ο ελεύθερος είναι ο Σερμαντίνι ή ο Πάουελ, αυτό δεν είναι δουλειά του Βασίλη.

Μιλώντας με τους πιτσιρικάδες μπασκετμπολίστες του Ολυμπιακού (την ώρα που ο Σπανούλης είχε το ραντεβού με τους Αγγελόπουλους), τους είδα να έχουν αγωνία και να τηλεφωνούν για να μάθουν νέα. Είχαν αγωνία να δουν τον αρχηγό να υπογράφει. Και αυτό είναι παράσημο στους ώμους του Βασίλη. Πολλές φορές, η ματαιοδοξία του αρχηγού συμπιέζει τα μεγάλα ταλέντα που έρχονται από πίσω του. Πρέπει να απογαλακτιστούν, να ζουν χωρίς «μπαμπά» ή «αρχηγό».

Ο Παπανικολάου, ο Πρίντεζης, ο Μάτζαρης και ο Κατσίβελης, αγωνιούσαν να δουν τον αρχηγό τους να τους κάνει παρέα και τα επόμενα χρόνια. Όπως και να το κάνουμε ο Σπανούλης είναι μια επική φυσιογνωμία για το ελληνικό μπάσκετ. Ακόμη και ο Γκάλης, αυτόν ανέφερε όταν τον ρώτησαν ποιος μπορεί να βάλει καλάθια σαν αυτόν.

Δεν μπαίνω λοιπόν στην αχρείαστη κουβέντα για το ποιος είναι ο καλύτερος. Αν ήμουν Παναθηναϊκός θα έπινα στο όνομα του Μητσάρα, γιατί είναι παιχτάρα, αρχηγός και έχει προσφέρει τόσα στην ομάδα του. Απλά θα έλεγα πως φέτος δεν ήταν στα ντουζένια του, παρότι είναι και αυτός μια περίπτωση που προπονείται ακόμη και τον δεκαπενταύγουστο, και είναι αυτός που πήρε το πρωτάθλημα απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που είχε μείνει από κηροζίνη.

Φέτος και πέρυσι ο καλύτερος παίχτης στην Ευρώπη, όμως, λεγόταν Σπανούλης. Και ας έχασε το πρωτάθλημα. Το μόνο που θέλω να συμπληρώσω είναι, πως με την κίνηση του αυτή να υπογράψει ξανά στον Ολυμπιακό, έστειλε αδιάβαστη και τη ρετσινιά των αντιπάλων του περί… «φραγκοφονιά»! Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς θα πέταγαν 1,5 εκ. ευρώ παραπάνω για τρία χρόνια που του έδινε η Μπαρτσελόνα και 4 εκ. ευρώ που του έδινε η ΤΣΣΚΑ. Ο Σπανούλης, απ’ ό,τι ξέρω, έφυγε από τον Παναθηναϊκό για έναν και μόνο λόγο: Ήθελε να είναι το πρώτο βιολί και αυτή η θέση ήταν καπαρωμένη από τον Διαμαντίδη. Ήθελε να είναι αρχηγός και η απόφαση να πάει στον Ολυμπιακό τον δικαίωσε. Πίστευε στα πόδια και στα χέρια του και δεν ανεχόταν το δεύτερο ρόλο.

Και σαν Ολυμπιακός ξέρω, ότι με τον Σπανούλη και με 2-3 καλές μεταγραφές, θα περάσω καλά και του χρόνου. Όταν θα παραιτούμαι εγώ σε ένα ματς, που θα τον βλέπω σαν σκύλος του καναπέ και θα γκαντεμιάζω, την ίδια ώρα, ο Billy με τη νεαρή συμμορία θα «καθαρίζει» για μένα!