«Γόρδιος δεσμός» η επιστράτευση, κλαδικές διεκδικήσεις οι κοινωνικοί αγώνες

Tου Αριστείδη Αποστόλου ([email protected])

Στην επιλογή της επιστράτευσης κατέφυγε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά προκειμένου να αντιμετωπίσει ακόμα μία διαμαρτυρία επαγγελματικού κλάδου: αυτή των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης, που απειλούσαν με κινητοποιήσεις εν μέσω Πανελλαδικών εξετάσεων. Κρίνοντας αποκλειστικά από το αποτέλεσμα, η επιστράτευση

πέτυχε απόλυτα τον σκοπό της, καθώς οι καθηγητές υπαναχώρησαν και οι εξετάσεις διεξάγονται κανονικά.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το μέτρο της επιστράτευσης δεν αποτελεί την ιδανική επιλογή μίας κυβέρνησης για την επίλυση ζητημάτων με κοινωνικούς και επαγγελματικούς κλάδους ή φορείς. Αντίθετα, υποδηλώνει την αδυναμία της να διαχειριστεί μία δύσκολη κατάσταση και την αναποτελεσματικότητα τού διαλόγου που (θα έπρεπε να) είχε προηγηθεί.

Ταυτόχρονα, αποδεικνύει πως η κυβέρνηση κάνει κάκιστη χρήση της δύναμής της. Σε μία εποχή δύσκολη για όλους, όπου ο κάθε υπάλληλος στον δημόσιο τομέα φοβάται μην απολυθεί, η κυβέρνηση επιδίδεται σε «τρομοκρατία», παίζοντας, σαν τη γάτα με το ποντίκι, ένα καθαρά εκβιαστικό παιχνίδι, με αποδέκτες-θύματα χιλιάδες εργαζόμενους πολίτες.

Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να επανεξεταστεί το θέμα των κοινωνικών αγώνων, τουλάχιστον όπως το βλέπουν οι ομοσπονδίες και τα συνδικάτα της χώρας. Κατά κανόνα, οι διάφοροι επαγγελματικοί φορείς θέτουν «υψηλές» ιδέες και έννοιες, προκειμένου να ωραιοποιήσουν τις διεκδικήσεις τους και να αιτιολογήσουν τις δικές τους κλαδικές επιθυμίες. Στην προκειμένη περίπτωση, οι καθηγητές επικαλέστηκαν την έννοια και τον χαρακτήρα του δημόσιου σχολείου και τον αναγκαίο αγώνα για την προάσπισή του˙ ωστόσο, στην ουσία, αυτό που υπερασπίζονταν, ήταν τους συναδέλφους τους, από τυχόν απολύσεις ή δυσμενείς μεταθέσεις.

Επέλεξαν, λοιπόν, να προχωρήσουν σε κοινωνικό αγώνα με τις παραπάνω διεκδικήσεις, τη στιγμή που κατά τα μνημονιακά χρόνια υπάρχουν δεκάδες προβλήματα που πλήττουν τον τομέα της εκπαίδευσης, όπως η έλλειψη ασφάλειας και κτιριακών υποδομών, η ανεπαρκής θέρμανση τον χειμώνα, η απουσία βιβλίων και αναλώσιμων υλικών, η δυσχέρεια στη μεταφορά των μαθητών, ακόμα και η… πείνα που θερίζει αρκετά παιδάκια στα σχολεία.

Σε κάθε περίπτωση, είναι απολύτως θεμιτό οι εκπαιδευτικοί να αγωνίζονται για να προασπίσουν τα δικαιώματά τους. Ωστόσο, με την ίδια θέρμη θα μπορούσαν να διεκδικήσουν από... γραφική ύλη μέχρι συσσίτια, στο πλαίσιο ενός αγώνα για την προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα των σχολείων. Και το μόνο σίγουρο είναι πως σε έναν τέτοιο (πραγματικά κοινωνικό) αγώνα, θα έβρισκαν αρωγούς όχι μόνο τους μαθητές, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία.