«Πατριδογνωσία ή Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη» (4η χρονιά)

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Μια παράσταση-καταγγελία, η οποία παίζεται χρόνια κι εξακολουθεί να είναι επίκαιρη, επαναλαμβάνεται σήμερα (5/7/2016) στο Χαλάνδρι.

Είναι πολιτική επιθεώρηση; Είναι ένα σύγχρονο βαριετέ; Είναι διαμαρτυρία τσέπης; Είναι stand up Comedy; Ή, μήπως, είναι όλα αυτά μαζί;

Από την Ηρώ Μητρούτσικου 5.7.2016

Ο οne-man-show, Γεράσιμος Γεννατάς, αποδεικνύει ότι μπορεί να υπάρχει ουσία και στα πιο απλά πράγματα!

Σε ένα σκηνικό, το οποίο αποτελείται από δύο σκαλωσιές και μόνο με τρία διαφορετικά πανωφόρια, συντελείται μια πολιτική

Σατιρίζοντας καταστάσεις και πρόσωπα, μέσα από κείμενα πρωτότυπα (δικά του, καθώς και του Γιώργου Γαλίτη)– “μπερδεμένα” με Μαγιακόφσκι, Λειβαδίτη, Σαχτούρη, Τζ.Τζόυς και άλλους-, μοιράζεται μαζί μας ιδέες, συναισθήματα και σκέψεις. Στην παράσταση ακούγονται ζωντανά, σε πρώτη εκτέλεση, μελοποιημένα ποιήματα των Μπρεχτ, Έλιοτ κ.α. απ’ τον ίδιο τον συνθέτη, Γιώργο Κομπογιάννη, κι άλλους τρεις μουσικούς. Δ.Βερβιτσιώτη (βιολί), τον Κ.Στάικο (πνευστά) και την Έ.Φιλίππου (τσέλο).

Η Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι σύγχρονοι τύραννοι, αλλά και οι λαοί που βλέπουν τα όνειρά τους να προδίδονται παραμένουν άπραγοι και αποτελούν μια αρένα ανθρώπινης εξαθλίωσης. Όλοι αυτοί μπαίνουν στο στόχαστρο της σάτιρας και ο Γεννατάς πότε ανεβασμένος σε μια σκαλωσιά και κρατώντας μια ντουντούκα στο χέρι, πότε μεταμορφωμένος σε κοριό που ζει παρασιτικά και πίνει το αίμα των πολιτών, πότε σε Παπά που τρώει από παντού και ραντίζει αγιασμό το κοινό με τα καρότα που βάζει μπροστά στους πιστούς για να ακολουθούν και να μην λοξοδρομούν, καταγγέλλει τους εθνικούς… σωτήρες!

Πολύ ωραίο το σκετς του Μπρεχτ: «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι», που μιλά στην ουσία για όσους έχουν την δύναμη να κάνουν ότι θέλουν, χωρίς να τους πιάνει κανένας νόμος, καθώς και «Ο Εφοριακός της γειτονιάς σας», όπου με μαύρο χιούμορ παίρνει από τους απλούς φορολογούμενους ότι έχουν και δεν έχουν!

Ως guest εμφανίζονται αυτοπροσώπως πολιτικά πρόσωπα. Πρόκειται για μία ιδέα που, επιτέλους πραγματοποιήθηκε, ένα πλάνο που είχε ο ίδιος Γεράσιμος Γεννατάς, καιρό στο μυαλό του. Σε αυτή την παράσταση κατάφερε να συνδέσει πράγματα για τα οποία κρατούσε κατά καιρούς σημειώσεις και να τα δέσει σε ένα ομοιογενές υλικό με πολιτικό, κοινωνικό και σατυρικό χαρακτήρα, αλλά και με μουσική.

Η, δίχως τέλος, κοινωνική παρακμή και η πολιτιστική σήψη της νεότερης Ελλάδας, μπαίνουν στο στόχαστρο προκαλώντας τον θεατή να αντιπαρατεθεί σε όσα συμβαίνουν. Από τον τίτλο, ακόμη, «Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη», ο οποίος είναι στίχος του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, διαφαίνεται μία αίσθηση απόγνωσης και η συνειδητοποίηση ενός τέλματος, που γίνονται αντικείμενο σχολιασμού, κριτικής και σάτιρας σε αυτήν την πολιτική επιθεώρηση.

