Ζουν ανάμεσά μας

Πώς θα σας φαινόταν αν πετυχαίνατε έναν Αμερικανό στον δρόμο και προσπαθούσε να σας πείσει να αγοράσετε επενδυτικά προϊόντα της Λέμαν Μπράδερς; Παράξενο; Εξωτικό; Αδιανόητο; «Μα καλά, τόσο κορόιδο με περνάει; Αφού αυτοί χρεοκόπησαν!» θα ήταν η εύλογη απορία σας.

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Πάμε τώρα σε κάτι πιο ακραίο. Η Λέμαν Μπράδερς να μην είχε απλώς χρεοκοπήσει και οδηγήσει τον πλανήτη εγγύς του φαλιμέντου, αλλά οι εκκαθαριστές της επιχείρησης να έβρισκαν στις υπόγες της ντουζίνες τους σκελετούς, τόνους εργαλείων βασανιστηρίων και χιλιάδες αλυσοδεμένους υπαλλήλους που μια

ολόκληρη ζωή προσπαθούσαν να αποδράσουν από το επιχειρηματικό κάτεργο. Στη συνέχεια, να ιδρυόταν στην Ελλάδα ο «Σύλλογος Φίλων της Λέμαν Μπράδερς» και να διοργάνωνε συνέδριο όπου θα πήγαιναν οι αμετανόητοι οπαδοί για να μπιζάρουν το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου. Και το κερασάκι στην τούρτα: Η «αφρόκρεμα» της ελληνικής κοινωνίας να εξέφραζε τον θαυμασμό, την εκτίμηση και τη στήριξη στις προσπάθειες του συλλόγου να εκλέξει νέο Δ.Σ. Τρελό; Ασύλληπτο; Οχι και τόσο, αν αναλογιστείτε ότι υπάρχει κόμμα που ονομάζεται ΚΚΕ, πίνει νερό, κρασί, βότκα και τσάι (από γνήσιο ρούσικο σαμοβάρι) στη μνήμη του Στάλιν.

Συνταγή γιατρού

Το συνέδριο του ΚΚΕ, αν το καλοσκεφτείτε, συνιστά μια τρανή απόδειξη για την ύπαρξη της φαντασίας στην εξουσία. Πάσης φύσεως εξουσία κοντεύει να σκάσει από την υπερβολική δόση φαντασίας που κυκλοφορεί στο αίμα της. Τα κανάλια, η ιντελιγκέντσια, οι πολιτικοί, οι μπρούκληδες και οι λοιποί συγγενείς, όποτε πέφτει μια κουβέντα κάτω για το συνέδριο του ΚΚΕ, τρέχουν να τη σηκώσουν μην τυχόν και λεκιαστεί από την αφρικανική σκόνη! Ακόμα και πολιτικοί που ανήκουν σε μια «Δεξιά» τόσο «σκληρή», που, αν τρακάρει με προφιτερόλ, θα τσαλακώσει το σασί (της «Δεξιάς», όχι του προφιτερόλ). Και δώσ’ του ρεβεράντζες, γαλιφιές, ντεμέκ συγκίνηση και τάχα μου δήθεν σεβασμός για τη σύναξη μιας πολιτικής αίρεσης, η οποία έχει προβλέψει καμιά πενηνταριά φορές το «τέλος του καπιταλισμού», υποσχόμενη έναν σοσιαλιστικό παράδεισο με μπόλικα κάγκελα, τανκς, Κα Γκε Μπε και Στάζι, και γκούλαγκ, πιστολίδι σύννεφο στον σβέρκο, πείνα, λόρδα και παράνοια!

Στ’ αλήθεια, δεν μπορείς να βρεις εύκολα λόγια για να περιγράψεις με σαφήνεια και ακρίβεια τούτο το θέατρο του παραλόγου. Τελικά, τα βιβλία του Μαρξ δεν ταιριάζουν στα βιβλιοπωλεία. Στα φαρμακεία πρέπει να διατίθενται…

Το διαβάσαμε στην εφημερίδα Δημοκρατία (13/04/2013)