Το φάουλ του Γιώργου

Το θέμα δεν είναι πλέον αν τον πολέμησαν ή όχι όσο κυβέρνησε. Αυτή τη στιγμή ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να σταματήσει τα πολιτικά παιχνίδια για το καλό της χώρας.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Σε μια πάρα πολύ δύσκολη εποχή για την χώρα ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε μια πολιτική η οποία μόνο σε μεγαλύτερα προβλήματα μπορεί να οδηγήσει.

Σε μια εποχή που το μείζων θέμα είναι το κόψιμο των ομολόγων και η μεγάλη δανειοδότηση που πρέπει να πάρουμε για να επιβιώσουμε, σε μια εποχή δηλαδή που η κυβέρνηση Παπαδήμου πρέπει να λειτουργεί με τον πιο συγκροτημένο και αποτελεσματικό τρόπο, ο Γιώργος στην ουσία επέλεξε να έχουμε πρώτη επικαιρότητα τον πόλεμο μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Η άρνησή του (από ότι φαίνεται) δημιουργεί πολλαπλές εκρήξεις στο χώρο του ήμι-κυβερνόντος κόμματος, εκρήξεις που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τους δελφίνους, που σίγουρα υπάρχουν και σίγουρα έχουν τη δικιά τους ατζέντα. Το γεγονός ότι ο Γιώργος δεν αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερα κομψό τρόπο, ούτε καν fair, όσο κυβέρνησε δεν του δίνει το δικαίωμα της μη παραίτησης. Συμφέροντα υπάρχουν, και πολλά μάλιστα, μόνο που στην περίοδο που ζούμε για πρώτη φορά το συμφέρον της Ελλάδας γίνεται τόσο καταλυτικό απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη διεργασία. Τον πολέμησαν, δεν τον πολέμησαν, τα λάθη του μνημονίου έγιναν, η κυβέρνησή του βρέθηκε κοιμώμενη και αντέδρασε σαν υπνοβάτης απέναντι στους ξένους. Η διακυβέρνηση του τόπου για 2,5 χρόνια ήταν από ανύπαρκτη έως γραφική. Σωστά λέει ο Νίκος Παπανδρέου ότι δεν πρέπει να υπάρχει ραγιαδισμός στους υπουργούς, όπως συνέβαινε πολλές φορές επί Ανδρέα και Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αλλά θα συμπλήρωνα, με περισσότερη αυστηρότητα, ότι με τον ίδιο τρόπο δεν πρέπει να υπάρχουν κηπουροί υπουργοί ή τσιφλικάδες υπουργοί. Με το κηπουροί συνεννοηθήκαμε φαντάζομαι. Με το τσιφλικάδες εννοώ υπουργούς που δεν ακολουθούν για οποιοδήποτε λόγο (συνήθως κακό) τις γραμμές που δίνει ένας πρωθυπουργός. Εκεί δεν κοιτάς σαν απορημένος, απλά τον πετάς από το μπαλκόνι, όπως έκαναν ο Ανδρέας και ο μεγάλος Καραμανλής. Όπως και να το κάνουμε μετά την απίστευτη διακυβέρνηση του τόπου από τον Κώστα Καραμανλή, που οδήγησε εκεί που οδήγησε, είχαμε άλλη μια ανύπαρκτη κυβέρνηση που ακόμα κι αν ήθελες να τη συμπαθήσεις και της συμπαρασταθείς δεν σε άφηνε. Την ευθύνη σε αυτές τις περιπτώσεις την παίρνει ο αρχηγός, ο στρατηγός, ο πρόεδρος, ο ιδιοκτήτης – πες τον όπως θέλεις.

Τη φερεγγυότητα του, το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος δεν την έχασαν γιατί τους της έπεσε ο Ψυχάρης, ή οποιοδήποτε άλλος αρχηγός μεγάλου εκδοτικού συγκροτήματος ή τηλεόρασης. Την έχασαν λάου-λάου, μέρα-μέρα, με την αναποτελεσματικότητα, την αναποφασιστικότητα και με το κραχ που ακολούθησε. Γιατί αν δεν κάνω λάθος, η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν ζει κρίση: ζει καταστροφή, Αρμαγεδδών, κραχ! Για φαλίρισμα πάμε όλοι – και σαν άτομα και σαν εταιρίες και σαν έθνος! Τις πρώτες μέρες του μνημονίου ο κόσμος ακόμα δήλωνε ισχυρός σύμμαχος της κυβέρνησης και καταλήξαμε σε ένα σημείο όπου οι μετρήσεις δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ ίσα-ίσα περνάει το Κ