«Πρέπει να ξαναγυρίσουμε στη στρατευμένη τέχνη», υποστηρίζει εντός αλλά και εκτός ρόλου ο Γεράσιμος Γεννατάς. Αυτή είναι η λύση που προτείνει για τη δύσκολη πολιτική και οικονομική φάση, που περνάει η χώρα. Διαδραστικός με το κοινό και μέσα από μικρούς αυτοσχεδιασμούς, κλείνει τελικά, δίνοντας ένα πιο ελπιδοφόρο και φωτεινό συμπέρασμα για το μέλλον.

Καυστικός και αιχμηρός, ένας ηθοποιός γνωστός για τον έντονο πολιτικό του λόγο, δεν αφήνει τίποτα όρθιο σε αυτή την επιθεώρηση τσέπης! Διαβάστε αποσπάσματα παλαιότερων συνεντεύξεων –με αφορμή αυτή την παράσταση- στην εφημερίδα μας.

Θέατρο Ρεματιάς

Τρίτη 5 Ιουλίου, 21.00

Πεζόδρομος Προφήτη Ηλία, Χαλάνδρι, 15232

«Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να κάνουμε πλάκα.

Το απολιτίκ, έχει πεθάνει. Το απολιτίκ είναι το ίδιο επικίνδυνο με την εξουσία!»

Πώς προέκυψε η ιδέα για αυτή την παράσταση;

Γεράσιμος Γεννατάς: Ήταν μια ιδέα που πρωτοήρθε στο μυαλό μας το 2011 με αφορμή τη ζωή μας, αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας αλλά και διεθνώς. Τα τελευταία σαράντα χρόνια ζούμε μία συνεχή ηθική πτώση. Κι αυτό είναι κάτι που το πιστεύω πολλά χρόνια τώρα, όμως, ειδικά αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε περιθώρια. Δεν επιτρέπεται κάποιος από εμάς να μην είναι πολιτικοποιημένος. Πια έχει γίνει επιτακτικό, ειδικά για τους καλλιτέχνες.

Έγινε, όμως, πιο συγκεκριμένο με την ευκαιρία κάποιων τραγουδιών, ανέκδοτων μελοποιημένων στίχων των Μαγιακόφσκι, Σαχτούρη, Νίτσε, Μπρεχτ, Έλιοτ, Τζέιμς Τζόυς, Λασκαράτου κ.α. Όπως καταλαβαίνεις, και μόνο από τα ονόματα των ποιητών, αυτά τα τραγούδια έχουν έναν πολιτικό λόγο και έναν κοινωνικό χαρακτήρα και, έτσι, αυτό ήταν το έναυσμα. Συζητάγαμε διάφορα με τον συνθέτη Γιώργο Κομπογιάνη και έτσι προέκυψε η σκέψη μας αυτή.

Φτιάξαμε μια παράσταση που εγώ την χαρακτηρίζω μικρή πολιτική επιθεώρηση, αν και δεν είναι ακριβώς έτσι. Έχει λίγο διαφορετικό ύφος, τρόπο και στυλ από την επιθεώρηση.

Θ.Χαλκιάς: Ίσως ο πιο σωστός όρος είναι βαριετέ.

Η επιθεώρηση είναι πιο πολύ σατυρική και πολιτική, ενώ το βαριετέ πιο διασκεδαστικό.

Θ.Χαλκιάς: Ναι,

Γ.Γ: Καταρχάς, σέβομαι και εκτιμώ απεριόριστα την επιθεώρηση, παρότι οι δρόμοι και τα μονοπάτια που κάποιες φόρες ακολουθήθηκαν, θα μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει πιο εύκολα. Παρόλα αυτά δεν είναι εύκολα! Όταν καταθέτεις στο θέατρο ρυθμό, φαντασία, πλασάρισμα και ένα σωρό άλλα, αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Ωστόσο, μάθαμε ότι η επιθεώρηση είναι αστεία, ότι προκαλεί το γέλιο. Βέβαια, ανέκαθεν ήθελε να διασκεδάζει την πολιτική κατάσταση και όχι μόνο. Προσωπικά, όμως, δεν θέλω να το διασκεδάζω και το λέω με πολύ μεγάλη λύπη και θλίψη, αλλά ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΗΝ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗ.

Η νίκη του πολιτικού συστήματος είναι αυτή η ζωή που ζούμε. ‘Όταν σαρκάζεις κάτι, αν και νιώθεις ότι είσαι πάνω από αυτό, δεν είσαι στην πραγματικότητα….

Οι άνθρωποι της πολιτικής κάνουν μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά. Όσο εμείς τους κριτικάρουμε, όσο και να τους κοροϊδεύουμε και να τους σατιρίζουμε, είναι πιο δυνατοί από μας. ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΩΣ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ ΑΠΟ ΜΑΣ, ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ. Είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα για να κάνουμε πλάκα. ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ.

Είναι πολύ σοβαρό αυτό που λες, το να βλέπουμε με χιούμορ τα πράγματα μπορεί να φτάσει κι αυτό ως ένα σημείο…

Γ.Γ: Για μένα το χιούμορ τελείωσε, έχασε την μάχη δηλ, στο «Υπάρχει και φιλότιμο». Μια μεγαλειώδης ταινία και σκηνοθεσία του Σακελλάριου. Όλοι έχουμε κάνει «ΝΑ» στον Μαυρογιαλούρο, ΌΛΟΙ ξέρουμε τί αντιπροσώπευε ο Μαυρογιαλούρος.

Αυτό αντιπροσωπεύει και σήμερα το πολιτικό σύστημα. Δουλεύει με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες τακτικές. Κι ενώ όλοι έχουμε ρίξει τη μούντζα, συνεχίζουμε να είμαστε ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ. Είμαστε μια κοινωνία δούλων αυτής της συνθήκης, η οποία βρίσκεται βαθιά μέσα μας. Γι’αυτό λέω ότι έχουμε χάσει την μάχη.

Γεράσιμε, σε παρακολουθώ χρόνια και έχεις πολύ έντονο πολιτικό λόγο. Δεν ξέρω αν κι εσύ, Θανάσης είσαι έτσι….

Θ.Χαλκιάς: Είμαι όσο επιβάλλεται να έχει ένας πολίτης, που ζει σε μια οργανωμένη κοινωνία. Κατά την γνώμη μου απαγορεύεται να μην έχεις πολιτική θέση και λόγο.

Απλά, συχνά οι καλλιτέχνες λένε: «Εγώ θέλω να ασχοληθώ με την τέχνη μου, δεν ασχολούμαι ή, έστω, δεν θέλω να μιλήσω για πολιτική».

Θ.Χαλκιάς: Πώς γίνεται αυτό; Δηλαδή, η τέχνη τί είναι; Τί μπορεί να εκφράζει η τέχνη αν όχι την ζωή σου; Επίσης, η πολιτική τί είναι; Είναι κάτι που αφορά μόνο κάποιους; Ή μόνο τους επαγγελματίες; ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, για αυτό που είμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτό είναι και η πολιτική και η τέχνη μαζί!

Γ.Γ.: Νομίζω ότι όλη μας η ζωή είναι πολιτική. Δεν μπορούμε -ειδικά αυτή την στιγμή- ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ. Και δεν έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε αυτό γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, οτιδήποτε και να κάνουμε είναι πολιτική πράξη.

Και, μάλιστα, οι άνθρωποι της τέχνης, όντας δημόσια πρόσωπα, οτιδήποτε κάνουν είναι πολιτική πράξη. Αν πάμε, ας πούμε, να πιούμε καφέ στο τάδε cafe, είναι μια πολιτική πράξη και επιλογή. Αν θα πάμε σε εκείνον τον χώρο κι όχι στον άλλον, κάτι δηλώνουμε με αυτό! Αν εγώ, λοιπόν, που δυστυχώς, έχω μια ελάχιστη αναγνωσιμότητα, πηγαίνω κάπου και πίνω τον καφέ μου, αυτό κάτι σημαίνει, είναι μια άποψη.

Με αυτόν, λοιπόν, τον τρόπο, θέλω να βγάλω την γλώσσα σε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που ανέφερες πριν. Τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα, η τέχνη είναι μια πολύ ένοχη κατάσταση (και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω) η οποία στην καλύτερη περίπτωση αυτοχειροκροτείται! Λέει «Α, τί ωραία που είμαστε. Κάνε μου και μια ωραία κριτική, θα πάρουμε και μια κρατική επιχορήγηση» και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ζωή. Δεν θέλει να μετακινήσει ούτε στο ελάχιστο την ζωή. Θέλει να δρέπει δάφνες και κριτικές και να αυτοϊκανοποιείται. Είναι πολύ μεγάλο και πολύ παλιό θέμα και τελικά το πληρώνουμε σαν χώρα∙ όλους αυτούς τους συμβολισμούς «η τέχνη για την τέχνη».

Δεν γίνεται, έχουμε πολύ πιο πραγματικούς εχθρούς, εχθρούς για την ζωή μας, για την χώρα μας, ακόμα και για τα βουνά μας και την θάλασσα. Το λεκανοπέδιο της Αττικής είναι μια καμένη γη. Αν σηκωθεί κάποιος με ένα ελικόπτερο από την μέση θα δει τον Υμηττό, την Πάρνηθα, την Πεντέλη καμένα! Και οι τενεκέδες που τα έκαψαν είναι στην Βουλή. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΟΡΙΑΚΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ.

Καταρχάς υπάρχει μια απροκάλυπτη χούντα με το επικάλυμμα της δημοκρατίας. Το ονομάζουν αντιπροσωπευτική κοινωνική δημοκρατία! Το είδαμε, τώρα, και στην Κύπρο. Δέκα μέρες πριν, αυτός το άνθρωπος έλεγε ακριβώς τα αντίθετα. Τον ψηφίσανε και με το δημοκρατικό του πλέον δικαίωμα λέει: «Θα κάνω αυτό!» Σε τί διαφέρει πλέον αυτό από την χούντα;

Είναι πολύ επικίνδυνα τα πράγματα για να είμαστε καλοί. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟΙ; ΑΣ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ. Διότι οι μπάτσοι θα σε σκοτώσουν, δεν θα σου πούνε κάτι, θα σου χώσουν μια με το γκλοπ….

Ντρέπομαι γι αυτό που θα πω τώρα: Ανέβηκα τότε στην Πάρνηθα και έβαλα μια πινακίδα στα καμένα. Δυστυχώς, όμως, ανέβηκα μόνος. Είχα την αφέλεια -και ίσως και την τεμπελιά και την καλλιτεχνία- να το κάνω μόνος μου γιατί δούλευα τότε, έκανα πρόβες! Ενώ έπρεπε να μαζέψω άλλους 15 και να πάμε όλοι μαζί, όσοι έρχονταν.

Βέβαια και με το θέατρο που κάνετε εσείς, προσφέρετε κάτι ανάλογο με την διαδήλωση. Εννοώ με τις πολιτικές παραστάσεις που κάνεις εσύ και ειδικά και η Μάνια Παπαδημητρίου. Είστε δύο καλλιτέχνες low profile, δεν είστε συνέχεια μπροστά στις κάμερες, ειδικά η Μάνια, αλλά έχετε έντονο πολιτικό λόγο!

Γ.Γ: Με την Μάνια Παπαδημητρίου είμαστε πρώτα ξαδέρφια! Εγώ δεν έχω κάνει τόσες πολλές πολιτικές παραστάσεις όσες η Μάνια…

Σας είχα δει εσένα και τον Θανάση, το 2009, σε μια πολιτική παράσταση στην αυλή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου

Γ.Γ: Το «Επτά εβραιόπουλα», πάλι σε σκηνοθεσία του Θ. Χαλκιά και μουσική του Κ.Βόμβολου! Έπαιζε και η αδερφή μου και η τωρινή βοηθός σκηνοθέτη μας (Β.Τσακίρη). Η ίδια ομάδα, «Νότιο Σέλλας», έκανε πέρυσι στο ίδιο θέατρο «Τα σημάδια του Κάιν», σε σκηνοθεσία του Θανάση Χαλκιά, η οποία, επίσης, ήταν πολιτική παράσταση. Νομίζω, όμως, ότι, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, η τωρινή παράσταση μας θα έχει και διασκεδαστικά κομμάτια.

Θ.Χαλκιάς: Σίγουρα έχει και διασκεδαστικά κομμάτια για να επεξεργαζόμαστε όλο αυτό το πράγμα. Δεν μπορείς να απομονώσεις την ανθρώπινη σου υπόσταση ακόμα κι όταν συζητάς για ένα στενάχωρο πράγμα. Περνάς από όλες τις συναισθηματικές καταστάσεις, οπότε το ίδιο είναι και μια παράσταση. Κι η παράσταση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μπορείς να γελάς και να βρίζεις για το ίδιο πράγμα. Ε, έχει φροντίσει και ο Γιώργος ο Γαλίτσης για το γέλιο μας.

