Πίνακες τέχνης, όπλα και παιδικοί εφιάλτες

του Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου

The Best Offer (Το Τέλειο Χτύπημα)

Μια ταινία του Giuseppe Tornatore, η οποία είναι πολύ πιθανό να μην λάβει ιδιαίτερη προσοχή από το κοινό στην Ελλάδα, καθώς βρίσκεται ανάμεσα στα είδη της κομεντί και ταινίας μυστηρίου, χωρίς να ικανοποιεί κανένα από τα δύο αρκετά, και επίσης η θεματολογία της, γύρω από τις δημοπρασίες τέχνης, δεν την προορίζει για τον μέσο θεατή. Όμως, παρ’ όλες τις χαμηλές προσδοκίες, το «The Best Offer»

αποδεικνύεται ένα καλοδουλεμένο δράμα με μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Geoffrey Rush, εντυπωσιακή σκηνογραφία και προσεκτικά δουλεμένη δραματουργία, ώστε να κρατάει τα χαρτιά της κρυμμένα και το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Ο μεσήλικας εκτιμητής τέχνης, Virgil Oldman, ζει στην Ρώμη, δεν έχει πάει ποτέ με γυναίκα και έχει αφιερωθεί στις δημοπρασίες από όπου έχει κάνει μια σημαντική περιουσία με, όχι πάντα, διαφανή μέσα. Όταν μια τρομαγμένη γυναίκα θα του τηλεφωνήσει για να εκτιμήσει τα έργα που βρίσκονται στο αρχοντικό της, εκείνος σαγηνευμένος από τη φωνή της θα την επισκεφθεί για να ανακαλύψει μια έπαυλη με αμέτρητα έργα τέχνης και, ίσως, μία ανεκτίμητη μηχανολογική κατασκευή από τον 18ο αιώνα. Η ιδιοκτήτρια είναι νέα και όμορφη, αλλά πάσχει από αγοραφοβία και δεν έχει βγει από το δωμάτιό της από τα 16 της, με αποτέλεσμα όλη η επικοινωνία μεταξύ των δύο να γίνεται από μία μικρή τρύπα στον τοίχο. Αναπόφευκτα η σχέση τους θα εξελιχθεί ερωτικά και η μυστηριώδης γυναίκα θα ανοίγεται όλο και πιο πολύ, μέχρι τα πράγματα να πάρουν μια νέα τροπή για την υπόθεση.

Γυρισμένο στη Ρώμη και ανάμεσα από πανέμορφα εστιατόρια, δρόμους και ατελείωτα έργα τέχνης, το «The Best Offer» είναι μία αγγλόφωνη παραγωγή με αναγεννησιακή αισθητική. Η ιστορία αποκτάει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν μαθαίνουμε για τις εφευρέσεις του Γάλλου μηχανολόγου του 18ου αιώνα Vaucanson, ο οποίος είχε κατασκευάσει δύο ανδροειδή σε φυσικό μέγεθος, τα οποία μπορούσαν να παίζουν φλογέρα και τύμπανο, καθώς και μία πάπια που μπορούσε να τρώει μόνη της και να αφοδεύει την τροφή της επεξεργασμένη. Όμως, αυτές οι ιδέες αφήνονται στη μέση από τον σκηνοθέτη και οι τελευταίες σεκάνς της ταινίας μοιάζουν πρόχειρες, δεν έχουν ρυθμό και τελικά μπερδεύουν τον θεατή την στιγμή που θα έπρεπε να ξεκαθαρίζουν κάποια βασικά ερωτήματα της υπόθεσης.

Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι πως κρατάει το ενδιαφέρον σε κάθε σκηνή με κάθε διάλογο και με κάθε νέα τροπή. Η ταινία καταφέρνει να μιλάει ταυτόχρονα για την ερωτική απογοήτευση, την αποξένωση, την αξία της τέχνης, και τα καταπιεσμένα πάθη μίσους και αγάπης με τρόπο αριστοτεχνικό. Μπορεί να μην υπάρχει το συναισθηματικό βάθος ενός ψυχολογικού δράματος, ούτε οι ακραίες καταστάσεις ενός θρίλερ, αλλά το σασπένς είναι έντονα παρόν και κάνει αυτό το κινηματογραφικό υβρίδιο άξιο της προσοχής μας.

