Υπάρχει και αυτός ο Ολυμπιακός

Γράφει ο Βαγγέλης Αρναούτογλου

Τα χρόνια περνούν και οι θύμισες ξεθωριάζουν. Όλο και ξεμακραίνουν εκείνα τα βράδια της Πέμπτης, όταν όλοι οι Έλληνες, μπασκετόφιλοι και μη, στήνονταν μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουν την ομάδα του Γκάλη και του Γιαννάκη απέναντι στην Τρέισερ του Μακαντού, τη Λιμόζ του Ντακουρί ή την Μακάμπι του Τζάμσι κι ενώ το περιοδικό «Τρίποντο» είχε καθιερώσει τη στήλη «με τον Άρη στην Ευρώπη». Διότι εκείνη ήταν η αγαπημένη παρέα όλων των Ελλήνων, όχι μόνο των οπαδών του Άρεως.

Εν έτει 2013, οι οπαδοί του Ολυμπιακού

πέρασαν ένα αντιφατικό Σαββατοκύριακο. Το βράδυ του Σαββάτου, το ΟΑΚΑ άδειασε κατά την απονομή του Κυπέλλου Ελλάδας. Η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων της ομάδας δεν παρέμεινε στις εξέδρες για να πανηγυρίσει, αποχωρώντας διαμαρτυρόμενη για τον τρόπο με τον οποίο κατακτήθηκε το τρόπαιο απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης. Ούτε βέβαια ξεχύθηκαν στους πέριξ δρόμους του Πασαλιμανιού για να επιβραβεύσουν τα διαιτητικά αίσχη του Γιάχου και του Τριτσώνη και την unfair συμπεριφορά διεθνών παικτών όπως ο Μανιάτης και ο Μανωλάς.

Εκείνο της Κυριακής όμως, του έδωσαν και κατάλαβε! Και με το δίκιο τους… Διότι ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι η ομάδα που καθήλωσε στον καναπέ τον ΑΕΚτζή, τον ΠΑΟΚτζή, τον οπαδό του Άρη και του Παναθηναϊκού και τους έκανε να νιώσουν όπως τότε, κάμποσες δεκαετίες πριν: Την επιθυμία να επικρατήσει μία ομάδα που δεν υποστηρίζουν, διότι είναι ελληνική και κυρίως (ας μου επιτραπεί ο αδόκιμος όρος) «ερωτεύσιμη» στο μάτι για τον τρόπο που παίζει και όσα την χαρακτηρίζουν.

Ο Μπαρτζώκας, ο πρώτος έλληνας προπονητής που κατέκτησε κούπα Ευρωλίγκας. Ο τρομερός Σπανούλης που μετά το τέλος του αγώνα πήγε στον πάγκο της Ρεάλ και χαιρέτισε έναν προς έναν όλους τους μπασκετμπολίστες της αντιπάλου ομάδας κι ενώ κατά τη διάρκεια του αγώνα δεχόταν από εκείνους αντιαθλητικά χτυπήματα. Η δήλωση του νεαρού Παπανικολάου «έτσι είμαστε οι Έλληνες, έχουμε ψυχή» (και όχι «έτσι είμαστε εμείς οι Ολυμπιακοί»). Όλα αυτά σε έκαναν να χαμογελάς, να χαίρεσαι, να αισθάνεσαι γεμάτος κι ας μην είναι αυτή η ομάδα που υποστηρίζεις.

Το ήθος δημιουργεί τη μοίρα του ανθρώπου… Το μεγαλύτερο κατόρθωμα των αδερφών Αγγελόπουλων δεν είναι η δεύτερη συνεχόμενη κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου, αλλά το χτίσιμο μίας σπουδαίας και κραταιάς ομάδας μέσα από το «ευ αγωνίζεσθαι», την εξόντωση της αλαζονείας, την αγάπη για το άθλημα και την άρνηση της συμμετοχής σε οτιδήποτε σκοτεινό και ύποπτο.

Αυτόν τον (μπασκετικό) Ολυμπιακό χαίρεσαι να τον παρακολουθείς και αξίζει να τον θαυμάζεις. Ο άλλος (ο ποδοσφαιρικός) μόλις τρία βράδια πριν, προκάλεσε τον αποτροπιασμό των ίδιων των οπαδών του. Δύο διαφορετικοί κόσμοι με το ίδιο έμβλημα…

Το διαβάσαμε στα Νέα