Τα υπόλοιπα κείμενα;

Γ.Γ: Υπάρχουν δικά μου κείμενα, τα οποία επεξεργαστήκαμε με τον Θανάση, καθώς και άλλων συγγραφέων. Είναι κάτι καινούριοι συγγραφείς…

Θ.Χαλκιάς: (συνεχίζει) ….ξέρεις «ήσσονος εμβέλειας»: Θουκιδίδης, Ξενοφών…. (γέλια).

Να σε ρωτήσω κάτι, που μάλλον σε έχουν ρωτήσει πολλοί: αρνήθηκες να κάνεις και μια διαφήμιση τράπεζας και ένα σίριαλ.

Γ.Γ.: Ναι, είναι περασμένο. Αρνήθηκα να κάνω διαφήμιση τράπεζας γιατί πιστεύω ότι οι τράπεζες είναι μια άλλη πληγή της χώρας. Και ηθικά και πραγματικά. Είναι γκάνγκστερς. ΖΟΥΜΕ ΈΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ.

Δεν μπορούσα να κάνω τέτοια διαφήμιση. Μου έδωσαν διακόσες χιλιάδες ευρώ και κατάφερα και είπα όχι. Δεν είμαι Ρομπέν των Δασών, αν μου έδιναν πεντακόσια χιλιάρικα μπορεί και να το έκανα. Είπα όχι στα διακόσια. Κάποιοι μου είπαν: «πάρ’ τα και κάνε τα μια δωρεά, ή δώστα στην αδερφή σου που έχει οικογένεια ή….». Ξέρεις πόσα λεφτά χρωστάω εγώ; Δεν μπορούσα, όμως, να το κάνω. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΦΑΤΣΑ ΜΟΥ ΣΤΟ Α.Τ.Μ. να λέει «Πάρτε λεφτά, πάρτε τα δικά μας λεφτά». Και, δυστυχώς, υπάρχουν συνάδελφοί μου που το κάνουν!

Δεν έχει τα κότσια ο καιρός μας, να κάνει επανάσταση. Ο καιρός μας, δηλαδή εμείς, δεν έχει τα κότσια, γιατί είμαστε ευνουχισμένοι. Είμαστε πίθηκοι με πιστωτικές κάρτες που, επί σαράντα χρόνια τρώγαμε μπανάνες, κάναμε τέχνη, απολαμβάναμε τα πλεονεκτήματά μας, απολαμβάναμε αυτά που μας δίνει ο καπιταλισμός. Έχουμε γίνει πίθηκοι. Αυτοί οι πίθηκοι δε μπορούν να επαναστατήσουν εύκολα από τη μία μέρα στην άλλη!

Είσαι αισιόδοξος;

ΓΓ: Όχι! Δεν είμαι δυστυχώς. Πιστεύω ότι δεν έχουμε βιώσει τίποτα ακόμη. Έρχεται ένας πολύ πολύ μεγάλος κίνδυνος, τον οποίο δε μπορούμε να το φανταστούμε. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αλήτες, είναι προδότες, είναι αδίστακτοι. Θέλουν να μας εξαθλιώσουν. Αυτό θέλουν, αυτό τους νοιάζει. Θέλουν να μας κάνουν τζάμπα πελατάκια στα αφεντικά τους. Δε θα σταματήσουνε πουθενά και δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Δυστυχώς, έτσι νομίζω. Δηλαδή, δέχεται ο άνθρωπος μία τρομερή και ανελέητη επίθεση από το χρήμα. Και δεν ξέρω που θα πάει όλο αυτό.

Αυτό, όμως, για το οποίο θέλω να μιλήσω είναι αυτή, η πολιτική επιθεώρηση διαμαρτυρίας που κάνουμε, το «ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ» ή «ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ”. Είναι κάτι που αφορά όλους μας, μας καίει και επίσης, είναι κάτι που το πληρώνω μόνος μου. Η παραγωγή είναι δική μου και του Θανάση Χαλκιά που σκηνοθετεί, δεν έχουμε άλλη υποστήριξη! Για την ακρίβεια, τα μεγάλα έντυπα, οι μεγάλες εφημερίδες δε μας παίζουν. Μόνο το «από στόμα σε στόμα» μας σώζει και μας γλιτώνει και ελπίζουμε να “πάει” η παράσταση! Το «από στόμα σε στόμα».

Το άρθρο «Πατριδογνωσία ή Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη» (4η χρονιά) εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.