Πνεύμα Θεατρικό

2 παραστάσεις εγκλωβισμένες σε πολυτελή σαλόνια και 3 ανεξάρτητα φεστιβάλ!!!

της Ηρώς Μητρούτσικου
Βρώμικα κόλπα
Ο Γιώργος Λιβανός σκηνοθετεί στο φιλόξενο θεατράκι του, το Studio Κυψέλης, ένα ψυχολογικό θρίλερ του Ντέιβιντ Φόλεϊ. Παιχνίδια ερωτικής διεκδίκησης, αλλά και εφιάλτες από το παρελθόν καθορίζουν την εξέλιξη της ερωτικής ιστορίας ανάμεσα σε μια διάσημη σχεδιάστρια κοσμημάτων κι ένα νεαρό ζιγκολό. Ή μήπως δεν είναι, τελικά, ζιγκολό; Μήπως τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα από ό,τι αρχικά μοιάζουν; Πόσες ανατροπές

είναι δυνατόν να συμβούν μέσα σε μια νύχτα; Τί είδους σχέσεις έχουν μεταξύ τους τα τρία πρόσωπα του έργου; Τι είναι, τελικά, αυτό που ψάχνουν;
Το κοινό παρακολουθεί από το παράθυρο όλα όσα συμβαίνουν σε ένα πλούσιο Νεοϋορκέζικο διαμέρισμα. Η σκηνή περιβάλλεται από ένα πλαίσιο, που δεν επιτρέπει την ορατότητα χαμηλά! Η αίσθηση της κλειδαρότρυπας, η αίσθηση ότι δεν μπορεί να τα δει όλα, αυξάνει την αγωνία του θεατή και τον φέρνει πιο κοντά στους αγχωμένους και εγκλωβισμένους ήρωες! Πολύ ωραία η αποκλειστική διχρωμία μαύρου-κόκκινου σε σκηνικά και κουστούμια (Δέσποινα Βολίδη)! Η ζωντανή μουσική (πιάνο) από τον ηθοποιό και αφηγητή του έργου Σωτήρη Αντωνίου συμπληρώνει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.
Ομολογώ ότι δεν είχα ξαναδεί την Μαρία Αλιφέρη ούτε στο θέατρο, ούτε αλλού. Υποστήριξε πολύ σωστά τον ρόλο της πλούσιας μεσόκοπης αρτίστα, που ξεκίνησε από πολύ χαμηλά κι ίσως αναρριχήθηκε και μέσω περίεργων οδών... Δίπλα της, σαν θύτες (ή όχι;), στέκονται επάξια οι νεαρότεροι Χρήστος Λιακόπουλος και Μάριος Ντερντές.
Η παράσταση παίζεται ΠΣΚ. Εγώ την παρακολούθησα στην μεταμεσονύκτια της Παρασκευής. Οι μεταμεσονύκτιες είναι συνήθως ωραίες παραστάσεις, λόγω του (νεαρού κυρίως) κοινού! Και η συγκεκριμένη παραγωγή σε κρατάει... Όσοι, όμως δεν αντέχετε ως τόσο αργά, το Σαββατοκύριακο οι παραστάσεις είναι απογευματινές. Αλλά μόνο για δύο ακόμα τριήμερα στο θέατρο «Studio Κυψέλης», που βρίσκεται στον πεζόδρομο Σπετσοπούλας 9 και Κυψέλης.

Μεσοπόλεμος
Πρόκειται για μια σκηνική σύνθεση από τον θίασο Κανιγκούντα σε σκηνοθεσία της Μαρίας Μαγκανάρη. Η ομάδα πήρε το όνομά της από ένα όνομα, που υπήρχε στην πρώτη τους παράσταση («Έβδομη σφραγίδα» του Μπέργκμαν). Το 2005, πριν ακόμα η ομάδα συγκροτηθεί, είχα δει από τα ίδια περίπου άτομα μια εκπληκτική «Ηλέκτρα» του Ούγκο φον Χόφμανσταλ, στον Πολυχώρο «Κρατήρα», που δυστυχώς δεν υπάρχει πια! Βασικός σκηνοθέτης της ομάδας ήταν και είναι ο Γιάννης Λεοντάρης και αυτή την αξέχαστη Ηλέκτρα υποδυόταν η Μαρία Κεχαγιόγλου.

Δυστυχώς, όμως, η φετινή τους παράσταση ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Όλα προμηνύονταν υπέροχα: Η οικία Κατακουζηνού σαν σκηνικός χώρος, τα κείμενα της εποχής, τα κουστούμια του 1930. Αυτά μόνο, όμως, δεν φτάνουν...
Από το σαλόνι του σπιτιού στην Λεωφ. Αμαλίας 4 βλέπεις τη Βουλή, τον Λυκαβηττό, τον Εθνικό Κήπο, μέχρι και το θέατρο του Βύρωνα. Πήγαμε την ώρα που νύχτωνε και οι πολυκατοικίες στου Ζωγράφου φάνταζαν σαν λευκά σπιτάκια από την