Ποιοι δεν πρέπει να τρώνε ρεβύθια: Οι περιορισμοί που υπάρχουν

Η ρεβιθιά είναι μονοετές, ποώδες, αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό το οποίο ανήκει στην υποοικογένεια των ψυχανθών. Είναι θάμνος που δύσκολα ξεπερνά τα 60 εκατοστά και καλλιεργείται για τα σπόρια του, τα ρεβίθια, και ως κτηνοτροφή. Η καταγωγή της ρεβιθιάς είναι από την Ασία και σήμερα καλλιεργείται σε πολλές χώρες της νότιας Ευρώπης, της Ασίας και της νότιας και κεντρικής Αμερικής. Στην Ελλάδα καλλιεργούνται 150.000 στρέμματα, κυρίως στη Στερεά Ελλάδα, τη Θράκη και τη Μακεδονία.Τα ρεβύθια διαθέτουν πλούτο σε φυτικές ίνες και πρωτεΐνες

και περιέχουν αρκετές βασικές βιταμίνες και μέταλλα. Είναι πλούσια σε φώσφορο, μαγνήσιο, ασβέστιο και σίδηρο, καθώς και βιταμίνες Β, Κ, Ε, και C. Μπορούν να καταναλωθούν, βραστά ή μαγειρευτά ως όσπρια, καβουρντισμένα ως ξηροί καρποί (τα γνωστά στραγάλια).

Γίνονται  επίσης, θρεπτικά άλευρα και μετά από επεξεργασία μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως υποκατάστατο του καφέ. Ως πλούσια πηγή βιταμινών, μετάλλων και φυτικών ινών, τα ρεβίθια μπορεί να προσφέρουν ποικίλα οφέλη για την υγεία, όπως να βοηθήσουν στη διαχείριση του βάρους, στη βελτίωση της πέψης και στην μείωση του κινδύνου ασθενειών. Επιπλέον, έχει υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη και αποτελεί εξαιρετικό υποκατάστατο του κρέατος σε πολλά χορτοφαγικά και vegan πιάτα. Για όσους επιχειρούν να μειώσουν την κατανάλωση κρέατος, ένα πιάτο με ρεβίθια και ρύζι, αποτελεί σημαντική πηγή πρωτεΐνης στη διατροφή. Ένα φλιτζάνι ρεβύθια παρέχει σχεδόν το ένα τρίτο των ημερήσιων αναγκών (DV) ενός ενήλικα σε σε πρωτεΐνη.

Ποιοι δεν πρέπει να τρώνε ρεβύθια

Τα ωμά ρεβύθια μπορεί να περιέχουν πρωτεΐνες όπως σφαιρίνη, αλβουμίνη και προλαμίνη, οι οποίες σχετίζονται με αλλεργικές αντιδράσεις. Αυτές οι πρωτεΐνες διατηρούνται ακόμη και μετά το μαγείρεμα των ρεβυθιών. Το ξέπλυμα των ρεβυθιών, πριν από την κατανάλωσή τους, βοηθά στην απομάκρυνση αυτών των πιθανώς επιβλαβών χημικών ουσιών και μειώνει την πιθανότητα εντερικής δυσφορίας. Τα άτομα που δεν πρέπει να τρώνε ρεβύθια είναι:

Άτομα με γαστρεντερικά προβλήματαΆτομα που λαμβάνουν ορισμένα φάρμακαΆτομα με ουρική αρθρίτιδαΆτομα με προβλήματα στα νεφράΆτομα με αλλεργίες

Μερικοί άνθρωποι είναι αλλεργικοί στα όσπρια, συμπεριλαμβανομένων των ρεβυθιών. Η κατανάλωση ρεβυθιών εάν έχετε δυσανεξία μπορεί να προκαλέσει,ναυτία, έμετο, κοιλιακό άλγος, φαγούρα στο δέρμα. Είναι προτιμότερο να ζητήσετε τη συμβουλή ενός γιατρού, πριν φάτε ρεβύθια γιατί οι αλλεργικές αντιδράσεις μπορεί να είναι έντονες και μερικές φορές ακόμη και απειλητικές για τη ζωή.

Άτομα με γαστρεντερικά προβλήματα

Τα γαστρεντερικά προβλήματα μετά την κατανάλωση οσπρίων είναι αρκετά συνηθισμένα. Τα ωμά ρεβύθια περιέχουν τοξικές ουσίες που δεν χωνεύονται εύκολα. Ακόμα και τα μαγειρεμένα ρεβύθια περιέχουν σύνθετα σάκχαρα, όπως ολιγοσακχαρίτες, δισακχαρίτες, μονοσακχαρίτες και πολυόλες, τα οποία μπορεί να είναι δύσπεπτα και δεν απορροφώνται πλήρως από το έντερο. Αυτά τα σάκχαρα ζυμώνονται από βακτήρια στο παχύ έντερο και προκαλούν φούσκωμα ή αέρια στο έντερο και δυσφορία.

Άτομα που πάσχουν από τις ακόλουθες νόσους του πεπτικού συστήματος καλό είναι να αποφεύγουν τα ρεβύθια:

Νόσος του CrohnΕλκώδης κολίτιδαΕκκολπωματίτιδαΧρόνια ψευδοαπόφραξη του εντέρουΔυσανεξία στη λακτόζηΝόσος HirschsprungΓαστροοισοφαγική παλινδρόμησηΣύνδρομο ευερέθιστου εντέρουΆτομα που λαμβάνουν ορισμένα φάρμακα

Τα κονσερβοποιημένα ρεβύθια περιέχουν υψηλές ποσότητες καλίου. Άτομα που λαμβάνουν ορισμένα φάρμακα, όπως β-αποκλειστές για καρδιακές παθήσεις, έχουν ήδη αυξημένα επίπεδα καλίου στο αίμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, θα πρέπει να είστε προσεκτικοί με την πρόσληψη καλίου από τη διατροφή.

Άτομα με ουρική αρθρίτιδα

Τα ρεβύθια περιέχουν μια χημική ουσία που ονομάζεται πουρίνη. Όταν διασπώνται αυτές οι πουρίνες, παράγουν περίσσεια ουρικού οξέος, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε ουρική αρθρίτιδα. Η ουρική αρθρίτιδα είναι ένας τύπος αρθρίτιδας που προκαλείται από την συσσώρευση κρυστάλλων ουρικού οξέος στις αρθρώσεις.

Άτομα με προβλήματα στους νεφρούς

Τα ρεβύθια περιέχουν οξαλικά, τα οποία απομακρύνονται από τους νεφρούς μέσω των ούρων. Καθώς τα επίπεδα οξαλικού αυξάνονται στο σώμα, εναποτίθενται στους νεφρούς μαζί με το ασβέστιο και παράγουν πέτρες οξαλικού ασβεστίου, έναν τύπο πέτρας στους νεφρούς. Η αύξηση των επιπέδων ουρικού οξέος στο αίμα μπορεί να προάγει την ανάπτυξη λίθων στους νεφρούς.