«Ο κυκλισμός του τετραγώνου»: Το τετράγωνο δεν κυκλίζεται με την βία!

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Τα έργα, μόνο, δύο συγγραφέων έχω πει ότι δεν συμπαθώ: της Σάρα Κέιν (με εξαίρεση το “Λαχταρώ”) και του Δημήτρη Δημητριάδη (με εξαίρεση το “Insenso”, το οποίο, όμως, δεν έχει τύχει να το δω σε καλή παράσταση).

Ο νεαρός Δημήτρης Καραντζάς είναι ένας ικανότατος σκηνοθέτης. Είχα λατρέψει τον “Θείο Βάνια” που έκανε πρόπερσι, μαζί με τον Έκτορα Λυγίζο, στο δώμα του Θεάτρου του Ν.Κόσμου, καθώς και τον “Μικρό Έγιολφ” που έκανε πέρισυ στο Θέατρο Πόρτα. Επίσης, πέρυσι, σκηνοθέτησε την “Κοκκινοσκουφίτσα”

Έτσι, άφησα τους ενδοιασμούς μου για το κείμενο και πήγα να δω την παράσταση του άπαιχτου, μέχρι τώρα, έργου του Δημητριάδη «Ο κυκλισμός του τετραγώνου», μέρος του αφιερώματος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, στον συγγραφέα!

Το καστ εξαιρετικό: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιώργος Γάλλος, Αλεξία Καλτσίκη, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Κλίνης, Περικλής Μουστάκης, Άρης Μπαλής, Γιάννος Περλέγκας, Όμηρος Πουλάκης, Μαρία Πρωτόπαππα, Χρήστος Στέργιογλου.

Το ίδιο και οι υπόλοιποι συντελέστές: Ζωή Χατζηαντωνίου, Δημήτρης Καμαρωτός, Ελένη Μανωλοπούλου, Ιωάννα Τσάμη.

Το έργο παρουσιάζει έντεκα πρόσωπα διαφορετικών ηλικιών, τα οποία εμπλέκονται ανά δύο ή τρεις σε ερωτική σχέση μεταξύ τους.

Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες που θα είχαν ενδιαφέρον αν “πηγαίναν” κάπου. Αν δηλαδή, πριν το τέλος τους, πριν την αυτοκτονία, υπήρχε και κάτι ακόμα.

Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν μόνο στο κείμενο, αλλά στην παράσταση.

Αφού παρακολουθήσουμε τις τέσσερις ιστορίες προδοσίας, η, σχετικά στρογγυλή, διάταξη των ανθρώπων στην σκηνή περιορίζεται φωτιστικά σε τετράγωνο και η ατμόσφαιρα γίνεται πιο αυστηρή.

Ξαναβλέπουμε τις ίδιες ιστορίες ειπωμένες πιο αυστηρά και λίγο πιο σύντομα. Αφού ολοκληρωθεί και ο κύκλος αυτός, θα δούμε ξανά και ξανά τις ιστορίες, σύνολο 7 φορές, με μικρές παραλλαγές στο ύφος και με λιγότερα λόγια κάθε φορά! Το να ακούς όμως το ίδιο πράγμα για 7 φορές, επί δυόμιση ώρες, παρακολουθώντας μια κατά τ΄ άλλα γυμνή σκηνή και με πολύ λίγη κίνηση, δεν είναι κάτι που αντέχεται εύκολα.

Πολύς κόσμος έφυγε και εγώ κρατήθηκα προσπαθώντας να δω που θα το πάει, αλλά, αυτό δεν το είδα.

Ήταν σαφές ότι ήθελε να δείξει την ρουτίνα στις σχέσεις και το ότι μπαίνουμε σε φαύλο κύκλο και επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, τις ίδιες λέξεις, τις ίδιες πράξεις, τα ίδια λάθη · αλλά δεν νομίζω ότι χρειαζόταν να το δούμε αυτό επί 7 φορές!

Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι που υπαγορεύει το κείμενο, αλλά, κι εγώ, που βλέπω πολύωρες παραστάσεις χωρίς ίχνος κόπωσης, βγήκα από το θέατρο με απίστευτα νεύρα!

Μεγάλη αίθουσα ήταν γεμάτη (ήταν στην Στέγη, φυσικά), τη στιγμή που εξαιρετικές μικρές παραστάσεις, δεν έχουν την αναγνωρισιμότητα που τους αξίζει.

Να σημειώσω ότι όλοι οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί, σε αυτό το στεγνό μαρτύριο που υποβλήθηκαν, αλλά ξεχώρισα την Πρωτόπαππα για την φυσικότητα και την γλυκύτητά της.

Για όποιον θέλει να το δοκιμάσει, έχει περιθώριο μέχρι την Κυριακή. http://www.sgt.gr