Και γιατί να «κατέβω» στο Σύνταγμα;

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Της Ευτυχίας Παπούλια

«Δεν θα κάνουν τίποτα λιγότερο, ακόμα κι αν εσύ γίνεις έξαλλος.»

Μάρκος Αυρήλιος, Ρωμαίος Αυτοκράτορας

Δε συμμετείχα ποτέ μου σε μαζικές κινητοποιήσεις, λόγω ιδεοληψίας. Δεν θα πήγαινα ποτέ στο Σύνταγμα, ακόμη κι αν μου λεγαν πως από μόνη της η δική μου παρουσία μπορούσε να φέρει την παγκόσμια ειρήνη ή την ανατροπή του Αλέξη.

Πιιστεύω όμως ότι πως ο καθένας από αυτούς που συμμετέχουν είναι στην καθημερινότητα

του μια ξεχωριστή προσωπικότητα την οποία σέβομαι απόλυτα κι από αυτή την άποψη καμία μομφή δε συνιστά η προσωπική μου γνώμη για όσους κατεβαίνουν στις πορείες. Ωστόσο, αυτές οι χιλιάδες αξιόλογες προσωπικότητες , όταν συγκροτούν μία ανθρώπινη μάζα με σκοπό να πιέσουν, να διεκδικήσουν, να εκβιάσουν έστω και για το καλύτερο, τότε αυτόματα αποβάλλουν το εγώ τους, χάνονται μέσα σε ένα μαζικό κίνημα ετερόκλητων στοιχείων και δεν αποτελούν παρά απρόσωπες μονάδες ενός συνόλου χωρίς κρίση, χωρίς βούληση, που αναπαράγει τα συνθήματα ενός δημαγωγού ή ενός πολιτικού απατεώνα που αξιοποιεί τη συσσωρευμένη οργή μιας δεδομένης συγκυρίας για ιδίον όφελος.

Οι δημαγωγοί λοιπόν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Οι πολίτες όμως πόσο υπεύθυνα συμπεριφέρονται όταν τόσο εύκολα πειθαρχούν στα κελεύσματα τους , υιοθετούν άκριτα τα πιο ουτοπιστικά συνθήματα και συγκροτούν μάζες έτοιμες να δημαγωγηθούν; Κι εδώ χρειάζεται να απενοχοποιήσουμε αυτόν τον παρεξηγημένο όρο του δημαγωγού, ο οποίος δεν είναι κατ΄ανάγκη και απατεώνας. Ο δημαγωγός άγει τον δήμο, οδηγεί το λαό. Οδηγεί, δεν καθοδηγεί, που σημαίνει πως εύκολα μπορεί να τον οδηγήσει όχι μόνο στο γκρεμό αλλά και στο ξέφωτο. Τι ήθελαν λοιπόν όλοι αυτοί την περασμένη Τετάρτη που κατέβηκαν στο Σύνταγμα; Πίστεψαν πως θα πέσει ή θα φύγει η κυβέρνηση , ακόμη κι αν κατέβαιναν πολλαπλάσιοι; Οχι φυσικά, γιατί αυτό θα αποτελούσε την έσχατη συλλογική αφέλεια. Ας υποθέσουμε όμως ότι το κίνητρο ήταν ακριβώς αυτή η αφέλεια.

Γιατί να παραιτηθεί η κυβέρνηση; Γιατί λένε όχι οι «αφελείς» αλλά οι δημαγωγοί τους λένε πως είναι ανίκανοι και επικίνδυνοι! Και πως τεκμαίρεται αυτό; Μα απλά, συγκρίνουν την κυβέρνηση με τις προηγούμενες, που είχαν λέει λιγότερα χρέη, λιγότερη ανεργία, λιγότερα προβλήματα κτλ. Αλήθεια; Έτσι γίνονται οι συγκρίσες; Όχι βέβαια!

Οι συγκρίσεις για το ποιος είναι καλύτερος, ικανότερος ή λιγότερο επικίνδυνος γίνονται όταν δύο ανταγωνιστές σε οποιαδήποτε δραστηριότητα ξεκινούν ταυτόχρονα, με τους ίδιους όρους , τις ίδιες προυποθέσεις, τα ίδια δεδομένα και μοναδική διαφορά το ανθρώπινο δυναμικό τους. Να στήναμε δηλαδή δυο πανομοιότυπες επιχειρήσεις δίπλα-δίπλα που θα εργάζονται με τους ίδιους κανόνες για να βλέπαμε ποια είναι η καλύτερη από τα χειροπιαστά αποτελέσματα. Για να χει σοβαρότητα λοιπόν ο αφορισμός ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ανίκανη και πρέπει να φύγει, θα πρεπε να συμβεί το εξής παράδοξο: να έχουμε μια παράλληλη κυβέρνηση που σε δεδομένη στιγμή θα θελαμε να αποδώσουν έργο. Ετσι γινονται οι συγκρίσεις.

Θα τονίσω εδώ πως δεν έχω καμία συμπάθεια για την κυβέρνηση αυτή, θέλω να φύγει τρέχοντας όχι όμως επειδή λένε πως είναι επικίνδυνη αλλά γιατί δε μπορώ τις φάτσες τους. Ανίκανες ήταν κι οι προηγούμενες εν τέλει, ανίκανες θα “ναι και οι επόμενες μάλλον. Ο σταλινισμός του Φίλη, ο σαρκασμός του Νεφελούδη, η ειρωνία του Κυρίτση, το ανεξήγητο μόνιμο χαμόγελο του Σταθάκη, η «μαγκιά» του Πολάκη , έχουν κάτι για μένα το αποκρουστικό, που δεν το αντέχω.

Δε θα κατέβαινα όμως στο Σύνταγμα για να διαδηλώσω την οργή μου. Δεν έχω οργή γιατί δε με εξαπάτησαν. Και δε με εξαπάτησαν, γιατί τους ακύρωσα από την πρώτη στιγμή, λέξη δεν πίστεψα.Ούτε αυτούς, ούτε τους προηγούμενους. Δεν πιστεύω σε αυτούς, δεν ελπίζω, ειμαι ελεύθερος άνθρωπος! Κι αυτές οι αναχρονιστικές κινητοποιήσεις όχι μόνο δεν ενοχλούν την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά τη βολεύουν κιόλας. Αυτό που θα την ενοχλούσε , είναι η παντελής αδιαφορία, η απάθεια.

Και για την ιστορία, να σας πω πως πέρασα από το Σύνταγμα την περασμένη Τετάρτη. Έκατσα σε μια γωνιά για λίγο και κοιτούσα. Λυπήθηκα με τα πρόσωπα κάποιων, θύμωσα με πολλούς γνωστούς μου υπέρμαχους κάποτε του Σύριζα, κοίταξα τα Ματ έξω από την ιστορική Βουλή πλήρως ετοιμοπόλεμα, χάρηκα που ήμουν εκεί, σκέφτηκα να μείνω, απογοητεύτηκα.

Όχι είπα, οι επιλογές πληρώνονται. Και γύρισα τη πλάτη σε όλα αυτά, να πάω να κάνω ό,τι μπορώ για μια καλύτερη ζωή.

Το άρθρο Και γιατί να «κατέβω» στο Σύνταγμα; εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.