2 Ελληνικές ταινίες ταξιδεύουν στα Όσκαρ και τις Χρυσές Σφαίρες

Της Ηρώς Μητρούτσικου

Εκτός από τις αναπάντεχες υποψηφιότητες, οι ταινίες έχουν άλλα δύο κοινά: μιλούν για την κρίση και είναι η πρώτη προσπάθεια για ταινία μεγάλους μήκους από τους δημιουργούς τους!

«Το Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού»

Η ταινία του Έκτορα Λυγίζου βρίσκεται στη λίστα για υποψηφιότητα για το ξενόγλωσσο βραβείο της Αμερικανικής Ακαδημίας. Η ταινία, η πρώτη του μεγάλου μήκους, γυρίστηκε μόλις σε τέσσερις εβδομάδες και ο δημιουργός της την εμπνεύστηκε από το μυθιστόρημα «Πείνα» του Nορβηγού νομπελίστα Κνουτ

Η πείνα είναι μια οριακή κατάσταση του σώματος, άρα και του νου. Μεθυστική, απελπιστική, αποκτηνωτική. Καμιά θεωρία δεν μπορεί να σε βάλει στη θέση κάποιου που δεν έχει τίποτα να φάει και τριγυρνά με άδειο στομάχι κι εξίσου άδειο μυαλό. Ο 22χρονος Γιώργος είναι καλλιτέχνης και άνεργος. Ζει σε ένα μικρό αθηναϊκό διαμέρισμα. Δεν έχει λεφτά, όχι μόνο για να πληρώσει νερό, ρεύμα, νοίκι, αλλά ούτε και για να φάει. Έτσι, όταν τον πετάνε έξω από το σπίτι, παίρνει μόνο το καναρίνι του και φεύγει .

O Λυγίζος -στο σενάριο και στην κάμερα- ακολουθεί, σε απόσταση αναπνοής, τον πρωταγωνιστή και δεν μας δίνει ποτέ γενικά πλάνα. Όσο δεν είναι στυλιζαρισμένη η κίνηση της κάμερας, τόσο έρχεται σε αντίθεση με την σωματική γλώσσα του ήρωα, που είναι το ίδιο ιδιαίτερη με τον χαρακτήρα του. Ακόμα και πριν δοκιμάσει το φαγητό του πουλιού τον βλέπουμε να συμπεριφέρεται, σχεδόν, σαν πουλί στο σπίτι και στο μπαλκόνι του...

Το καναρίνι είναι ο μόνος του φίλος και ο αντικατοπτρισμός του. Και οι δύο είναι φυλακισμένοι και οι δύο ένα πράγμα ξέρουν να κάνουν καλά: να τραγουδάνε! Αβοήθητοι κι οι δύο (το καναρίνι μέσα στο κλουβί κι ο νέος αρνούμενος να επιστρέψει στη μητέρα του, με την οποία δεν έχει καμία ψυχική επαφή), κάθε μέρα καταποντίζονται περισσότερο. Το αδιέξοδο του ήρωα είναι το αδιέξοδο της γενιάς του, αλλά και ολόκληρης της χώρας μας.

Η κινηματογράφηση θυμίζει λίγο ντοκιμαντέρ, που εισβάλει ακόμα και στις πιο μύχιες στιγμές των ηρώων του. Λίγο πριν το τέλος, σε μία άκρως συμβολική σκηνή, ο ήρωας θα σκεπάσει τον μοναδικό του φίλο με μια ελληνική σημαία (για να τον προστατέψει από τις γάτες) και θα τον κρύψει κάτω από σπασμένα αγάλματα ηρώων της επανάστασης!

Μέχρι τώρα, η ταινία έχει αποσπάσει:
- Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI),
- Πρώτο βραβείο (Καλύτερης Ταινίας) της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου - βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη - βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου
- Α' Βραβείο στο Φεστιβάλ Crossing Europe στο Λινζ της Αυστρίας,
- Α' Βραβείο Ανδρικού ρόλου στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι
- Βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Galway στην Ιρλανδία.

Με τους: Γιάννη Παπαδόπουλο, Λίλα Μπακλέση, Κλεοπάτρα Περάκη

«ΑΝ»

Ο σεναριογράφος και ηθοποιός Χριστόφορος Παπακαλιάτης πέρυσι μας χάρισε κι αυτός την πρώτη του κινηματογραφική ταινία και μάλιστα μεγάλου μήκους. Η ταινία του με τίτλο «Αν», αυτή τη στιγμή, διεκδικεί μια υποψηφιότητα στα «Golden Globe Awards», για το βραβείο της καλύτερης «Ξενόγλωσσης Ταινίας».

Προάγγελος της ενδεχόμενης υποψηφιότητάς της αποτελεί όμως, και η προβολή της την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου, στις 7:30 μμ., στο ιστορικό Ziegfeld Theater της Νέας Υόρκης στα πλαίσια του 7ου ετήσιου «New York City Greek Film Festival».

Η υπόθεση βασίζεται σε μια υπόθεση: Αν ο Δημήτρης έβγαινε από το σπίτι του εκείνο το βράδυ θα γνώριζε τη Χριστίνα.. Ένας έρωτας θα γεννηθεί και θα φτάσει μέχρι και σήμερα.

Αν όμως ο Δημήτρης εκείνο το βράδυ του 2009 δεν έβγαινε από το σπίτι του, δεν θα γνώριζε τη Χριστίνα και θα παρέμεναν δύο άγνωστοι στην ίδια πόλη.

Πόσο αντέχει ένας άνθρωπος τη μοναξιά ή αλλιώς την «ελευθερία»; Πόσο κοντά σου μπορεί να είναι ένας μεγάλος έρωτας και εσύ να μην τον βλέπεις; Θα γνωριστούν ποτέ ο Δημήτρης και η Χριστίνα;

Πρωταγωνιστούν: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Μαρίνα Καλογήρου κ.α.