Ο μοναχικός αγώνας των απεργών

Του Αριστείδη Αποστόλου ([email protected])

Το «δίκιο» τους διεκδικούν οι εργαζόμενοι στο Μετρό με συνεχείς απεργίες. Άραγε, είναι οι μόνοι που θεωρούν πως έχουν δίκιο; Πόσες κοινωνικές ομάδες δεν έπραξαν κάτι ανάλογο τα τρία τελευταία «μνημονιακά» χρόνια; Δεν είχαν το δικό τους δίκιο οι δάσκαλοι, οι πανεπιστημιακοί, οι υπάλληλοι στους ΟΤΑ, ακόμα και οι δικαστικοί (για να θυμηθούμε

μόνο μερικούς από τους επαγγελματικούς κλάδους που προχώρησαν σε απεργίες, τους τελευταίους μήνες);

Και ευρύτερα: Δεν διαμαρτύρονται δικαίως οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που έχουν συνεχώς απέναντί τους το φάσμα της ανεργίας αλλά και τις περικοπές των μισθών και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους; Δεν έχουν δίκιο οι άνεργοι που ζητούν δικαίωμα στην εργασία, αλλά και αξιοπρεπή επιδόματα; Δεν έχουν δίκιο οι συνταξιούχοι που παρακολουθούν ως θεατές τις δυσάρεστες εξελίξεις, ανήμποροι να παρέμβουν σε αυτές;

Η δυσάρεστη διαπίστωση είναι πως ο κάθε εργαζόμενος κοιτάει μόνο εάν θίγονται τα δικά του δικαιώματα. Εάν ναι, προχωράει σε «κοινωνικό αγώνα». Σε αντίθετη περίπτωση, αδιαφορεί. Δεν τον ενδιαφέρει εάν έρχονται δυσβάστακτα μέτρα συνολικά στην κοινωνία. Και ενίοτε είναι εναντίον των εκάστοτε απεργών, αδιαφορώντας για το δίκιο της υπόθεσης. Κύριο αποτέλεσμα του μοναχικού αγώνα των απεργών είναι να απαξιώνονται ένας-ένας οι επαγγελματικοί κλάδοι, μεταξύ των οποίων και ορισμένοι ιδιαίτερα νευραλγικοί σε μία κοινωνία: από τους δημοσιογράφους (που πλέον αντιμετωπίζουν όχι μόνο πρόβλημα αξιοπιστίας αλλά και επιβίωσης) μέχρι τους δικαστικούς (που επικρίνονται συνολικά, καθώς έχουν κρίνει ως συνταγματικά τόσο το μνημόνιο όσο και το χαράτσι στη ΔΕΗ, για λόγους «εθνικού συμφέροντος»).

Ωστόσο, εκτός από την αλληλεγγύη των κοινωνικών αγώνων, θα πρέπει να υπάρξει μία λογική θεώρηση των δεδομένων: δεν μπορεί κάποιος να απεργεί γιατί ο μισθός του από τα 1.300 θα φτάσει τα 1.200 ευρώ, τη στιγμή που αδιαφορεί για το γεγονός πως υπάρχουν εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που λαμβάνουν μόλις 400-500 ευρώ για 8ωρη, ανασφάλιστη εργασία.

Εάν, λοιπόν, οι εργαζόμενοι επιθυμούν να διεκδικήσουν κάτι, ας το κάνουν ολιστικά και με την απαραίτητη δόση λογικής. Ας συνειδητοποιήσουν τα δεδομένα και ας βάλλουν στην ατζέντα των διεκδικήσεων και τα δικαιώματα άλλων επαγγελματικών κλάδων. Τότε θα έχει κοινωνική αξία, αλλά και στήριξη η απεργία τους. Και δύο λόγια για την κυβέρνηση που βρίσκεται αυτοεγκλωβισμένη σε μία αντικοινωνική πολιτική, την οποία η ίδια έχει χαράξει και την οποία αντιμετωπίζει ως μονόδρομο. Αδιαφορώντας, λοιπόν, για την κοινωνία, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην υλοποίηση των δεσμεύσεών της προς τους δανειστές της. Μόνο της εμπόδιο και δισταγμός; Το πολιτικό κόστος που ενδεχομένως θα την κάνει ευάλωτη και αναλώσιμη.