Η Μαρία Σταματέρη που ξέρω…

H Ζήνα Κουτσελίνη γράφει:
Τη Μαρία Σταματέρη τη γνωρίζω πολλά χρόνια…  Αν βάλω τη μνήμη μου στη μηχανή του χρόνου θα ανατρέξει στο 1992, τότε που ήμουν στις ειδήσεις του Mega και δεν με είχαν ακόμη διώξει, καθώς ήμουν έξω από τα νερά μου. Δεν είχα βρει  το ρεπορτάζ που μου πήγαινε και του πήγαινα. Τότε οι δημοσιογράφοι του Mega,

μαζί τους κι εγώ, ήμασταν Σταδίου 5, στον πέμπτο όροφο. Σ΄ εκείνον τον όροφο  ήταν οι δημοσιογράφοι του δελτίου με διευθυντή, το Σταμάτη Μαλέλη και μια ομάδα σπουδαίων αρχισυντακτών βάρδιας. Στη Σταδίου 5, λοιπόν, καθόμουν σε μια καρεκλίτσα μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους,  που έτρεχαν στο ρεπορτάζ.
Με τη Μαρία, καθημερινά τα βλέμματά μας καρφωνόντουσαν, αλλά ποτέ δεν ένιωθα βολικά να της μιλήσω. Ήταν βλέπετε η σύζυγος, του διευθυντή μας, κι εγώ τότε ήμουν μια μαθητευόμενη που καθημερινά προσπαθούσε να καταλάβει σε τι κόσμο διάλεξε να μπει. Εκείνη,  μάλλον εντόπισε στη ματιά μου, την αδυναμία μου να εκφραστώ, να την πλησιάσω κι έκανε από μόνη της, το πρώτο βήμα. Τότε είχα μια αδυναμία να εκφράσω οποιοδήποτε συναίσθημα. Ήμουν «νεκρή» από συναίσθημα. Ξέρω γιατί, αλλά είναι μια μεγάλη ιστορία, πιο βαθιά…  Η Μαρία, τότε ήδη, εργαζόταν στην εκπομπή του Χατζηνικολάου, «Ενώπιος Ενωπίω», όταν έκανε αφιερώματα σε πρόσωπα,  αλλά και στο «Πρωινό Παράθυρο» με το Γιάννη Δημαρά και τη Ρίκα Βαγιάνη. Έφερνε τους επώνυμους καλεσμένους στο πλατό, συμμετείχε μαζί με τους δύο παρουσιαστές στις συνεντεύξεις ή πήγαινε στα σπίτια των επωνύμων κι έκανε ζωντανές συνδέσεις. (Από τότε το life style είχε μπει στα σπίτια μας κι ας μη το θυμούνται κάποιοι.)  Όταν αργότερα κάποιοι ή κάποιες,  μου το πλάσαραν ως δική τους πρωτοποριακή ιδέα, δεν είχα το κουράγιο να κοντραριστώ μαζί τους. Ήξερα και ήξεραν πως όλα είχαν γίνει. Ο τρόπος που το παρουσιάζει ο καθένας κάνει την ιδέα πρωτοποριακή. Ο Γιάννης Δημαράς, η Ρίκα Βαγιάνη και η Μαρία Σταματέρη, το θυμάμαι σαν χθες, καθημερινά μετά τις 9 το πρωί, έδιναν νότες life style στο πρωινό ενημερωτικό του Mega. Η Μαρία ήξερε το life style  και το υπηρετούσε με περισσή αγάπη, με σθένος από τότε. Οπότε όταν αργότερα, παρουσίασε τη δική της εκπομπή, δεν της χαρίστηκε κάτι. Άξιζε…
Η Μαρία με πλησίασε πρώτη και μου ζήτησε να της μιλήσω για μένα.  Έκατσε στη διπλανή από μένα καρεκλίτσα και με πλησίασε.  Κατάλαβε τον «εγκλωβισμένο» μου εαυτό.  Είχε ένα ιδιαίτερο άγγιγμα, μια δική της προσέγγιση που σε έκανε να της ανοίξεις την καρδιά, χωρίς να σκεφτείς παραπάνω. Ήξερε να είναι φίλη…  να σε ακούει. Από τότε αρχίσαμε να λέμε περισσότερα…
Οι μέρες περνούσαν, εγώ βαριόμουν στο δελτίο μέχρι που  ο Γιάννης Δημαράς με εντόπισε στην αίθουσα σύνταξης, να κάθομαι βαριεστημένα… με ρώτησε τι κάνω…  του είπα τίποτα… και ζήτησε από τον Σταμάτη Μαλέλη, αν μπορώ  να πάω στην εκπομπή του, που είχε ανάγκη από κόσμο. Εκεί γνώρισα καλύτερα τη Μαρία και κατάλαβα πόσο διαφορετική είναι… Πόσο αληθινή… Δεν θέλω να σταθώ στο πόσες φορές με κέρασε, καθώς τα πρώτα χρόνια για μένα στην Αθήνα ήταν πολύ δύσκολα. Μ΄ έβαλε αρκε