Elysium

Από τον, πολλά υποσχόμενο δημιουργό του District 9 έρχεται μια νέα περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που μιλάει για τις κοινωνικές ανισότητες. Στο District 9 ο Neill Blomkamp ασχολήθηκε με τον κοινωνικό αποκλεισμό μειονοτήτων και το απαρτχάιντ μέσω ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης εξωγήινων που έχουν καταλήξει λαθραία στην γη. Στο Elysium ο διαχωρισμός των οικονομικών τάξεων έχει πάρει μια ακραία μορφή, όπου η ανώτερη τάξη ζει σε έναν διαστημικό σταθμό με όλες τις ανέσεις και θεραπείες για κάθε ασθένεια, ενώ στην γκρίζα και μολυσμένη γη ζει η κατώτερη τάξη σε κατάσταση εξαθλίωσης. Μπορεί οι συμβολισμοί να είναι γενικοί, αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι η κοινωνική κριτική του Elysium επικεντρώνεται στην ταξική ανισότητα του Λος Άντζελες, όπου ο ισπανόφωνος πληθυσμός έχει αναλάβει κατά πλειοψηφία ρόλους βοηθητικού προσωπικού (κηπουροί, εργάτες, σερβιτόρες, νταντάδες) και έχει μηδαμινές ελπίδες κοινωνικής ανέλιξης.
Παρ’ όλες τις καλές προθέσεις, μία καταπληκτική έναρξη και τα επίκαιρα κοινωνικά σχόλια, η ταινία απογοητεύει γιατί δίνεται περισσότερο βάρος στο ξύλο που ρίχνει ο Matt Damon και όχι στην υπόθεση και στον κόσμο που την περιβάλλει. Συνολικά, δεν ξεχωρίζει από τον σωρό των περιπετειών επιστημονικής φαντασίας γιατί φοβάται να πάρει ρίσκα και επαναλαμβάνει σκηνές δράσεις και συγκρούσεις χαρακτήρων που έχουν γίνει κοινότυπες. Μετά την έκπληξη και επιτυχία που προκάλεσε το District 9, ο Neill Blomkamp, μάλλον, θα πρέπει να σταματήσει να επηρεάζεται από τα στούντιο και να επιβάλει το ιδιαίτερο βλέμμα του στην επόμενη ταινία του.

Insensibles (Μέσα από τα μάτια τους)

Η πρώτη ταινία του Juan Carlos Medina έρχεται για να προστεθεί στην ειδική κατηγορία ταινιών του ισπανικού κινηματογράφου που προσπαθούν κοιτάξουν τα χρόνια του ισπανικού εμφυλίου και την δικτατορία του Φράνκο μέσα από τα μάτια μικρών παιδιών. Στην υπόθεση, τα παιδιά μιας μικρής πόλης ανακαλύπτουν πως πάσχουν από μια ασθένεια που τα κάνει να μην νιώθουν πόνο. Αυτό το γεγονός τρομάζει την τοπική κοινωνία και τα φυλακίζει σε ένα μοναστήρι, όπου θα πέσουν θύματα πειραμάτων. Η ιστορία θα μπλεχτεί με την ιστορία ενός άνδρα στο παρόν, ο οποίος θα ανακαλύψει τους φυσικούς του γονείς και τα μυστικά που του έκρυβαν. Πιστή στον συνδυασμό μύθου, τρόμου, ιστορίας και σκληρού ρεαλισμού, το «Insensibles» θα ικανοποιήσει όσους απήλαυσαν τον «Λαβύρινθο του Πάνα» ή την «Ραχοκοκαλιά Του Διαβόλου», του Guillermo del Toro.